Eντάξει δε φταίω εγώ. Είναι που ο Ερμής βρίσκεται στον Καρκίνο. Είναι ξεκάθαρα αυτό γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το ρομαντισμό που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό.
Εν πάση περιπτώσει μου «κατέβηκε» σήμερα η φαεινή ιδέα να σας πω, πως φαντάζομαι αυτόν τον έναν που θα έρθει να μου πάρει τα μυαλά κάποτε και αυτό που θα ζήσουμε θα είναι αξεπέραστο και άλλα τέτοια γλυκανάλατα.
Λοιπόν, εσύ ο σιδεροκέφαλος -γιατί σιδεροκέφαλος πρέπει να είσαι για να με ανεχτείς-, μη κοροιδευόμαστε και μεταξύ μας τώρα, που σκοπεύεις να κάνεις έφοδο στη ζωή μου και να παραμείνεις να ξέρεις ότι πρέπει να διαθέτεις αστείρευτο χιούμορ. Θέλω να με κάνεις να γελάω με την ψυχή μου, βρε παιδί μου, πως το λένε; Κι έπειτα δε μου αρέσουν οι σοβαροί και ξινοί που δεν παίρνουν από πλάκες.
Σε θέλω ακομπλεξάριστο κι αστείο. Θέλω μαζί να
ξεφτιλιζόμαστε, να γινόμαστε κάφροι και να μη δίνουμε δεκάρα για τη γνώμη που
θα σχηματίσουν οι άλλοι. Άγνωστοι είναι μωρέ, μήπως θα τους ξαναδούμε; Θέλω να
χαζεύουμε μαζί τα γκομενάκια που περνάνε και να τα βαθμολογούμε και να είμαστε
πιο δεκαπεντάχρονα κι από δεκαπεντάχρονα.
Κι όσο με κάνεις να γελάω, άλλο τόσο θέλω να με κάνεις να ουρλιάζω και να χτυπιέμαι τα βράδια που θα είμαι από πάνω σου ή και από κάτω σου. Εγώ χατίρι δε θα σου χαλάω, αρκεί να είσαι κι εσύ πρόθυμος να με κάνεις δική σου κάθε μα κάθε βράδυ. Εκτός αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί για λόγους ανωτέρας βίας που δε χρειάζεται να αναλύσουμε.
Θέλω τα βράδια μας να παίρνουν φωτιά και τα πρωινά μας
να είναι ήρεμα και χουχουλιάρικα. Να ξυπνάμε μαζί, να με παίρνεις αγκαλιά και
να φτιάχνουμε πρωινό αφού παίξουμε αλευροπόλεμο και καταλήξουμε να
χαμουρευόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας.
Εντάξει, εντάξει σταματάω γιατί πάλι ρηχή θα με
πείτε.
Αλλά δεν είναι κακό να τρελαίνομαι για σένα και να μη
μπορώ να κρατηθώ. Άλλωστε, όπως διαβάζουμε στο μανιφέστο της καύλας: «Η καύλα
είναι αγνή, καθολική και αναμάρτητη. Αγνή γιατί πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή
χωρίς να μπορούν να την τιθασεύσουν τα ανεριστικά φίλτρα του μυαλού. Καθολική
γιατί την νιώθει κάθε ον σε αυτή τη γη. Αναμάρτητος γιατί δε λαθεύει ποτέ, δεν
αμφισβητείται και δεν παρεξηγείται: την καύλα πολλοί την περνούν για έρωτα, τον
έρωτα δεν τον περνά για καύλα κανείς».
Κι
όμως, είναι παρεξηγημένη. Έχει κατηγορηθεί
ως φτηνή, ζωώδης και στιγμιαία. Της φόρεσαν ψεύτικες φορεσιές ρομαντικών ιδεών,
την έκαψαν στην πυρά, προσπάθησαν να την τιθασεύσουν με μαστίγια, μετάνοιες και
ηθικοκοινωνικούς φραγμούς. Εγώ όμως, δεν ντρέπομαι να σε θέλω και δε δίνω
δεκάρα για τους φραγμούς και τα κωλύματα. Ούτε κι εσύ θέλω να ντρέπεσαι. Θέλω
να μου το λες κάθε στιγμή.
Γιατί αν δε λιώνουμε ο ένας για τον άλλο τι νόημα έχει;
Αηδίες και ξεράσματα. Εγώ τα μελό δεν τα γουστάρω κι η σχέση μας θέλω
να είναι πρωτόγονα ισχυρή. Χωρίς καρδούλες
και χρωματιστά κομφετί. Δεν έχουν νόημα οι φαμφάρες. Χρειάζονται απλά
πράγματα. Αγάπη, τρέλα κι αλητεία. Κι αν δε τα διαθέτεις,
τότε λυπάμαι που θα σε στενοχωρήσω, αλλά δεν κάνεις για μένα.
Να πεθαίνεις για μένα και να πεθαίνω για σένα, αυτό είναι η
ουσία. Δε μου το βγάλε κανείς μέχρι τώρα.
To'χεις;
