Έχεις νιώσει ποτέ να μη σε καταλαβαίνει κανείς; Να τα εξηγείς τόσο απλά και κατανοητά και πάλι να επιμένουν στο δικό τους χωρίς επιχειρήματα, χωρίς να μπορούν να υπερασπιστούν τις θέσεις τους;
Έχεις φτάσει ποτέ στο σημείο να προσπαθείς να πείσεις τους άλλους ότι δεν είσαι ελέφαντας και να μην
μπορείς; Αν ναι, καλωσόρισες στο κλαμπ μου, αδελφέ!
Βλέπεις, στη χώρα αυτή που ζούμε, μαθαίνουμε πρώτα τη
λέξη «μαλάκας» και μετά τις υπόλοιπες. Και δεν είναι κακό, αν το καλοσκεφτείς,
μιας και λίγο-πολύ όλοι είμαστε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μαλάκας μπορείς να είσαι για ένα συγκεκριμένο χρονικό
διάστημα, λόγω μιας κατάστασης ή ενός ατόμου που σε προκαλεί απροκάλυπτα. Υπάρχει όμως κι ένα προσωνύμιο που μας προσβάλει
όλους. Ποιο είναι αυτό;
«Ο βλάκας!»
Βλάκας γεννιέσαι κι αν δεν υποστείς μετεμψύχωση, δυστυχώς, δε θ' αλλάξεις ποτέ. Θα
παραμένεις ο ίδιος άβουλος στόκος, που ποτέ δεν πήρε μία εξ ολοκλήρου απόφαση
δική του. Πάντα κοίταζε τι θα πουν οι άλλοι και δρούσε αναλόγως.
Φοβάσαι μη χάσεις τη βολή σου και συμφωνείς πάντα με όλα.
Γλείφεις καμπούρες για να είσαι καβατζωμένος και δέχεσαι μέχρι και να σε
ξεφτιλίσουν προκειμένου να μη χαθείς στο προσκήνιο.
«Ντάξει, μωρέ! H γκόμενά μου με κεράτωσε, ας τη συγχωρήσω».
«Ντάξει, μωρέ! Το αφεντικό μου με ξεφτιλίζει καθημερινά, δεν πειράζει».
Δεν είναι κατανόηση, ούτε αγάπη τα παραπάνω. Είναι αγνή,
100% παρθένα βλακεία.
Κι αν σου το πω κατάμουτρα θα παρεξηγηθείς. Θα κάνεις
μουτράκια και θα μου πεις πως δεν καταλαβαίνω. Θα πείσμωνα κι εγώ με τη σειρά μου και θα προσπαθούσα
να σου εξηγήσω. Όμως είναι μάταιο.
Βλέπεις σαν βλάκας που είσαι δεν καταλαβαίνεις την
ιδιότητά σου. Ποιος μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός πως είναι βούρλο; Δείξε μου
έναν. Η απάντηση είναι κανείς!
Περιτριγυρίζομαι από τέτοιους σαν κι εσένα καθημερινά.
Στη δουλειά, στα φιλικά τραπέζια και στον δρόμο. Καχύποπτοι με το παραμικρό,
όλοι θέλουν το κακό σας, ανίκανοι να κάνετε φίλους κι αν κάνετε είναι με
ημερομηνία λήξης. Μιας και σύντομα θα πιστέψετε πως θέλουν να σας βλάψουν. Εξυπνάδα το
θεωρείτε, μα στην πραγματικότητα απλή κουτοπονηριά.
Μπορεί να είσαι ο προϊστάμενος μου ή ακόμη κι οικογένεια
μου. Καραδοκείτε κι εμφανίζεστε σαν τις κατσαρίδες. Θέλω να πάρω το αεροξόλ και
να σας ψεκάσω, μπας κι εξαφανιστείτε αλλά δεν είναι τόσο εύκολο.
Για να είμαι, όμως, δίκαιος, ώρες-ώρες σας ζηλεύω γιατί φοράτε
παρωπίδες και δεν μπορείτε να δείτε
παραπέρα. Μουλαρώνετε στην άποψή σας και παρασέρνετε κι άλλους ομοίους σας. Ένας
βλάκας είναι άκακος, πολλοί μαζί φτιάχνουν το όνειρο. Χαζό μεν, όνειρο δε.
Δε σας μισώ. Δε γίνεται να το κάνω αυτό. Σας λυπάμαι και σας
συμπαραστέκομαι. Σας αγαπώ και διασκεδάζω όσο μπορώ μαζί σας. Είναι τόσο
προβλέψιμη η συμπεριφορά σας. Σαν χάμστερ που το βάζεις στο κλουβί και ξέρεις πως
θα πάει να τρέξει στη ρόδα. Τρέχει να σωθεί αλλά δεν ξέρει για πιο λόγο το
κάνει αυτό. Έτσι κι εσείς αγαπητοί.
Μακάρι να ήμασταν όλοι βλάκες να μην καταλαβαίνουμε. Έλα όμως
που δε γίνεται. Εσείς από τη μία κι εμείς από την άλλη.
Εύχομαι μια μέρα να αντιληφθείτε την κατάσταση σας και
μία μόνο θα είναι η λύση τότε. Θα πάρετε την Πάρνηθα όλο πάνω και στην πρώτη σπηλιά
θα μπουκάρετε. Χτίστε έπειτα την είσοδο από μέσα και μαντέψτε.
Σωθήκαμε!
Σωθήκαμε!
