Tις περισσότερες Κυριακές παίρνω δύο εφημερίδες είτε για τα νέα είτε για τα περιοδικά τους. Δυστυχώς δεν έχω την πολυτέλεια να περάσω όλη μου την ημέρα χαζεύοντας τις εφημερίδες και δε θέλω να πετάξω τίποτα. Θέλω να διαβάσω τις ειδήσεις, αλλά και τις στήλες με τα δοκίμια και τις απόψεις.
Υπάρχουν φυσικά και τα διαφημιστικά.
-Λες να
έχει καμιά καλή προσφορά το κατάστημα με τα ηλεκτρικά ή τα έπιπλα;
-Όχι, δε
χρειάζομαι τίποτα, αλλά να ένα ξεφύλλισμα από περιέργεια.
Τα αφήνω όλα στο τραπεζάκι στη
γωνία. Δίπλα, πάνω ή κάτω από τα άλλα περιοδικά. Και φυσικά ούτε μέσα στην
εβδομάδα έχω χρόνο οπότε η στοίβα στο τραπεζάκι έχει φτάσει στο ταβάνι. Όμως συνεχίζω,
με τη σκαλίτσα πλέον, να σκαρφαλώνω και να προσθέτω με την προσδοκία να κάτσω
ένα Σαββατοκύριακο να τα δω!
Σας θυμίζει τίποτα. Όχι; Εσύ τι μαζεύεις;
Μήπως έχεις σε κάποιο συρτάρι αποδείξεις από εστιατόρια, εισιτήρια
και χαρτοπετσέτες από την εκδρομή στη Λοζάνη για ενθύμιο; Θα τα
βάλεις, μια μέρα, στο άλμπουμ με τις φωτογραφίες; Ωστόσο όλα είναι πλέον ψηφιακά
πλέον οπότε ποιό άλμπουμ;
Σουβενίρ από τα τουριστικά; Ένα γαϊδουράκι από την Πορτογαλία, ένα
κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο-κουμπαρά από το Λονδίνο, ένα δίσκο της Φαιστού από
την Κρήτη;
Διάφορα δώρα, όπως κεριά, που δε
χρησιμοποιείς και δεν σου πολυαρέσουν αλλά «δε σου κάνει» να τα πετάξεις;
Κασέτες και βιντεοκασέτες και ας μην έχεις χρησιμοποιήσει ούτε το
ένα ούτε το άλλο τις τελευταίες δύο δεκαετίες;
Παιδικά ρούχα για τα παιδιά σου,
την αδελφή σου, τη φίλη σου που μια μέρα θα κάνει παιδί –και ίσως να είναι το
ίδιο φύλο με το δικό σου; Δικά σου ρούχα; Παλιές, φθαρμένες τσάντες γιατί «ποτέ
δεν ξέρεις»;
Σημειώσεις από τη σχολή; Δεν έχει
σημασία ότι τελείωσες τις σπουδές σου εδώ και μια δεκαετία και δεν πρόκειται να
τις κοιτάξεις ποτέ ξανά. Είναι εκεί στα ντοσιέ τους, με τις ημερομηνίες τους.
Μερικές απ’ αυτές, όπως θα ανακάλυπτες αν ποτέ σου τις κοίταζες, δε βγάζουν καν
νόημα πια ή είναι μισοτελειωμένες.
Ραβασάκια από παλιούς έρωτες; Ας
έχετε προχωρήσει και οι δυο τελείως παραπέρα, είναι μια γλυκιά ανάμνηση, πώς να
την πετάξεις;
Ράφια, συρτάρια, ντουλάπες, αποθήκες και γκαράζ τελείως γεμάτα.
Και βλέπεις και τα περιοδικά και τις βιτρίνες με τα μίνιμαλ
σαλόνια και αναρωτιέσαι πού έχουν αυτοί οι άνθρωποι τη ζωή τους. Πώς είναι
δυνατόν να χωράνε χρόνια ζωής σ’ αυτό το άσπρο, λιτό καναπεδάκι; Είναι ωραία
όμως και τα σαλόνια που έχουν χώρο, δεν είναι;
Οι ανατολικές φιλοσοφίες -και η
λογική, όταν σταματάμε να φωνάζουμε και την ακούσουμε να ψιθυρίζει- λέει πως αν
ο χώρος σου είναι γεμάτος και ακατάστατος, έτσι γίνεται και το μυαλό σου. Δε
ταιριάζει το βουνό οι εφημερίδες μου στο φενγκ σούι του σαλονιού μου!
Γιατί έχουμε τέτοια τάση να κρατάμε τα πάντα άραγε; Οι γιαγιάδες
μας και οι παππούδες μας ζήσανε και έναν πόλεμο και ξέρουν από στέρηση. Δεν
πετάνε τίποτα γιατί ξέρουν πώς είναι να μην έχεις. Οι περισσότεροί μας όμως δεν
έχουμε ζήσει τέτοιου είδους στερήσεις.
Από τη μια είναι κάτι που
κληρονομούμε – βλέπουμε τους γονείς μας να κρατάνε πράγματα και
προγραμματίζεται το υποσυνείδητό μας να κάνουμε το ίδιο.
Άλλοι χρησιμοποιούν υλικά αγαθά για
να γεμίσουν άλλα κενά. Έχεις περάσει κάποιο μελαγχολικό Κυριακάτικο απόγευμα
κοιτάζοντας τη συλλογή από τα βατραχάκια-μπιμπελό σου; Δεν είσαι μόνος σου αν
έχεις γύρω σου δικά σου πράγματα.
Μετά έρχεται η νοσταλγία. Τόσα χρόνια έκανες να μαζέψεις όλες τις
τάπες από τα δρακουλίνια όταν ήσουν μικρός – πώς να σου πάει η καρδιά τώρα να
τα πετάξεις; Κοιτάζοντάς τα θυμάσαι τα δρακουλίνια και τις ανταλλαγές στην
πλατεία και άλλα, πιο ανέμελα, χρόνια. Πού ξέρεις; Αύριο-μεθαύριο μπορεί να
γίνουν και συλλεκτικά κομμάτια και να αξίζουν και κάτι!
Ακόμα και ο ψυχαναγκασμός μπορεί να
οδηγήσει στο παράλογο μάζεμα πραγμάτων. Μπορεί να πήρες την εφημερίδα γιατί
ήθελες το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά τώρα νιώθεις την υποχρέωση να πάρεις όλη τη
σειρά.
Μερικοί έχουμε την ανάγκη να
κρατάμε υλικές αναμνήσεις, χειροπιαστά πειστήρια -για
ποιόν άραγε; Να έχουμε αποδείξεις ότι πήγαμε στο τάδε μέρος και περάσαμε καλά ή και όχι, λίγη
σημασία έχει πλέον αυτό.
Στάσου και σκέψου: Πότε θα
κοιτάξεις τα εισιτήρια και τις χαρτοπετσέτες σου; Πόσες εβδομάδες μετά θα
διαβάσεις τα «νέα»; Πόσα ρούχα χωράει πια το σπίτι σου;
Γεμίζουμε τα ράφια μας, τα
ντουλάπια μας, τις καρδιές και το μυαλό μας με πράγματα που μας ευχαριστούν ή
νομίζουμε ότι θα μας χρειαστούν αλλά καταλήγουμε να σκοντάφτουμε κυριολεκτικά
και μεταφορικά πάνω σ’ αυτά.
Δε λέω να πετάξεις τις αναμνήσεις
σου και ό, τι σε κάνει να χαμογελάς. Μην πετάξεις ότι ξέρεις ότι θα
ξαναχρησιμοποιήσεις. Όμως σκέψου αν όλες οι αναμνήσεις σου πρέπει να είναι ένα
κομμάτι χαρτί και δώσε ή πέταξε ότι πιάνει λάθος χώρο.
Όσο για μένα… πήγα όλες τις
εφημερίδες ανακύκλωση και στη θέση του βουνού έβαλα ένα βάζο με λουλούδια. Θα
‘χει και την επόμενη εβδομάδα η εφημερίδα νέα, δοκίμια, περιοδικά και
διαφημιστικά.
