Σήμερα μιλάμε για ένα απ’ τα πλέον περίεργα χαρακτηριστικά της γυναικείας (τι να κάνουμε τώρα) φύσης. Το φαινόμενο του «ναι μεν γουστάρω, αλλά θα σου πρήξω το συκώτι -και πιθανότατα θα σ’ αφήσω με τ᾽ αποτέτοιο στο χέρι - επειδή… νιώθω αμηχανία».
Ε; What? Τι παίχτηκε τώρα;
Ναι, κοπελιές,
για σας μιλάω. Όχι πως κι εμείς δεν είμαστε καμιά φορά εντελώς μπουνταλάδες,
όχι πως κάθε φορά ξέρουμε ακριβώς τι να πούμε και με ποιο τρόπο, αλλά εσείς… Εσείς,
μερικές φορές, το πάτε σε άλλο level, ρε παιδί μου!
Τι να
πεις εκεί; Πώς να τη χειριστείς αυτή την κατάσταση χωρίς να φανείς πρήχτης ή
ακόμα χειρότερα stalker;
Για μας
τα νέα είναι άσχημα, κύριοι. Δυστυχώς το συγκεκριμένο κομμάτι του γυναικείου
φύλου αυξάνεται και πληθαίνει με πρόοδο γεωμετρική. Με ταλέντο να μας αφήνει σέκους
και το στόμα να χάσκει διαγωνίως κάθε φορά.
Ενώ όλα
δείχνουν να πάνε καλά… Τσακ! Φάε φίλε ένα αυτοκρατορικό άκυρο να ᾽χεις να
πορεύεσαι. Και δεν είναι καν χυλόπιτα, έτσι; Δεν ξέρουμε καν τι είναι, δε
μάθαμε!
«Μα τι
σκατά έγινε τώρα;» θα ρωτήσει ο φιλότιμος συνάδελφος ανήρ και θα ᾽χει και
δίκιο.
Εκεί όπου
όλα δείχνουν να βαίνουν καλώς (και δεν εννοώ να νομίζει ο ίδιος και μόνο ότι βαίνουν
καλώς), γι᾽ απροσδιόριστους λόγους, το κοράσιο περί ποίου το ενδιαφέρον,
αρχίζει να «κάνει νερά» και να του δείχνει πως μάλλον δεν ενδιαφέρεται. Έτσι,
στεγνά.
Παρά το
ότι μέχρι πρότινος ήταν μες στις γλύκες και τις υποσχέσεις, ή, τουλάχιστον,
έδινε σχετικά ευανάγνωστα μηνύματα για τις προθέσεις του.
Προσωπικά,
το ᾽χω ξαναπεί: δε μας νοιάζει, πάμε γι’ άλλα. Άνθρωποι σαν εμένα θα την
κοιτούσαν πλαγίως, θα της έλεγαν «ντάξ, οκ, χέσε μας» και θα τραβούσαν το δρόμο
τους σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Έλα, όμως,
που δεν μπορούμε όλοι να τραβήξουμε μονοκοντυλιά στο κοράσιο που μας ενδιαφέρει
και να την παρατήσουμε σύξυλη για να κατευθυνθούμε προς τον αμέσως επόμενο
στόχο.
Έλα που
μερικοί τραβάμε σκαλώματα κι άντε να μας συνεφέρουν! Γι’ αυτούς το γράφω αυτό
και σ’ αυτούς θέλω να δώσω ένα μερίδιο δικαίωσης για τις όσες φορές έφαγαν
πόρτα, ακόμα, κι αν κρατούσαν πρόσκληση.
Συγγενής
κι εξαιρετική φίλη μού διηγείται ιστορία του κοντινού παρελθόντος που μ᾽
επιβεβαιώνει περαιτέρω για την τρέλα –κι απύθμενη βλακεία- που ταλαιπωρεί
ορισμένα γυναικεία μυαλά (έχω βλέπετε κι άλλες τέτοιες ιστορίες στα τεφτέρια,
θα τις μοιραστώ εν καιρώ).
Παρέα,
έξω, σε νυχτερινό μαγαζί. Μέσα στην παρέα της φίλης υπήρχε μία κοπέλα στην
οποία άρεσε ένας τύπος απ᾽ την παρέα και το σκηνικό είχε στηθεί επίτηδες για το
«κονέ».
Ο φίλος
μας, ενημερωμένος περί της καταστάσεως, προσπαθεί μ᾽ ωραίο τρόπο (σας το ορκίζομαι,
το ξέρω το παιδί, δεν είναι mountain troll) να προσεγγίσει την κοπέλα. Μιλάει,
ενδιαφέρεται, ρωτάει, χαμογελάει. Όλα good?
Μπα!
Δυστυχώς
για εκείνον, στο πρόσωπό της υπήρχε μία έκφραση ανάμεσα στο «δάγκωσα
γκρέιπφρουτ» και στο «μόλις χρίστηκα Πάπας, σε ποιον νομίζεις πως μιλάς, άθλιε
χωρικέ;»
Μ’ άλλα
λόγια, η αγαπημένη συμπτωματολογία της «ξινομούνας», η οποία αναλύθηκε
ενδελεχώς προ 15ημέρου.
«Μη
σώσεις!» φωνάζει το μέσα μου, αλλά ποιος μ’ ακούει; Το παλικάρι κομπλάρει με
την αντιμετώπιση αυτή και ρωτάει προβληματισμένος τη φίλη μου περί τίνος
πρόκειται, για να πάρει μία απάντηση του στιλ: «Τι να σου πω ρε Γιώργο, είμαστε
κι εμείς χαζές».
Την
αλήθεια; Ορισμένες ας είναι και λίγο χαζούλες. Είναι χαριτωμένο.
Αλλά όχι αψυχολόγητες. Εκεί μας ξενερώνουν περισσότερο κι από δοκάρι στο 94’ σε
αγώνα Champions’ League. Στο γάμα.
Αλλά το
κλου της υπόθεσης είναι άλλο. Βλέπετε, η φίλη μου, ρωτάει την κοπέλα κι
ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
-Ρε, το
γουστάρεις το παιδί; (ερευνητικό ύφος).
-Ναι, μ’
αρέσει, γιατί; (ύφος γελάδας που βοσκά στις Άλπεις).
-Επειδή
έχει ξενερώσει τη ζωή του ο άνθρωπος. Γιατί κάθεσαι σαν το στειλιάρι και δεν
τον μιλάς;» (ανεβάζει πίεση η φίλη μου).
-Ε, να
μωρέ… Έχω αμηχανία» (μουυυυυυυ).
Καταλάβατε,
λοιπόν, κύριοι τι αντιμετωπίζουμε;
Ναι, παραδέχομαι
πως η αμηχανία της στιγμής κι η ντροπή είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Παραδέχομαι πως είναι μανίκι να κάνεις πίσω την ανασφάλειά σου και ν᾽
ανταποκριθείς θετικά (ή τουλάχιστον με σωστό τρόπο) στο φλερτ κάποιου.
Αλλά, ρε
γαμώτο, εσύ η ίδια εκφράζεις ενδιαφέρον! Ό,τι και να κάνει ο άλλος, εσύ έχεις
το μαχαίρι, εσύ έχεις και το πεπόνι. Αν φέρεσαι έτσι, τι ακριβώς περιμένεις;
Ο άλλος
δεν ξέρει και τι να κάνει!
Αν
γουστάρεις, τουλάχιστον, δώσε μία ευκαιρία. Αν όχι, πες απλά πως δεν
ενδιαφέρεσαι. Όχι, όμως, να έχεις το ύφος του Καρδιναλίου Ρισελιέ κι αργότερα
να κλαίγεσαι (επειδή ναι, θα κλαίγεσαι) που έχασες την ευκαιρία.
Συμπέρασμα
κι έκκληση προς τους συναδέλφους αρσενικούς: Εάν δείτε φέρσιμο τέτοιου τύπου,
κόψτε πέρα σαν να είστε βρικόλακες που μόλις είδαν τους αδερφούς Winchester.
Μην
ασχοληθείτε!
Τα λέμε σε μία βδομάδα… Good luck!
