«Είμαι σαράντα κι ανυπομονώ να φτάσω τα πενήντα» είπε με
θάρρος και ενθουσιασμό στην τελευταία της συνέντευξη στη Vogue, η Αντζελίνα
Ζολί. Μια γυναίκα πανέμορφη, επιτυχημένη, παντρεμένη με τον πιο όμορφο άνδρα
του πλανήτη και με μια μεικτή οικογένεια που δεν έχει τίποτα απολύτως να
ζηλέψει απ᾽ αυτές που εμείς, οι μικροαστοί, θεωρούμε φυσιολογικές. Μάλλον το
αντίθετο.
Θα περίμενε κανείς αυτή η πανέμορφη γυναίκα ν᾽ ανησυχεί
για τον χρόνο που περνάει από πάνω της και τη φθορά που επιφέρει στο πρόσωπο
και το σώμα. Για τα γηρατειά που είναι μπροστά της και την εικόνα της
παγκοσμίως. Για το ότι, πλέον, πρέπει να αντιμετωπίσει τ᾽ αναπόφευκτο.
Όμως, εκείνη
αντί για τη ματαιοδοξία επιλέγει να περιμένει με προσμονή την ηλικία που κάθε
γυναίκα τρέμει: τα πενήντα.
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αγχώνονται
τρομερά για τη φυσιολογική φθορά του σώματός τους; Ισχύει και για τα δύο φύλα
αλλά εκδηλώνεται περισσότερο στις γυναίκες, αν και τα τελευταία χρόνια
παρατηρείται σημαντική αύξηση και στους άνδρες.
Η όμορφη, ελκυστική εμφάνιση ήταν και παραμένει ιδιαίτερα
σημαντικός παράγοντας σε μια κοινωνία που διαμορφώνει συγκεκριμένα πρότυπα και
πεποιθήσεις. Το όμορφο ελκύει πάντα το βλέμμα, είτε πρόκειται για αντικείμενο,
φύση, ζώο ή άνθρωπο. Συνεπώς, η επιθυμία κάθε ανθρώπου να δείχνει όμορφος είναι
απολύτως φυσιολογική.
Από εκεί, όμως, ως το σημείο που έχουμε φτάσει σήμερα,
της μανίας των ανθρώπων να συνδέουν την εξωτερική εμφάνιση με την αξία και την
επιτυχία, απέχει πολύ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών και των ανδρών
πανικοβάλλονται στη θέα κυτταρίτιδας στο σώμα τους. Πέφτουν στα πατώματα μόλις
πάρουν πέντε κιλά. Χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους όταν δουν τις πρώτες
γκρίζες τρίχες στα μαλλιά τους. Τους κόβεται η ανάσα όταν δουν χαλάρωση στα
μπράτσα.
Αντίθετα, αν χάσουν πέντε κιλά νιώθουν ότι μετατράπηκαν
σε Μπραντ Πιτ και τριγυρνάνε με ύφος «εγώ γαμάω και δέρνω, μπορώ να έχω όποια
γυναίκα θέλω». Η αυτοπεποίθηση από το ναδίρ εκτινάσσεται στο ζενίθ μόλις
υπάρξει μια μικρή, έστω βελτίωση, στην εμφάνιση με αντίστοιχο αντίκτυπο στη
συμπεριφορά.
Γι᾽ αυτόν ακριβώς το λόγο, γίνεται ένας αέναος αγώνας
εναντίον όλων των σημαδιών φυσιολογικής φθοράς. Πόλεμος κατά πάντων: ρυτίδες,
γκρίζες τρίχες, κηλίδες, πανάδες, κυτταρίτιδα, χαλάρωση, μαύροι κύκλοι, ο
κατάλογος δεν έχει τέλος. Το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για έναν αγώνα
χαμένο, αφού όλοι ξέρουμε ποιoς νικάει τελικά.
Εδώ ακούμε συχνά το λογικοφανές επιχείρημα: «αφού μπορώ
να καθυστερήσω τη φθορά και να είμαι το καλύτερό μου σε κάθε ηλικία, γιατί αυτό
είναι κακό;».
Ορθόν το επιχείρημα και εύστοχο. Φυσικά κι όταν συζητάμε
σε αυτή τη βάση, δεν υπάρχει τίποτα κακό. Όμως, πόσο εύκολο είναι να βάλουμε
ένα όριο στο πού σταματά η λογική ενασχόληση με τον εαυτό μας και πού αρχίζει η
μανία;
Αν είναι τόσο εύκολο να βάλουμε το όριο, γιατί έχει
γεμίσει ο τόπος σαρανταπεντάρες με κορμί και ντύσιμο εικοσάρας; Με σαραντάρηδες
που κυκλοφορούν με το ντύσιμο και τη νοοτροπία εικοσάρη -πίνω, καπνίζω,
ξενυχτάω και λογαριασμό δε δίνω;
Κάπου εδώ προκύπτει το πιο σημαντικό ερώτημα: φροντίζουμε,
άραγε, με την ίδια ζέση, ένταση, μανία και πάθος την ομορφιά της ψυχής μας;
Ασκούμε το πνεύμα μας και την ψυχή μας όπως το σώμα μας; Καλλιεργούμε την ψυχή
και τα συναισθήματά μας;
Σοβαρέψαμε λίγο τώρα, σωστά;
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που παραβρέθηκα σε ένα
τραπέζι φίλων και είδα ένα ζευγάρι. Εκείνος πανέμορφος και εκείνη επιεικώς
χάλια. Η αυθόρμητη σκέψη μου ήταν «μα τι κάνει αυτός με αυτήν».
Ντράπηκα αμέσως για τη σκέψη μου και άρχισα να τους
παρατηρώ. Μέσα σε μισή ώρα, είχα καταλάβει. Ήταν μια γυναίκα γεμάτη ζωντάνια,
υπέροχο χιούμορ, ζεστό βλέμμα, είχε ένα καλό λόγο για όλους, με δυο λόγια ήταν
η ψυχή της παρέας. Μισή ώρα μετά η εικόνα της είχε αλλάξει στα μάτια μου. Δεν
ήταν πια η άσχημη, παχιά γυναίκα αλλά μια γλυκιά, καταπληκτική κοπέλα.
Και τότε κατάλαβα ότι εκείνος ο πανέμορφος άνδρας είχε
μπουχτίσει από πλαστικές τύπισσες με ελάχιστη προσωπικότητα και μόλις βρέθηκε
στην ίδια παρέα μαζί της ένιωσε εξαρτημένος από την ζωντάνια, τη μούρλα και το
πάθος της για ζωή. Ποιoς δε θέλει έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα του; Υπάρχει,
άραγε, σοβαρό επιχείρημα γιατί να μην επιλέξεις μια τέτοια γυναίκα;
Η ομορφιά αποτελεί οπωσδήποτε μια από τις πιο σημαντικές
παραμέτρους στη ζωή μας. Αν, όμως, δε συνοδεύεται και από άλλες αξίες, δε
σημαίνει τίποτα από μόνη της. Ναι, αδυνάτισες. Μέσα σου όμως παραμένεις ο
ίδιος. Τι θα κάνεις για αυτό; Ναι, το κορμί σου δεν έχει πια κυτταρίτιδα. Η
ψυχή σου όμως; Είναι ελεύθερη από αγκυλώσεις; Έχεις την ίδια επαφή με το
συναίσθημά σου όσο με τις ρυτίδες σου; Λάμπεις από μέσα;
Γιατί, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η πραγματική ομορφιά
είναι αυτή που έρχεται από μέσα μας. Από την καλοσύνη της ψυχής μας. Από την
αγάπη μας για τον εαυτό μας και τους άλλους. Από τη λάμψη που έχουν τα μάτια
μας όταν γελάμε αληθινά. Από τον προσωπικό μας αγώνα να μάθουμε και να
σεβαστούμε τον εαυτό μας και τους περιορισμούς μας.
Έτσι, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το αναπόφευκτο: τη
φθορά του σώματός μας. Να υποδεχτούμε με χαρά και αγάπη κάθε άσπρη τρίχα, κάθε
νέα ρυτίδα, κάθε αλλαγή στο σώμα μας. Για το μοναδικό και απλό λόγο ότι είμαστε
τυχεροί και ευλογημένοι να ζήσουμε τόσο ώστε να μπορέσουμε να γεράσουμε και να
βιώσουμε τις χαρές και τη σοφία που μας δίνει κάθε ηλικία. Αυτό, ξέρετε, είναι
προνόμιο. Και δεν το 'χουν όλοι.
Άλλωστε στο τέλος, εκείνο που μένει σε όλους μας είναι
αυτό που έχουμε μέσα μας: η αγάπη. Αυτή που πήραμε μα κυρίως, αυτή που δώσαμε
απλόχερα.
