Το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί είναι ό,τι πιο τέλειο και όλα τα κλισέ τύπου «δεν ήξερα τι θα πει αγάπη πριν γνωρίσω το γιο μου/κόρη μου» είναι πέρα για πέρα αληθινά. Καμιά φορά χαζεύω το γιο ή την κόρη μου, εκεί που παίζουνε μαζί, και σκέφτομαι πως είναι όντως μαγικό και τέλειο και πιο μεγάλο από τις λέξεις τις δικές μου και τις δικές σου το θαύμα ενός παιδιού που μεγαλώνει σιγά-σιγά, αλλά αλλάζει και εξελίσσεται τόσο γρήγορα. Και εκεί που είμαι με το χαζοχαρούμενο χαμόγελο, έρχονται σαν σε συννεφάκι από κόμιξ, τα διάφορα ευτράπελα που συμβαίνουν στο «δρόμο».
Πέρασες εγκυμοσύνες, πέρασες μαιευτήρια και γέννησες!
Το ονοματάκι το διαλέξαμε; Σκεφτόσουν εσύ, όταν έλιωνες στον έρωτα και έτρεχες να δεις ηλιοβασιλέματα, ότι τον μπαμπά του καλού σου τον λέγανε Βαγγέλαρο και τη μαμά του Αφροξυλάνθη; Ή είστε από τα μοντέρνα ζευγάρια που δεν τα ακολουθούν αυτά και θα το πείτε το παιδί Ισοκράτη (αρχαίο πνεύμα αθάνατο) ή Κίσσαβο -γιατί, μόνο ο Μπέκαμ ταξιδεύει; Έχουμε πάει κι εμείς εκδρομούλες, χρυσό μου!
Και, αν ναι, είμαστε όλοι χαρούμενοι; Γιατί πολλοί λένε «γερό να ‘ναι το παιδί» αλλά λίγοι συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι μόνο η αρχή του «γερό να ‘ναι το παιδί και να το λένε και Βαγγέλαρο».
Και, αν ναι, είμαστε όλοι χαρούμενοι; Γιατί πολλοί λένε «γερό να ‘ναι το παιδί» αλλά λίγοι συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι μόνο η αρχή του «γερό να ‘ναι το παιδί και να το λένε και Βαγγέλαρο».
Θυμάστε αυτό που είχε πει ο Χαλίλ Γκιμπράν; «Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου...» και εσύ το θεωρούσες βαθύ και φιλοσοφημένο; Αμ, δε! Ρεαλιστικό είναι. Πώς αλλιώς εξηγείς το ότι ο καθένας -πάλι!- έχει γνώμη για το παιδί σου;
Τι θα φορέσει, αν πεινάει, αν διψάει, γιατί κλαίει. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή του «δείχνω ενδιαφέρον» και «ανακατεύομαι». Και έχω όλη την καλή διάθεση να πιστέψω ότι είναι ενδιαφέρον -για το παιδί μου, που δεν είναι παιδί μου- αλλά ας κατανοήσουν και οι άλλοι ότι είμαι και άυπνη και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ και όλα όσα μου προτείνετε τα έχω σκεφτεί κι εγώ και τα έχω κάνει...
Τι θα φορέσει, αν πεινάει, αν διψάει, γιατί κλαίει. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή του «δείχνω ενδιαφέρον» και «ανακατεύομαι». Και έχω όλη την καλή διάθεση να πιστέψω ότι είναι ενδιαφέρον -για το παιδί μου, που δεν είναι παιδί μου- αλλά ας κατανοήσουν και οι άλλοι ότι είμαι και άυπνη και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ και όλα όσα μου προτείνετε τα έχω σκεφτεί κι εγώ και τα έχω κάνει...
Θέμα-κλειδί εδώ είναι το φαγητό. Αν είσαι μάνα και δεν έχεις τσακωθεί με μάνα-πεθερά-γιατρό-φίλη για το φαγητό... μπράβο σου! Ακολουθείς τον παιδίατρο; Ή πας σε διατροφολόγο; Τρώει; Ή είναι άφαγο; Και ποιος ορίζει τον πήχη; Αγοράζεις έτοιμες κρέμες ή τις φτιάχνεις μόνη σου με υλικά από το αποστειρωμένο μποστάνι σου; Είναι βιολογικά; Πότε αρχίζεις τις στερεές τροφές; Ποιο φρούτο πάει πρώτο; Κάνεις τριήμερη εισαγωγή; Μια φορά κι έναν καιρό οι συμβουλές και οι καθοδηγήσεις πήγαιναν από γενιά σε γενιά, από μάνα σε κόρη ή από την κυρά-Τασούλα, που ξέρει, γιατί μεγάλωσε πέντε παιδιά και δέκα εγγόνια.
Οι μοντέρνες μητέρες, όμως, έχουν πλέον στη διάθεσή τους όχι μόνο σεμινάρια, πριν και μετά τη γέννα, πρόσωπο με πρόσωπο ή διαδικτυακά – έχουν και οτιδήποτε άλλο χρειάζονται με το πάτημα ενός κουμπιού στο smartphone, ενώ θηλάζουν και παράλληλα βλέπουν CNN -ή πρωινάδικα, ό, τι θέλει ο καθένας! Και δεν είναι επί του παρόντος πόσο σωστό ή όχι είναι αυτό. Σημασία έχει ότι έτσι είναι! Όπως, επίσης, σημασία έχει ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και δεν είμαι γιατρός να σας πω αν τα πράγματα και οι ιατρικές συμβουλές έχουν αλλάξει γιατί η επιστήμη έχει πάει μπροστά, γιατί ξέρουμε περισσότερα πλέον για το ανθρώπινο σώμα και πώς λειτουργεί, ή επειδή και αυτά είναι «μόδες» ή επειδή υπάρχουν συμφέροντα ή επειδή ο Ερμής είναι ανάδρομος...
Το θέμα είναι ότι οι νέες μητέρες ενημερώνονται μόνες τους, είναι ανεξάρτητες και έτσι θέλουν να είναι. Το πρόβλημα είναι πως νιώθει η γιαγιά και η κυρά-Τασούλα σε αυτό το καινούριο σενάριο. Γιατί νιώθουν ότι δεν είναι απαραίτητες ή, χειρότερα, ότι απορρίπτονται και τότε αντιδρούν.
«Εσείς οι νέες μητέρες τα ξέρετε όλα!», «Γιατί; Εσύ που μεγάλωσες αλλιώς, τι έπαθες;» Την καταλαβαίνω την απόρριψη και πόσο δύσκολη είναι. Οι προστριβές, όμως, κάνουν μια δύσκολη κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Και αυτό που δεν καταλαβαίνουν πάντα οι γιαγιάδες και οι μαμάδες και οι κυρά-Τασούλες είναι ότι είναι ακόμα πολύ απαραίτητες. Απλά ο ρόλος τους έχει αλλάξει. Ένα ενθαρρυντικό σχόλιο και ένα χαμόγελο -και ένα baby sitting- είναι ένας κόσμος ολόκληρος για μια νέα μαμά. Ή, απλά, το γεγονός ότι είναι εκεί.
Αλλά, ως νέα μητέρα, και αφού ξαναπήρα στο πολλαπλάσιο τα 3-4 κιλάκια που είχα χάσει, αφού δεν πάω πια κομμωτήριο και για καφέ με την Πόπη, αφήστε με να είμαι εγώ η μαμά και να κάνω τα λάθη μου και τα σωστά μου... Αφού δεν είμαι στο Αιγαίο να κάνω διακοπές ή στο Θιβέτ να βρίσκω τον εαυτό μου, αλλά στην Αθήνα να μεγαλώνω παιδί, ας μη τσακωθούμε για το τι θα φάει, τι θα πιεί, τι θα φορέσει. Η απάντηση στο «Εσύ που μεγάλωσες αλλιώς, τι έπαθες;» είναι εύκολη – τίποτα δεν έπαθα. Και ούτε τα παιδιά μου που μεγαλώνουν αλλιώς θα πάθουν τίποτα.
Κάθε μάνα ξέρει και μπορεί.
