Μείνε λίγο στη γραμμή

Σουρουπώνει και έχω ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζομαι. Όλη την ημέρα περιφέρομαι στο χώρο και πράττω μηχανικά. Περπατάω, μιλάω, γελάω, αγχώνομαι, συναντώ ενήλικες, παιδιά, φίλους, ξένους και προσαρμόζομαι σε ρόλους που απαιτεί η κάθε περίσταση.

Τικ-τακ, απ’ τις εννέα ξεκινάω να το σκέφτομαι, τικ-τακ στις δέκα αρχίζω να συγχρονίζομαι με το ρυθμό του ρολογιού. Όχι, δε θα βάλω τίποτα φανταχτερό, δε θα βαφτώ, δε θα φτιάξω τα μαλλιά μου, δε θα προβληματιστώ για το ποια παπούτσια θα βάλω. Αντίθετα θ’ αναμένω μέχρι ν’ ακούσω το «ντριν», θα σκέφτομαι τι μπορεί να πούμε και για πόσο, θα είμαι ο εαυτός μου.

Στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεσαι εσύ. Δε μ’ απασχολεί κανένας ήχος, κανένα τικ-τακ και κανένα ρολόι. Να σώπασαν ή απλώς να μην τ’ ακούω εγώ; Αρχίζεις να μου μιλάς και νιώθω την ηρεμία και τη σταθερότητα που εκπέμπει η φωνή σου, την καθησυχαστική βεβαιότητα του ηχοχρώματός σου· την παρουσία σου στο χώρο.

Θα έδινα τα πάντα για να μην είναι άυλα όλα τα παραπάνω, όμως είμαι ευγνώμων που έστω κι έτσι η απόσταση γίνεται λιγότερο αισθητή. Ξέρω, πέρασε ώρα, αλλά μείνε λίγο ακόμη· μίλα μου κι ας μην είναι τίποτα σημαντικό, τίποτα καινούριο. Θέλω μόνο να σ’ ακούω κι ας μην έχω τίποτα να πω.

Περίεργο, να μην έχεις τι να πεις, όταν είσαι άτομο που μιλάει πολύ, που απαντάει πριν ο άλλος ολοκληρώσει τη φράση του· κι όμως με σένα έχω ανάγκη ν’ ακούσω, παρά ν’ απαντήσω.

Θέλω τόσα να σου πω και δε βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις. Θα προτιμούσα να τα έβλεπες όλα στο βλέμμα μου ή να ξεκινούσα να μιλάω ακατάπαυστα, αλλά αρκούμαι στις παύσεις. Οι παύσεις με κάνουν να αισθάνομαι άβολα, αλλά μαζί σου τις εκτίμησα κι αυτές. Πάντα ένιωθα πως πρέπει μονίμως να 'χεις κάτι να πεις, πως κάτι συμβαίνει όταν δεν ακούγεται βαβούρα· η αλήθεια είναι όμως πως η παύση σου δίνει χρόνο και χώρο να σκεφτείς πριν μιλήσεις, και είναι απαραίτητη.

Δεν έχω άλλο τρόπο πιο άμεσο να σε γνωρίσω, να γίνομαι μέρος της πραγματικότητάς σου, παρά μόνο αυτόν του τηλεφώνου. Πες μου για τότε που χτύπησες μικρός, για το τι σε εξοργίζει, τι σε κάνει χαρούμενο και για όλα όσα έχουν σημασία για σένα. Μην κλείνεις ακόμη· διαβάζω τα συναισθήματά σου πίσω απ’ την τονικότητα που στολίζεις τις λέξεις, σε νιώθω μέσα απ’ τις ανάσες που παίρνεις, μειώνω νοητά το φράγμα, τα εμπόδια κι όλα όσα υπάρχουν ανάμεσά μας.

Λατρεύω αυτή τη ζεστασιά της φωνής σου· κάθε λέξη σου μοιάζει με χάδι, με άγγιγμα. Μα αυτό που αγαπώ πιο πολύ σ’ αυτή είναι η δύναμη που μεταδίδει. Κάθε φορά μ’ ένα μαγικό τρόπο, μέσα απ’ το καλώδιο, κυλάει σταδιακά σε όλο μου το σώμα μια πίστη, μια δύναμη που δε μ’ αφήνει να φύγω, που με κάνει να θέλω να πιστέψω στον εαυτό μου και μου δείχνει πως όλα γίνονται, αρκεί να το θέλουμε. Πάντα χρησιμοποιείς τις σωστές λέξεις που δένουν με όσα έχω ανάγκη ν’ ακούσω, που σβήνουν όλες μου τις αμφιβολίες και τους προβληματισμούς. Γι’ αυτό σου λέω, μείνε λίγο ακόμα.

Μείνε λίγο ακόμα στη γραμμή, για να μπορώ να σε νιώθω κοντά μου. Μείνε λίγο ακόμα για ν’ ακούς όλα όσα δε σου λέω. Μπορώ να μείνω για ώρες, μέρες, κι απλώς να μου μιλάς. Μείνε λίγο ακόμα στη γραμμή, μέχρι να μην την έχουμε ανάγκη.