Eίμαι εδώ, σ' ένα καφέ στην Ερυθραία που βρίσκεται δίπλα στο Νησί. Εδώ που είχαμε έρθει πριν δέκα μερες. Τότε που ήλπιζα ότι θα μου πεις «Συγγνώμη, φοβήθηκα, μπερδεύτηκα, φέρθηκα ανώριμα αλλά τώρα, δύο εβδομάδες μετά, μου είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι θέλω να είμαστε μαζί».
Αυτό
ονειρευόμουν. Και μια σφιχτή αγκαλιά,
απ’ αυτές που μόνο εσύ ξέρεις να κάνεις.
Και να με κοιτάς στα μάτια – και τα μάτια
σου να μην έχουν αυτό το μαύρο, το σκοτεινό
αλλά να ΄ναι εκείνα τα λαμπερά, γαλάζια,
λυκίσια μάτια σου που ερωτεύτηκα τρελά
και παθιασμένα και που τώρα μοιάζει λες
και δε θα μπορέσω ποτέ να βγάλω από το
μυαλό μου.
Μα,
αντί γιαυτό, αντί για την επιστροφή σου,
ήρθε ένας άνδρας που δεν ήξερα, δεν
αναγνώριζα και δε θα επέλεγα ποτέ για
σύντροφό μου. Μου μίλησε για όλα όσα του
είχαν συμβεί εκείνο το διάστημα που
μείναμε χώρια. Και που όλα δικαιολογούσαν
εξαιρετικά την απόφασή του να μείνει
μακριά μου, αλλά που και οι δύο ξέραμε
καλά ότι δεν ήταν η αλήθεια.
Την
αλήθεια σου δε μου την είπες ακόμα.
Άπλωνες στιγμιαία το
χέρι σου να με αγγίξεις και η κίνηση δεν
ολοκληρώνοταν ποτέ. Έβλεπα στα μάτια
σου, τα σκοτεινά μάτια σου, να θέλουν να
μου πουν ότι με θες, αλλά δεν το άκουσα
ποτέ.
Δεν
ξέρω τι ήθελες να μου πεις τελικά. Δεν
ξέρω γιατί θέλησες να συναντηθούμε
εκείνη την Παρασκευή. Ίσως ήθελες να
δεις αν σου έλειψα. Αν με θες. Ίσως πάλι
ήθελες να δεις αν σε θέλω εγώ. Τι
πιθανότητες είχες και πόσο μετράς για
μένα. Όμως, είχες αμφιβολία άραγε; Σ'
εκείνη τη φάση, μόνο εσύ μετρούσες για
μένα. Κι ένα σου σ’ αγαπώ θα με έκανε
να ξαναπιάσω το νήμα από εκεί που το
'χαμε αφήσει πριν μου ζητήσεις χρόνο.
Κι
ύστερα, τις μέρες που ακολούθησαν,
έμοιαζε σαν να κάνεις μια σίγουρη και
προσεκτική προσέγγιση. Ένιωσα ότι με
πλησίαζες αργά και σταθερά για να
μαλακώσω και να νιώσω σίγουρη ότι αυτό
που θα μου πεις είναι αυτό που πραγματικά
θέλεις.
Όταν
στο τηλέφωνο είπες ότι δεν μπορείς να
με κοιτάξεις στα μάτια, ήμουν βέβαιη
ότι ήθελες απλώς μια βοήθεια, λίγη
ενθάρρυνση κι αγάπη για να ξεδιπλωθεί
ξανά εκείνο το συναίσθημά σου, που είχε
χάσει το μίτο προς τα μένα. Και, αγάπη
μου, ήθελα τόσο πολύ να στο δώσω, ήθελα
τόσο πολύ να σε διευκολύνω, να σε
αγκαλιάσω, να σου πω «εγώ είμαι εδώ
για σένα, μη νοιάζεσαι, βρες τι σου φταίει
κι έλα. Η αγάπη δε χάνεται, μα κι αν χαθεί
θα βρεις εσύ τρόπο να την ανακαλύψεις».
Αντί γι αυτό όμως, το μόνο κομμάτι μου
που μίλησε ήταν το εγώ μου παρέα με
όλες τις άμυνες που χόρευαν γύρω μου.
Πρέπει να ήταν τόσο εμφανείς, που ήμουν
σίγουρη ότι τις έβλεπες να έχουν στήσει
τρελό χορό και να μου κουνούν τα χείλη.
Είπα,
είπα, είπα... ένα σωρό ανοησίες. Ότι θέλω
πιο χαλαρή σχέση, ότι δεν ξέρω αν μπορώ
να σχετιστώ ξανά μαζί σου, αν μπορώ να
σ’ εμπιστευτώ, ότι δεν έχω πρόβλημα να
πάρεις το χρόνο σου. Ότι έκανα σεξ με
κάποιον άλλο. Και μετά, σπίτι σου, παρότι
είδα καθαρά τα σημάδια της κατάθλιψης,
αντί να σε αγαπήσω μέχρι θανάτου, αντί
να σου πω πόσο πιστεύω σε σένα κοιτώντας
σε στα μάτια, απομονώθηκα περιμένοντας
εσένα να καθησυχάσεις τα δικά μου
πληγωμένα συναισθήματα. Εκείνο το
βράδυ ήμασταν δύο πληγωμένοι που ο
καθένας περίμενε τον άλλο να του φροντίσει
τις πληγές.
Έχω
μέσα μου τόσο έντονα συναισθήματα που
νομίζω ότι στο τέλος θα με πνίξουν. Θα
γίνουν θηλιά στο λαιμό μου, όπως έγινε
η σχέση μας στον δικό σου. Βουλιάζω, όταν
σκέφτομαι πόσο πολύ κινδυνεύω αν μ'
αρνηθείς. Με ρουφάει μια δίνη ανεξέλεγκτη,
απίστευτα ισχυρή και ξέρω ότι αν αυτό
το σενάριο πραγματωθεί δε θα μπορέσω ν
αντισταθώ. Θα αφεθώ...
Αναρωτιέμαι
πώς μπορείς εσύ και ζεις χωρίς εμένα.
Πώς κάνεις έρωτα με άλλη γυναίκα. Δε σε
άγγιξα καθόλου βαθύτερα; Θα παιρνα όρκο
ότι έφτασα πιο κοντά στην καρδιά σου
από κάθε άλλη... Τι κρυβοταν πίσω απο
εκείνα τα γαλάζια μάτια; Σου έλεγα ότι
ήσουν ο μόνος άνδρας που δεν μπορούσα
να διαβάσω τα μάτια του κι εσύ γέλαγες
με απορία λέγοντας «Τι
λες καρδιά μου, εσύ «μ' έχεις» για πλάκα!»
Τελικά
ποτέ δε σ' είχα.
Η
προθεσμία που ζήτησες κοντεύει να
παρέλθει κι εγώ νιώθω σαν να περιμένω
την ετυμηγορία σου. Θετική ή αρνητική;
Ένοχη ή αθώα; Αποδοχή ή απόρριψη; Περιμένω
μια απόφαση για ένα έγκλημα που ποτέ δε
διέπραξα...
Τις
μισές ώρες της μέρας σπαράζω στη σκέψη
ότι θα σε χάσω. Τις άλλες μισές νιώθω
ανακούφιση που δε θα 'χω να παλέψω με τη
σκιά που θα ρίχνει πάντα στη σχέση μας
αυτή η ζοφερή περίοδος.
Άραγε
σου λείπω; Με σκέφτεσαι; Όμως αν είναι
έτσι, ποιος σε εμποδίζει να με πάρεις
τηλέφωνο; Ποιος σε εμποδίζει να φερθείς
αντρίκια και να ρθεις να με αρπάξεις
και να με διεκδικήσεις όπου και να μαι;
Χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές, χωρίς
διπλά μηνύματα και κατεβασμένα μάτια.
Να πάρεις τα ρίσκα σου, χωρίς να κρύβεσαι
πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Να φερθείς
σαν άντρας.
Όπως
εκείνος ο άντρας που ερωτεύτηκα και
που, ό,τι κι αν γίνει, δε θα μαι ποτέ πια
η ίδια μετά από αυτόν...
Ci
