Φανταστείτε ένα αγόρι στα έντεκα του χρόνια, στην Ελλάδα της δεκαετίας του 90. Πολύ ψηλό και υπερβολικά μεγάλο κεφάλι για την ηλικία του. Κάθεται στο θρανίο δίπλα στο παράθυρο, τελευταία σειρά, σκυμμένος πάνω από ένα ανοιχτό τετράδιο. Ενώ οι υπόλοιποι συμμαθητές του γράφουν μια έκθεση για αγαπημένους προορισμούς διακοπών, εκείνος ο «κεφάλας», όπως συνηθίζει να τον αποκαλεί η πλειοψηφία, γράφει μια μικρή ιστορία για την επιδρομή ζωντανών νεκρών σε μια ανώνυμη πόλη της Ελλάδας.
Τώρα φανταστείτε την δασκάλα του
να παίρνει το γραπτό του και να το κάνει χίλια κομμάτια, και ρίχνοντάς το στα
σκουπίδια να τον ρεζιλεύει μπροστά στα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Μπείτε στα
παπούτσια αυτού του παιδιού και προσπαθήστε να νιώσετε το πώς νιώθει γι’ αυτό
που γράφει, πριν και μετά την συμπεριφορά της δασκάλας του (η ίδια δασκάλα θα
τον χαστουκίσει λίγους μήνες μετά για άγνωστη αιτία. Ίσως να έφταιγε μια
δύσκολη κατάσταση στο σπίτι, το αγόρι όχι πάντως).
Αυτό το παιδί λοιπόν, είτε σας
άρεσε αυτό που έγραψε είτε όχι, ήμουν εγώ.
Στα πρώτα βήματα της σχολικής μου
διαδρομής ήθελα να γίνω αστυνομικός. Για την ακρίβεια, ήθελα να γίνω Ντετέκτιβ
όπως εκείνοι στην τηλεόραση. Όταν, όμως, πήρα στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο
(Το θυμάμαι ακόμα. «Το χρώμα του Φεγγαριού, της Αλκυόνης Παπαδάκη), το οποίο
ήταν και το πρώτο που κατάφερα να ολοκληρώσω, άλλαξα τελείως άποψη για το
μέλλον μου. Ήθελα να γίνω
συγγραφέας. Ήθελα να χαρίσω
στον κόσμο ποικίλα συναισθήματα και αυτή την υπέροχη αίσθηση της ολοκλήρωσης
ενός «καλού» αναγνώσματος. Και πάνω από όλα, ήθελα όσο τίποτε άλλο να αποδείξω
σε αυτή την μέγαιρα, πως δε θα ρίζωνε η μιζέρια της μέσα μου.
Κι όμως αυτά ήθελα. Ναι, στα
δώδεκα μου. Ναι, τότε ολοκλήρωσα την ανάγνωση του πρώτου μου βιβλίου. Πιστεύεις
πως ήμουν μεγάλος σε ηλικία; Σκέψου πότε ολοκλήρωσες εσύ το πρώτο σου «μεγάλο»
βιβλίο.
Μετά το περιστατικό με την
δασκάλα στο δημοτικό, μου πήρε επτά χρόνια να κάτσω πάνω από μια σελίδα και να
αρχίσω να γράφω. Ήταν μια μικρή ιστορία. Μιλούσε για έναν άντρα που κουβαλούσε
πάνω του τις αμαρτίες των προγόνων του και την ικανότητα να βλέπει οράματα μέσα
από τα μάτια δολοφόνων. Μπορεί
να σας ακούγεται καλό, ή συνηθισμένο, αλλά ήταν ό,τι χειρότερο έχω γράψει ποτέ.
Απαίσιο!
Ό,τι και να ήταν όμως, ήταν η
αρχή σε μια πανέμορφη πορεία, που ακόμα δεν έχει τελειώσει.
Δυστυχώς, πριν έρθει το «γρήγορο»
διαδίκτυο στην Ελλάδα και όλα όσα προσφέρει σήμερα, αν έλεγες στους γονείς σου
πως θες να γίνεις συγγραφέας, σταματούσαν ό,τι έκαναν και άρχιζαν να σε
κατσαδιάζουν για τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρεις στην ζωή σου. Αν το έλεγες δε σε κάποιο
γνωστό, ή και φίλο, κουνούσε το κεφάλι καταφατικά μπροστά σου και πίσω από την
πλάτη σου σε φώναζε ψωνάρα.
Είχα πάντα ζοφερή φαντασία, και
την αποτύπωνα είτε σε τετράδια, είτε στο σπίτι, είτε στα θρανία την ώρα του
μαθήματος, είτε λεκτικά στους φίλους. Ασχέτως
αν κάποιοι το εκμεταλλευτήκαν και με χλεύαζαν πίσω από την πλάτη μου, ήταν αυτό
που γούσταρα. Ξέφευγα από την
βαρετή πραγματικότητα τους και επισκεπτόμουν τον δικό μου κόσμο, γεμάτο
μυστήριο και περιπέτεια.
Σήμερα, ύστερα από όλα αυτά τα
χρόνια, έχω φτάσει στο σημείο να κατανοήσω πως δεν έχει σημασία τι λένε οι
δύσπιστοι ή το πώς σε κρίνουν οι «κριτικοί». Σημασία
για μένα έχει να τελειώνω μια ιστορία, και οι άνθρωποι που την διαβάζουν να το
κάνουν για να διασκεδάσουν και όχι να με κρίνουν ζήλο. Δεν υπάρχει καλύτερη
στιγμή από όταν βλέπω μηνύματα με το πώς ένιωσαν και το πώς μπορώ να γίνω
καλύτερος. Όλοι οι υπόλοιποι
μπορούν να βράσουν στο ζουμί τους. Δεν είναι ανώτεροι, είναι μίζεροι.
Και έμαθα από μικρός να
απομακρύνω αυτή την κατάρα.
