Καταλαβαίνεις πως η μουσική
βιομηχανία έχει αρχίσει να παίρνει τον κατήφορο, όταν κάνεις αναζήτηση στο “Youtube” το ‟Somebody
to love”. Εκεί που είσαι, λοιπόν,
και περιμένεις να βγουν πρώτοι στην αναζήτηση οι “Jefferson Airplane” που έχουν γράψει ιστορία με αυτό το
κομμάτι, σου πετάγετε πρώτος-πρώτος ο Justin
Bieber.
Αφού περνάει το εγκεφαλικό και
μπει η γνάθος και πάλι στη θέση της, αναρωτιέσαι. Πώς, ρε φίλε, από τους Pink Floyd, τους Guns 'n' Roses, τον David
Bowie, φτάσαμε νʾ ακούμε στα ραδιόφωνα το “Anacoda” της Nicky
Minaj, το “Boyfriend” του Bieber και ας μη συνεχίσω καλύτερα γιατί
είμαι και σε κρίσιμη ηλικία.
Πώς από τους Queen που έγραψαν το επικό εκείνο κομμάτι -για
το “Bohemian Rhapsody” μιλάω
φυσικά, το οποίο γράφτηκε από τον Freddie
Mercury- καταλήξαμε να ακούμε το
“Run the world (Girls)”, που έχει
γραφτεί απʾ όλη την υπόλοιπη μουσική βιομηχανία, εκτός της Beyonce που το τραγουδάει;
Για να λέμε, όμως, και του
στραβού το δίκιο. Άλλο ερμηνευτής, άλλο καλλιτέχνης. Έχουμε την τάση να τα
συγχέουμε αυτά τα δύο βαφτίζοντας τους πάντες καλλιτέχνες.
Όχι, μανίτσα μου. Ο ερμηνευτής
είναι αυτός που εκτελεί ένα κομμάτι. Το ερμηνεύει. Καλλιτέχνης είναι εκείνος
που έχει κάτσει μερόνυχτα άγρυπνος μʾ αλκοόλ, τσιγάρο ή και τίποτα απʾ αυτά, συνθέτοντας
μουσική, γράφοντας στίχους ή και τα δύο.
Υπάρχουν κάθε λογής καλλιτέχνες.
Αυτοί που κρατούν τα ηνία της μουσικής βιομηχανίας σήμερα, κατά την ταπεινή μου
άποψη, δεν είναι. Δε μου προσφέρει κάτι το να ακούω στο “Anacoda” τον στίχο “Oh, my Gosh, look at her
butt” που προφανώς και μιλάει για
την ίδια την ερμηνεύτρια (μη γελιόμαστε και μεταξύ μας).
Αν ο στίχος ήταν “Youʾve poisoned my heart like an
anacoda, but i'm still here for you” το συζήταγα.
Κάποτε η μουσική γραφόταν για την
καύλα που είχαν τα συγκροτήματα κι οι μουσικοί για την μουσική. Από τη μουσική
για τη μουσική με λίγα λόγια. Πλέον η μουσική γράφεται για τα εκατομμύρια views στο “Youtube”, για
τη φήμη, τη δόξα και το χρήμα.
Παίζουν τα τραγούδια κατʾ επανάληψη
στα ραδιόφωνα, στην τηλεόραση και τα υπόλοιπα ΜΜΕ. Να σου κολλήσουν στο κεφάλι,
για να πας κι εσύ να κωλοχτυπιέσαι σαν την μαϊμού σε κάθε κλαμπάκι, “twerking like a biatch” για να ρίξεις το γκομενάκι που κάθεται
απέναντι.
Ελάχιστοι είναι αυτοί που πλέον
γράφουν γιατί το γουστάρουν κι όχι για να τα οικονομήσουν. Αν δεν είναι απʾ τα
παλιά γαμάτα συγκροτήματα π.χ Rolling
Stones, που είναι εκατό χρονών, but still rock 'n' rollers, θα ρίξεις πολύ ψάξιμο για να τους
βρεις. Αυτό γιατί οι παραγωγές έχουν σκάσει χοντρό χρήμα για να μπει
πρώτη-πρώτη η Kie$ha κι όχι εσύ που έχεις κάνει ηχογράφηση
σε μία λιγότερο γνωστή παραγωγή και το σχηματάκι σου θεωρείται δευτεροκλασάτο.
Ας μη ξεχνάμε το αείμνηστο Michael Jackson που ανακαλύφθηκε όταν τραγούδησε σε
σόου μαζί με το συγκρότημα που είχε με τα αδέλφια του, τους “Jackson 5”. Αυτοί και πόσοι άλλοι ξεκίνησαν την
καριέρα τους κάπως έτσι.
Σήμερα, για να επιχειρήσεις να
γίνεις διάσημος, φτιάχνεις κανάλι στο “Youtube”. Ανεβάζεις
βιντεάκια με τις ικανότητες σου και περιμένεις κάποιος να σʾ ανακαλύψει απʾ τις
προβολές και τις κοινοποιήσεις. Κάπως έτσι έγινε διάσημος ο Justin Bieber.
Άλλη επιλογή είναι να πας σε “Talent Show”. Έτσι έγινε διάσημη η Susan Boyle, η οποία, προτού ανοίξει
το στόμα της και τους αφήσει όλους μαλάκες, δέχθηκε αυστηρή κριτική κι ειρωνεία
για την εμφάνισή της.
Α ναι! Άλλο ένα θέμα. Η σκηνική
παρουσία. Που αν δεν είσαι μία καύλα από πάνω μέχρι κάτω ή αν δεν έχεις ένα
ιδιαίτερο -ας το θέσουμε ευγενικά- στιλ, (Lady
Gaga για παράδειγμα), στη showbiz δεν μπαίνεις που να χτυπάς
τον κώλο σου κάτω.
Παραδέχθηκα την Adele με την ατακάρα της. Γύρισε και είπε σε
παραγωγούς και μάνατζερ, όταν της είπαν πως πρέπει να χάσει κιλά για να
συνεχίσει την καριέρα της: «Τραγουδάω
για τʾ αυτιά, όχι για τα μάτια!»
Ας μη πιάσουμε ετήσιους
διαγωνισμούς τραγουδιού (ναι για τη Eurovision μιλάω) που από διαγωνισμός τραγουδιού
έχει καταντήσει η Ιερή Συμμαχία μεταξύ χωρών.
Μάπα τραγούδι να έχεις εφόσον με σένα τα
έχουμε καλά, εσύ θα πάρεις το δωδεκάρι (
Douze point goes to...). Κανείς
δε δίνει σημασία στο τραγούδι αλλά στην καλοστημένη τραγουδίστρια ή τραγουδιστή
που τους έχουν φορτώσει με ό,τι μπορείς να φανταστείς για να τραβήξει το μάτι η
παρουσίαση πάνω στη σκηνή.
Προτιμώ την παλιά Eurovision, ρε φίλε. Live μουσική
(όχι playback) με τους τραγουδιστές να τραγουδάνε στη
γλώσσα τους και παρουσία με βάση την παράδοσή τους. Γιατί εν τέλη είναι
διαγωνισμός ευρωπαϊκών χωρών! Οφείλεις, αν θες να ξεχωρίσεις σε κάτι τέτοιο, να
αναδείξεις ανάλογα με τα στάνταρ της εποχής σου την παράδοση και τον
πολιτισμικό πλούτο της χώρας σου.
Με αυτά που προβάλλονται σήμερα,
θα τρίζουν κόκκαλα, από τον J.S.Bach και τον Haydn, μέχρι τον Louis Armstrong και τον Jim Morrison.
Ας μην επεκταθούμε, όμως,
παραπάνω σʾ αυτό το θέμα γιατί δε θα τελειώσουμε ούτε αύριο. Πάω να απολαύσω τη
μουσική που γράφτηκε κι ερμηνεύτηκε πριν από χρόνια. Τότε που όλα ήταν για τη
μουσική και όχι για τη φήμη και τη δόξα.
Πάω ν' ακούσω μουσική.
