Ένας θεατρίνος ήσουν κι εσύ - Unknown - 18 Ιαν 2016

Η κρυφή ιστορία της Δέσποινας Γρηγοριάδου.

Πάλεψα να γκρεμίσω τους τοίχους που έχτιζα γύρω μου. Δεν ήταν θέμα φόβου, δειλίας ή ανασφάλειας. Απλά ήθελα να φιλτράρω αυτούς που θα επιδίωκαν να μπουν στη ζωή μου προκειμένου να  διαταράξουν την ψυχική μου ηρεμία.

Σύντομα κατάλαβα πως δεν έχει κανένα νόημα.

Με τον καιρό κατάλαβα πως ο μόνος που θα διεκδικήσει, θα διαλύσει κάθε εμπόδιο εισβάλλοντας στη ζωή μου, θα ήταν κάποιος βολεμένος σε μια ήδη υπάρχουσα -και προφανώς ανούσια- σχέση, με σκοπό να της χαρίσει μια κάποια αναλαμπή. Ύστερα θα γυρίσει κύριος, πατώντας στις μύτες των ποδιών του, μην τυχόν και ξυπνήσει το alter ego.

Υπάρχουν κι αυτοί. Ανθρωπάκια που πλήττουν απ’ την ανία μιας σταθερής σχέσης και θέλουν να σκορπίσουν έρωτες σʾ εφήμερα κρεβάτια. Να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή τους πουλώντας παραμύθια, που γρήγορα ή αργά, αποκαλύπτουν την αθλιότητά τους πίσω απ’ την ξεχαρβαλωμένη μάσκα που κοσμεί τα ωραία τους πρόσωπα.

Ήσουν κι εσύ ένας απ’ αυτούς! Ένας δειλός που θέλησε να δοκιμάσει την ικανότητά του να παίξει παρτίδα σε διπλό ταμπλό.

Μ’ έστησες σαν πιόνι σ’ ένα παιχνίδι άνισο, δίχως σαφείς όρους, και μ’ άφηνες να περιμένω στην αφετηρία, ώσπου το πιόνι της αόρατης αντιπάλου μου θα έφτανε στο τέρμα.

Δοκίμασες τις ικανότητές μου στη μαντική, όταν μʾ ανάγκασες νʾ αναρωτηθώ αν υπάρχει ήδη κάτι άλλο στη ζωή σου. Αυτό το λίγο που ζήσαμε, παραήταν ιδανικό.

Έδειχνες τόσο ειλικρινής, σαν θεατρίνος που ʾχει κάνει άπειρες πρόβες κι έμαθε το ρόλο του απ’ έξω. Κι εγώ έλαβα μέρος, ερήμην μου, ως κομπάρσος στο φθηνό εργάκι που έφτιαξες.

Δάκρυα δεν έχω, ούτε αξίζει τον κόπο. Βουλιάζω απλά μες στις σιωπές ενός σωρού από αναπάντητα «γιατί». Προσπαθώ να θάψω κάθε συναίσθημα που μου ανέστησες, απλά και μόνο για να του δώσεις τη χαριστική βολή. Ήταν δεδομένο -όπως κι έγινε- πως θα επέστρεφες στη σιγουριά της σχέσης σου.

Γκρεμίζω, λοιπόν, κάθε τοίχο που έχτισα για νʾ αποτρέψω πληγές στην καρδιά μου. Δεν έχει νόημα να την κρατώ φυλακισμένη, ούτε όμως επιζητώ να την πετάξω σε κρεβάτια πρόσκαιρα. 

Εγώ, βλέπεις, δεν έχω ανάγκη να ικανοποιήσω τα κενά μου με το να πνιγώ στον έρωτα.

10:43 μ.μ.