Ο έρωτας θέλει θάρρος, πώς να το κάνουμε!

Το είχες υποψιαστεί εδώ και καιρό. Είχες δει ένα-ένα τα σημάδια αλλά αρνιόσουν κατηγορηματικά ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε σένα. Γι᾽ αυτό προσπάθησες να μην το σκέφτεσαι. Να το αποβάλλεις από μέσα σου, όσο ήταν ακόμα καιρός. Αλλά το κακό μ’ αυτά τα πράγματα είναι ότι δε σε ρωτάνε, ούτε και μπορείς να τα βολέψεις κατά πώς θες εσύ.

Παίρνει φόρα ο άτιμος και σε χτυπάει πισώπλατα. Βρίσκει χώρο και μπαίνει απ᾽ τη μικρή χαραμάδα κάτω απ᾽ την πόρτα κι ας την είχες τριπλοκλειδώσει. Δεν ξέρω αν είναι όπως τον παρουσιάζουν, γυμνός, φτερωτός με τόξο και με βέλη, σίγουρα, όμως, είναι πανούργος.

Όσο και να προσπάθησες να τ᾽ αγνοήσεις, να το προσπεράσεις είναι πλέον γεγονός: η φιλία σας τελείωσε για σένα. Μετατράπηκε σ᾽ έρωτα.

Τα μάτια σου έπαψαν πια να κοιτάνε φιλικά. Δεν νιώθεις άνετα όταν είναι κοντά σου. Σε παιδεύει μια παράξενη αμηχανία. Κάτι σε τρώει. Κάτι έχει στοιχειώσει κάτω απ᾽ τη γλώσσα σου και δε λέει να βγει, όσο κι αν το σπρώχνεις.

Και πώς να ξεστομίσεις τέτοιο πράγμα; Το ότι ήρθαν τα πάνω-κάτω για σένα δε σημαίνει το ίδιο και για τον άλλο. Άλλαξαν όλα τα δεδομένα σου. Από εκεί που μοιραζόσουν τα πάντα, τώρα πρέπει να κρύβεσαι.

Ψάχνεις πίσω από κάθε λέξη μήπως κρύβει αυτό που θες ν’ ακούσεις. Αποφεύγεις οποιαδήποτε σωματική επαφή, μην τυχόν και καταλάβει ότι δε φταίει το κρύο που τρέμεις. Προσπαθείς να μειώσεις την επαφή με τα μάτια αλλά δεν έχεις καμία τύχη.

Το μαρτύριο τελειώνει μόνο όταν φεύγεις μακριά. Κι αμέσως μετά αρχίζει το επόμενο. Ψάχνεις λόγους, τρόπους, αφορμές να το ξεπεράσεις, να τ᾽ αφήσεις πίσω σου και να γίνουν όλα όπως πριν. Δε θα γίνει τίποτα όπως πριν. Επειδή αυτό που ερωτεύτηκες, είναι αυτό που ξέρεις ήδη καλά.

Ξέρεις τα ελαττώματα, τις προτιμήσεις, τα βλέμματα κι αυτά είναι που ερωτεύτηκες. Όχι απλά η εικόνα που φαίνεται προς τα έξω. Όσο και να εύχεσαι να είναι ένας απλός ενθουσιασμός, δεν είναι. Γιατί αυτός ο έρωτας είναι απόρροια συνθηκών, συζητήσεων και στιγμών κι είναι η εξέλιξη αυτού που ένιωθες πριν.

Τώρα έχεις να κάνεις μια επιλογή. Ή βουτάς στα βαθιά με το κεφάλι κι όπου σταματήσεις, ή κάθεσαι αναπαυτικά πάνω στ’ αυγά σου να παρακολουθείς τις εξελίξεις, φτύνοντας πασατέμπο.

Αν ανοίξεις επιτέλους το στόμα σου και πεις αυτά που έχεις να πεις, υπάρχουν δύο πιθανότητες. Η πρώτη είναι αυτό που νιώθεις να έχει το ανάλογο αντίκρισμα. Όποτε σ᾽ αυτή την περίπτωση είστε κι οι δυο ευτυχισμένοι και η περαιτέρω ανάλυση, αχρείαστη. Η δεύτερη περίπτωση είναι να μην νιώθει το ίδιο μ’ εσένα. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Ακόμα κι αν αποφασίσετε από κοινού ότι δε θα το αφήσετε να σας επηρεάσει, θα το κάνει.

Όσο και να το παλέψετε, θα το βρίσκετε μπροστά σας. Αυτό είναι, άλλωστε το πρόβλημα με την αλήθεια, με ό,τι και να έχει να κάνει. Στην αρχή θα είναι αμηχανία, μετά στεναχώρια και σιγά-σιγά χωρίς να το καταλάβεις θα μιλάτε μόνο σε γιορτές και γενέθλια για τα χρόνια πολλά.

Στην περίπτωση πάλι που δεν πεις τίποτα, όλα θα είναι καλά. Φαινομενικά και μόνο. Θα μιλάτε, θα βγαίνετε, θα περνάτε καλά, θ᾽ ακούς για τους νέους έρωτες που συναντά κι εσύ θα ᾽σαι απλά θεατής.

Δεν ξέρω αν σου αξίζει η θέση του κομπάρσου όταν νιώθεις τόσα πράγματα. Είναι άδικο και βαρύ να καβαλάς ένα «τι θα γινόταν αν…» σε κάθε σου βήμα. Είναι άδικο και για σένα, και γι’ αυτά που νιώθεις.

Πριν πάρεις οποιαδήποτε απόφαση σκέψου τι είναι αυτό που πραγματικά δεν μπορείς να αντέξεις. Αν δεν μπορείς να ζήσεις με την ιδέα ότι θα χαλάσει αυτό που έχετε τώρα, έστω αυτό το λίγο, τότε πάρε θέση πάνω στ’ αυγά σου, βρες μια αναπαυτική θέση θεατή στην πρώτη σειρά, γιατί μόνο αυτή μπορείς να έχεις, κι απόλαυσε τη φιλία σας.

Αν δεν αντέχεις να γυρνάς σπίτι σου και να γνωρίζεις ότι δεν προσπάθησες καν γι’ αυτό που νιώθεις, γέμισε τα πνευμόνια σου με θάρρος, κλείσε τα μάτια κι άσε το στόμα σου να πει αυτά που τόσο καιρό η λογική σου απαγόρευε.

Ό,τι και να κάνεις πάντως, θέλει θάρρος. Ακόμα και για να είσαι κότα σ’ αυτή την περίπτωση, θάρρος θέλει. Λιγότερο μεν, αλλά θέλει, για να βρεις τη δύναμη να γίνεις ο θεατής. Βρες το και προχώρα.