«Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, λέξη από
τα χείλη μας δεν βγαίνει», σιγοτραγουδώ. Ωραία τα κατάφερες! Τώρα θα σηκώσω το
χέρι και θα σε χαιρετήσω σαν έναν απλό γνωστό, που κάπου, κάποτε γνώρισα.
Τα μάτια είχαν συνηθίσει να μένουν κολλημένα πάνω σου. Τώρα θα πρέπει ν᾽ αλλάξω
το βλέμμα μου και να υιοθετήσω το στιλάκι της άνετης και της υπεράνω. Θα πρέπει
να σταματήσω να κινούμαι νευρικά μέσα στο χώρο, μην τυχόν και καταλάβεις πως
ακόμη με νοιάζει. Εμφανίστηκε ο εγωισμός να μου σώσει την αξιοπρέπεια και να
μην καταφύγω σε ενέργειες που θα μετάνιωνα.
Αφήνω το ποτήρι κάτω, άδειο. Παραγγέλνω άλλο ένα,να το πιώ στην υγειά σου τώρα που γύρισα και σε κοιτάζω. Μη γλυκαίνεις το βλέμμα, θα γίνω σαν τις πολλές που σκορπίζεσαι.
Θα σε κάνω να έρθεις εδώ κοντά
μου, να βγάλεις οργή και θυμό για την πουτάνα που σε πλήγωσε και δε σε αφήνει
να το δεις παρακάτω μ᾽ εμάς. Ας το σπάσω καλύτερα! Δεν μπορείς, ενώ θέλεις να
επενδύσεις.
Θα προσπεράσω το γέλιο που θα μου βγει και θα σ᾽ ακούω προσεκτικά.
Θα σ᾽ αφήνω να πιστεύεις πως αρκούμαι στα ψίχουλά σου. Θα σ᾽ αφήνω να πιστεύεις
πως μου αρέσει, όταν μου χαρίζεις τις καύλες σου τυλιγμένες σε ροζ κορδέλες κι
ας μην είναι το ροζ το αγαπημένο μου χρώμα.
Έτσι θα καταλήξουμε μαζί, σπίτι
μου ή σπίτι σου, ν᾽ ανοίξουμε το δώρο σου και να απολαύσουμε το ολοκαύτωμα ηδονής.
Σε κοιτάζω και δε θέλω καν να συστηθώ μαζί σου. Ακόμη και τώρα ικανοποιείς δικά σου ψυχολογικά και δεν είμαι σε φάση να τα λύνω. Όλον αυτό τον καιρό που έλειπες, δοκίμασα τις αντοχές μου τόσο στην οργή και στον θυμό, όσο και σ᾽ όλα αυτά τα όμορφα που εγώ ένιωθα για την πάρτη σου.
Αναρωτιέμαι, πώς από απλό στοίχημα εγωισμού κατάφερες να ελέγχεις κάθε κύτταρό μου, εγκεφαλικό και μη. Θυμώνω μαζί μου που σε άφηνα να νομίζεις.
Να νομίζεις πως δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και πως μπορείς να μπαινοβγαίνεις στη ζωή μου απλά με μία σου κίνηση. Να μένεις για λίγο, για όσο εσύ χρειάζεσαι, και να κάνεις τον δικό μου κόσμο άνω-κάτω.
Ήξερα ακριβώς πώς έχει η κατάσταση. Βλέπεις ήταν εμφανή τα σημάδια,
όσο και αν η καψούρα μού θόλωσε για λίγο τα μάτια.
Δεν υπολόγισες, όμως, το ξενέρωμα του μυαλού. Αυτό που έρχεται στα
ξαφνικά απ᾽ τη μία μέρα στην άλλη. Εκεί όπου εμφανίζεται πάλι η λογική και σου
θυμίζει το ποιος πραγματικά είσαι. Τότε που συνειδητοποιείς τι ακριβώς αξίζεις.
Ξέρω πως δε θέλω να θέλεις «και»
εμένα. Θέλω να θέλεις εμένα. Και αφού μπορούν να σ᾽ έχουν κι άλλες τόσο εύκολα,
τότε εγώ δε σε θέλω.
Μάθε τώρα που φεύγω μόνη μου απ᾽ το μπαρ, πως μπορώ να σε παίξω καλύτερα απ᾽ όσο νομίζεις, και νιώσε τόσο μαλάκας που μέχρι πριν πίστευες πως είμαι σαν όλες τις άλλες. Μάθε τώρα να βλέπεις εκεί που κοιτάς και μείνε με ό,τι σου έμεινε.
Θα έρθει η στιγμή που θα ξανασυστηθούμε. Μέχρι τότε δε γουστάρω να
είμαι η καβάτζα σου. Δε σου λέω αντίο, παρά μόνο καλή τύχη, συναισθηματικά
ανάπηρε.
