Λίγο πολύ σʾ όλους μας έχει περάσει ένας άνθρωπος απʾ τη ζωή μας που θέλαμε να μείνει, αλλά δεν μπορούσε από φόβο. Από φόβο μη πληγωθεί, μην τυχόν και φύγεις ή μην περάσει τα ίδια. Κι όταν ρωτάς «ποια ίδια;» βλέπεις την πίκρα και τη θλίψη στα μάτια κι ένα «τίποτα» να τα συνοδεύει. Να ρωτήσεις τι; Αφού κατά βάθος ξέρεις τι έχει συμβεί.
Κάποτε, κάποιος μου είπε πως εμείς οι γυναίκες είμαστε ικανές να αλλάξουμε και τη φορά της Γης, απλώς δεν το ξέρουμε ακόμη. Εγώ θα σας πω, πως εμείς οι γυναίκες το ξέρουμε, απλώς δε μας νοιάζει. Δε μας νοιάζει γιατί όσο γλυκούλες και να δείχνουμε, κατά βάθος είμαστε πολύ σκληρές.
Έτσι δε μας νοιάζει να κάνουμε
κάτι το οποίο δε θα έχει συναισθηματικό αντίκτυπο σε κάποιον. Σας μοιάζουν
υπερβολικά αυτά που λέω;
Πόσες φορές έχετε ακούσει γυναίκα
να μιλάει για εκδίκηση και για πόνο; Ή μάλλον πόσες φορές δεν την έχετε
ακούσει; Είναι η φύση μας τέτοια, να νιώθουμε λιγότερο πόνο απʾ όλους, αλλά να
τον προκαλούμε περισσότερο στους γύρω μας. Γιατί βαθιά μέσα μας το
ευχαριστιόμαστε κι ας μην το παραδεχόμαστε κι ας με πείτε τρελή.
Καταστρέψαμε τα καλύτερα παιδιά
για να δείξουμε εγωισμό. Κάναμε σκουπίδια ανθρώπους για να αποκτήσουμε λίγη
αυτοπεποίθηση και λάμψη. Τους φτάσαμε στο μηδέν για να νιώσουμε εμείς νούμερα.
Και το αποτέλεσμα ήταν να μείνουμε με τον εγωισμό και τη μοναξιά ανά χείρας,
ενώ η λάμψη μας πήγε περίπατο.
Η λάμψη, αγαπημένοι μου, δεν
είναι αυτόφωτη, πάντα θα υπάρχει κάτι από πίσω που θα είναι η αιτία που
λάμπεις. Όσο για το τι θα είναι, εξαρτάται από το μυαλό και κυρίως απʾ το
χαρακτήρα.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που
μας χαρίζουν απλόχερα το φως και μένουν μόνοι επειδή κάποιος, κάποτε το ήθελε
όλο μόνος του.
Το να μένεις μόνος από επιλογή το
καταλαβαίνω. Το να μένεις μόνος γιατί δε βρίσκεις κάτι τα μέτρα σου, κι αυτό το
καταλαβαίνω, αλλά το να μένεις μόνος επειδή κάποιος άλλος το επέλεξε, αυτό με
ξεπερνάει.
Δεν μπορώ να δεχτώ πως υπάρχουν
άνθρωποι ανάμεσά μας που είτε ηθελημένα, είτε άθελά τους καταδίκασαν κάποιον να
μη βρίσκει τον έρωτα και την αγάπη μόνο και μόνο από εκδίκηση ή από ζήλια.
Για σκέψου! Να γνωρίζεις τον
έρωτα της ζωής σου και να φεύγει επειδή μια μαλάκω τον πλήγωσε. Επειδή δεν
ήξερε να μετρήσει πέρα απʾ το μηδέν και το ένα. Επειδή προτίμησε το σκοτάδι απʾ
το φως .
Ωστόσο δεν πρέπει να τα βάζω μόνο
μʾ αυτά τα ανθρωπάρια. Γιατί είναι άνθρωποι που μεγάλωσαν με φτωχή καρδιά κι
ακόμη πιο φτωχό μυαλό.
Ας μιλήσω και για εσάς τους
πληγωμένους αλλά και τους δειλούς, τους μοιρολάτρες.
Όταν ένα παιδί αρχίζει να
μεγαλώνει και να καταλαβαίνει ,το πρώτο πράγμα που του μαθαίνουμε είναι να στηρίζεται
στα δικά του πόδια, κι αν πέσει πέντε φορές να σηκωθεί τις δέκα. Να περπατάει
με το κεφάλι ψηλά όποια αναποδιά και να του τύχει και να μη σέρνεται. Στην
πρώτη τρικλοποδιά να κοιτάζει τον ήλιο και να σηκώνεται.
Σε εσάς μάλλον δε τα είπαν
καθόλου. Επίδειξη δύναμης ξέρετε δεν είναι μόνο στο λεξιλόγιο και στην
εξυπνάδα. Είναι και στη σκέψη, αλλά και στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης.
Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν κάθε φορά που κάποιος μας έβαζε εμπόδια, εμείς δε τα
ξεπερνούσαμε ,τι θα γινόταν. Σκεφτείτε αν κάθε φορά που είχαμε μια ερωτική
απογοήτευση κλεινόμασταν στον εαυτό μας και δε ξαναμιλούσαμε, πώς θα ήμασταν.
Θα σας πω εγώ. Μόνοι!
Δε λέω ότι είναι εύκολο να
προχωρήσεις μετά από έναν χωρισμό, πόσο μάλλον μετά την αποχώρηση του ανθρώπου
που λάτρεψες, απʾ τη ζωή σου, αλλά δεν μπορείς να μείνεις και για πάντα.
Δεν μπορείς να κλειστείς στη
γυάλα σου και να μείνεις εκεί. Σίγουρα θα σε πονέσει για λίγο η ανάμνηση αυτού
που φεύγει, και κυρίως όλων αυτών που πέρασες μαζί του, αλλά από ένα σημείο και
μετά σε αναλώνει, σε σκορπάει.
Κι όταν σκορπιέσαι πως περιμένεις
να σε βρει ο άλλος; Όταν γίνεσαι κομμάτια ποιος θα βρεθεί να σε ενώσει; Μα κι
αν βρεθεί, και θέλει να το κάνει, συνήθως δεν τον αφήνουμε εμείς.
Γιατί συνηθίσαμε σʾ όλα τα σκατά
που πέρασαν από πάνω μας και μόλις εμφανιστούν τα διαμάντια στην επιφάνειά του,
τα περνάμε για την αντανάκλαση του ήλιου.
Θεωρούμε ανάξιο τον εαυτό μας να
κερδηθεί από κάποιον να παλέψει κάποιος για εμάς. Γιατί κάναμε την αγάπη εχθρό
μας και τους ανθρώπους που την απολαμβάνουν συμμάχους της. Κι αυτό γιατί
πιστέψαμε πως εμείς δε θα έχουμε ποτέ κάτι τέτοιο.
Φτάνει, λοιπόν, μια τόση δα
στιγμούλα μέσα στη καθημερινότητά σου που έρχεται κάποιος, σε θέλει, τον θέλεις
και στο πρώτο βήμα τα χάνεις. Όχι γιατί δεν ξέρεις πώς να φερθείς, αλλά γιατί
δε φέρεται αυτός όπως θα ήθελες εσύ. Κι αντί να του το εξηγήσεις, νʾ ανοίξεις
το ρημάδι σου και να μιλήσεις, διάολε, προτιμάς να στείλεις μήνυμα: «Τελικά
νόμιζα πως ήμουν ερωτευμένος ,αλλά δεν είμαι. Συγγνώμη, ελπίζω να καταλαβαίνεις».
Όχι που να σε πάρει, δεν
καταλαβαίνω. Να καταλάβω τι; Πως στο πρώτο «καλημέρα» που σου έστειλα θυμήθηκες
το παρελθόν; Πως φοβήθηκες και αντί να μου το πεις ντόμπρα το παίζεις «λίγο
έγκυος»;
Είναι δύσκολο να συνειδητοποιείς
πως πλέον θα έχεις δύο μυαλά και δύο ζευγάρια χέρια. Φοβάσαι μη συνηθίσεις και
κάποια μέρα που θα φύγει (γιατί το έχεις και σίγουρο) θα είσαι μισός και
δε θα το αντέξεις. Και προτιμάς να μείνεις έτσι τώρα παρά αργότερα.
Περνάνε οι μέρες, οι εποχές κι η
ζωή μας. Νομίζοντας πως κρυβόμαστε καλά, χωρίς να γνωρίζουμε πως μένουν οι
σκιές να μας προδίδουν. Μένουμε μόνοι, ξοδεύοντάς μας σε άδεια ποτήρια,
ακονισμένα μαχαίρια και αέρινες προσευχές. Κοιτάμε το «εγώ» ξεχνώντας πως
στο σχολείο μας έμαθαν και το «εμείς».
Το συμπέρασμα είναι πως χάσαμε
τις ισορροπίες γιατί αδιαφορήσαμε για τις συνέπειες των πράξεών μας.
Αδιαφορήσαμε για τη βελτίωσή μας και τους άλλους.
Αφεθείτε στους ανθρώπους που
θέλουν να σας τα δώσουν όλα. Καν’ τε αυτό το βήμα που χωρίζει το τώρα απʾ το
«παρελθόν» και δωσ’ τε συγχώρεση σ’ αυτούς που μέχρι τώρα λέγατε πως δεν
αξίζει. Συγχωρέστε τους κι αφήστε τους στη μιζέρια και τη θλίψη τους.
Κανένας δε μπορεί μόνος του, όλοι
έχουμε ανάγκη το χάδι και τη παρέα, δεν είναι ντροπή.
Ντροπή είναι να αφήνετε τους
άλλους απ’ έξω όταν είναι πρόθυμοι νʾ αφήσουν τον κόσμο στα πόδια σας.
