Η δυστυχία του να είσαι κοντή!

Αν μου ξαναπεί άλλος άνθρωπος ότι τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκάλια, θα ανέβω σʾ ένα σκαμνί και θα του αστράψω χαστούκι και θα τον λούσω με κανένα ακριβό άρωμα.

Αυτό που με σημάδεψε μια ζωή σταθερά ήταν το ύψος μου. Άλλα πράγματα στο νηπιαγωγείο, άλλα στο δημοτικό κι ούτω καθεξής, αλλά ο σταθερός παράγοντας πάντα ήταν το ύψος -που δεν έχω.

Βλέπετε, γεννήθηκα κοντή, κι όχι κοντή όπως ήταν η νύφη της Θεοπούλας. Κανονικά κοντή -μη με ρωτάτε ακριβώς πόσο, αυτό το ξέρει μόνο η καρδούλα μου κι ο αστυνομικός στο τμήμα που με μέτρησε για την ταυτότητα.

«Μην τεντώνεστε δεσποινίς, όσο είστε, είστε. Δε θα σας σώσει ένας πόντος». Βέβαια, τι να καταλάβεις εσύ παλικάρι μου.

Η οικογένεια μου επιμένει ότι είμαι κοντή, επειδή μικρή δεν έπινα γάλα. Δηλαδή ο Φασούλας ήπιε όλη τη Δέλτα κι έγινε έτσι;

Σήμερα, αν τολμήσεις να πεις κάτι αρνητικό στα παιδιά, τους ταράζεις την ψυχολογία. Εγώ, σαν τον Τσάκωνα στο «Μάθε παιδί μου γράμματα» μετράω: 2 χρόνια στο νηπιαγωγείο, 6 στο Δημοτικό, 3 στο Γυμνάσιο κλπ. όπου κάθε σχολική χρονιά άρχιζε με το «Κατερίνα, έλα να κάτσεις στο πρώτο θρανίο γιατί είσαι κοντή».

Μια φορά στο Γυμνάσιο κατάφερα να γλιστρήσω της προσοχής και να κάτσω στο τρίτο κι άρχισε η μυωπία μου, όποτε πάλι στο πρώτο θρανίο πήγα (άμα δε σε θέλει...)

Όταν ήμουν μικρή πήγαμε εκδρομή στο εξωτερικό κι επισκεφτήκαμε ένα ζωολογικό κήπο όπου το εισιτήριο ήταν ανάλογα με το ύψος. Τζάμπα εγώ. Χαρά οι γονείς μου, καταρράκτες του Νιαγάρα το κλάμα εγώ. Ό,τι γλιτώσαμε απʾ το εισιτήριο τα δώσαμε σε παγωτά και μπαλόνια για να ηρεμήσω.

Τα εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα την εποχή που το μπάσκετ έπαιρνε το απάνω του στην Ελλάδα ενώ εγώ ήμουν χτισμένη για μπόουλινγκ. Έχω ζήσει και προσωπικά το «πού πας ρε Καραμήτρο;» όταν μια φορά μας είπε ο γυμναστής να στοιχηθούμε κι εγώ πήγα στην τέταρτη σειρά αντί για την τελευταία (Μα δε μας λέγαν συνέχεια να στοχεύουμε ψηλά;).

Πας να ψωνίσεις, το αλεύρι είναι στο πάνω-πάνω ράφι. Άντε να περιμένεις να έρθει υπάλληλος ή ψηλή γυναίκα ή άντρας χωρίς γυναίκα που θα σε αγριοκοιτάξει, θεωρώντας ότι το «συγγνώμη, μου φτάνετε λίγο το αλεύρι;» σημαίνει «άσε τη γυναίκα σου κι έλα. Θα σου δοθώ!»

Τα πρώτα παπούτσια που φόρεσα δε τα θυμάμαι, αλλά από τότε που μπορούσα να διαλέγω εγώ, έπαιρνα γόβες, στιλέτα, κοθόρνους, πλατφόρμες, ό,τι κυκλοφορούσε στην αγορά και πρόσθετε ύψος. Έχω ανεβεί γκρεμούς με το αθλητικό-πλατφόρμα «μα, όχι, πιστέψτε με, είναι ανετότατα, σχεδόν δεν τα νιώθω!» κι ας έχει γίνει η μέση μου κομμάτια.

Ρούχα; Στην τιμή του κάθε παντελονιού πρέπει να προσθέσεις και την τιμή των ραφτικών. Έτσι καταλήγεις με παντελόνι και δύο ξεκάρφωτα, άχρηστα «μανίκια». Το δε τζιν, με το στρίφωμα στη ραπτομηχανή...η τελευταία λέξη της μόδας!

Θυμάμαι τις εποχές πριν την κρίση, όπου είχα ακούσει πάμπολλες φορές το «αυτό δε σας κολακεύει γιατί είστε μικρούλα!». (Αχ, πόσο μʾ αρέσει που χρυσώνουμε το χάπι! -τώρα με την κρίση, βέβαια, ξαφνικά μου πάνε όλα, ένα περίεργο πράγμα!)

Αν ξεφύγεις και βάλεις κανένα κιλό; «Πρέπει να προσέχεις, Κατερίνα, είσαι και κοντή, δε σου πάει!» Εσείς οι ψηλές φάτε άφοβα...

Η φύση μου έδωσε με το ένα της χέρι πλούσια μαλλιά που θα ήταν ωραία μακριά, αλλά με τʾ άλλο της χέρι ύψος που δε μου επιτρέπει να τα μακρύνω τόσο όσο θα ήθελα.

Φίλες; Άντε να έχεις κοντές και φαίνεστε σαν να βγήκαν βόλτα οι εφτά νάνοι. Αν είναι ψηλές, είσαι εσύ το καχεκτικό της παρέας.

Ο γκόμενος; Καλό θα ήταν να τον φτάνεις χωρίς σκάλα και να μη φαίνεται ότι έβγαλε βόλτα χεράκι-χεράκι τη μικρή του αδελφή. Απʾ την άλλη μεριά, όμως, πες ότι σπάει ο διάολος το ποδάρι του και πάνε τα πράγματα καλά, έχεις υποχρέωση να σκεφτείς τι DNA θα κληρονομήσουν τα παιδιά σου. Χρειάζεσαι τουλάχιστον έναν Φασούλα για να ισοφαρίσετε κάπως.

Όταν έμαθα οδήγηση τα πρώτα πέντε λεπτά ήταν να πάω το κάθισμα όλο μπροστά, να σηκώσω το κάθισμα όλο πάνω και να καταλήγω να παίρνω το τιμόνι αγκαλιά, αλλά τουλάχιστον να βλέπω το δρόμο.

Τα αστεία; Άπειρα... Τα λέμε και μόνοι μας να δείξουμε ότι είμαστε, και καλά, κουλ. Αυτό με το ύψος στην Κατεχάκη το ακούσατε; Χαχαχα....σιγοκλαίω...

Ένας καλός κύριος μου εξήγησε μια φορά στο λεωφορείο πως δεν πειράζει, τουλάχιστον είμαι γυναίκα. Ο Ναπολέοντας, ο Χίτλερ, ο Τομ Κρουζ τι να πουν; Πώς το απαντάς αυτό δεν ξέρω.

Γενικά, πάντως, ως κοντή είναι πολύ εύκολο να «χαθείς», κυριολεκτικά και μεταφορικά, και καμιά φορά χρειάζεται να υψώνεις και λίγο τη φωνή για να επιβληθείς.

«Όλα είναι θέμα οπτικής», μου λέει ο λατρευτός μου φίλος. Και η Κάιλι Μινόγκ τάπα είναι. Δεν ξέρω αν εγώ με το επιτελείο και τα μοντάζ της Κάιλι θα φαινόμουν ψηλότερη, καθώς όμως έχω τη φωνή της Σαπφούς Νοταρά, δεν υπάρχει ελπίδα...

«Και οι ψηλοί ξέρεις τι προβλήματα αντιμετωπίζουμε;», μου λέει ο άλλος, δυο μέτρα παλικάρι.

«Ούτε εμείς βρίσκουμε ρούχα, κι είναι χειρότερα, εσείς τα κονταίνετε τουλάχιστον, εμείς τι να κάνουμε;» Απάντηση; Ησυχία.

Ούτε καν ακούω το πρόβλημα, τόση έλλειψη ενσυναίσθησης ύστερα απʾ όλο το πείραγμα που έχω φάει στη ζωή μου. Ένα μικρό παιδί δεν καταλαβαίνει πάντα ότι ο Κωστάκης γελάει με τους φίλους του για το ύψος σου, επειδή του ξύπνησε το ερωτικό πάθος των παιδικών του χρόνων και δεν ξέρει πώς να το χειριστεί και του βγαίνει σε ανελέητο πείραγμα!

Δυο παρηγοριές έχω σ’ αυτή την άπονη ζωή (που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει). Πρώτον ότι είμαστε, ως επί το πλείστον, «αγκαλίτσες» και χωράμε να κουλουριαστούμε σε ένα περβάζι με ένα καλό βιβλίο όταν έξω βρέχει, χωρίς να μας ενοχλούν τα πόδια μας που δεν έχουμε τι να τα κάνουμε.