Τι
είμαστε κι εμείς; Μια μικρή κλειστή κοινωνία, όπως όλες εκείνες που αναφανδόν
μαστίζονται απʾ τη μανία της κοντόφθαλμης σκέψης, μιας λογικής παγιδευμένης σε
καλούπια και της απώλειας κάθε νηφάλιας και έλλογης προσέγγισης της
πραγματικότητας!
Αναρωτιέμαι,
πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας άνθρωπος που επί της ουσίας δεν έχει
ρόλο, μολαταύτα, έχει για όλα λόγο. Που συνηθίζει να επιδίδεται στο προσφιλές
για τον ίδιο άθλημα, να επιχειρεί, δηλαδή, να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη και
να της παρουσιάσει το παράλογο ως λογικό.
Ιδίως,
όταν αυτή η κοινή γνώμη δείχνει με την ανταπόκριση της στα κελεύσματα
ανθρωπιάς, πως δεν ασχολείται με τον μικρόκοσμο, αλλά μετουσιώνει τα κοινωνικά
αντανακλαστικά της σε πράξη!
Πώς να
αποκαλέσεις έναν άνθρωπο που όλη του η έγνοια περιορίζεται στην οικοδόμηση ενός
πρεστίζ, αδιαφορώντας ουσιαστικά για τα μείζονα ζητήματα της επικαιρότητας;
Είναι σαν ένα σαράκι, μια ανίατη ασθένεια που απαιτεί αυξημένη προσπάθεια, για
να ιαθεί…
Μόνο έτσι θα μπορούσε να παρομοιαστεί το
γεγονός πως υπάρχει μία συγκεκριμένη μερίδα πολιτών, που αδυνατεί να δει όλα
εκείνα που διαδραματίζονται πέρα (και κάτω) απʾ τη μύτη της κι ως εκ τούτου
στοχεύει αποκλειστικά και μόνον στην αυτοϊκανοποίηση της. Για ζητήματα που
απαιτούν κοινωνικά αντανακλαστικά και ζητούν απʾ τους ανθρώπους να επιδεικνύουν
ολοένα και περισσότερη ανθρωπιά κι αλληλεγγύη, ούτε λόγος…
Σήμερα
και δη το τελευταίο διάστημα, διαπιστώνεται ότι πιο ο επικίνδυνος τύπος
ομοφοβίας δεν είναι αυτός που εκδηλώνεται με κραυγαλέες προσβολές, γιατί αυτόν
τον κατακρίνουν όλοι κατευθείαν, κυρίως για να παραμείνουν πιστοί στους κανόνες πολιτικής ορθότητας.
Ο πιο
επικίνδυνος ομοφοβικός λόγος είναι αυτός που, προσχηματικά, περιβάλλεται από
μια δήθεν λογικοφανή επιχειρηματολογία και καλοπροαίρετες αμφιβολίες (π.χ εμείς
δεν εννοούμε κάτι κακό, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του άλλωστε),
αλλά στοχεύει να νομιμοποιήσει μακροπρόθεσμα στα μάτια όλων τον ρατσισμό και
την ανισότητα.
Στην
αρχή τέθηκε «επί τάπητος» το ζήτημα της απόκτησης παιδιού από ομόφυλα ζευγάρια
και αν αυτά θα μεγαλώσουν ή όχι «φυσιολογικά». Τώρα το σύμφωνο συμβίωσης
ομόφυλων ζευγαριών. Τα παράγωγα, ωστόσο, αυτού του τάχα έγκυρου συλλογισμού, εν
τέλει δεν καταφέρνουν τίποτε άλλο απʾ το να αμφισβητούν ανθρώπινα δικαιώματα
και πολιτισμικές κατακτήσεις του δυτικού κόσμου με έμμεσο και μικροαστικό
τρόπο.
Βέβαια,
δεν παύουν να πρωταγωνιστούν οι έντονοι διαπληκτισμοί, οι ακρότητες, οι
προκλήσεις και τα παραληρήματα αμφοτέρων των πλευρών!
Η λύση
και εδώ, όπως και σε όλα, είναι αριστοτελική μεσότητα, η οποία είναι καλό να
πρυτανεύει σʾ όλους τους τομείς του ανθρώπινου «γίγνεσθαι». Δηλαδή, χρειάζεται
να μετριαστούν τα ενοχλητικά καμώματα κι επιτέλους να συνασπιστούμε όλοι υπέρ
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συλλήβδην, διότι περί αυτού πρόκειται και ας μην
«πλανόμεθα πλάνην οικτράν»!
Ο κάθε
άνθρωπος είναι ελεύθερος και έχει το δικαίωμα να ζήσει με οποιονδήποτε τρόπο
επιθυμεί, χωρίς να γίνονται οποιουδήποτε είδους διακρίσεις εναντίον του,
εξαιτίας των επιλογών του.
Όσο
αυτό δεν γίνεται κατανοητό και όσο αδυνατούμε να νιώσουμε τους παλμούς όλων των
κοινωνικών ομάδων, ελλοχεύει ο εξής κίνδυνος, του οποίου μας έκρουε τον κώδωνα
η εμπειρία των παλαιότερων: «Όταν δεν αφουγκράζεσαι την κοινωνία, εύκολα απομονώνεσαι,
περιθωριοποιείσαι και συχνά γίνεσαι σε χρόνο μηδέν περιττός γιʾ αυτήν!»
Όπως
όλα δείχνουν, εκείνοι έχουν δίκιο...
