Άνθρωποι κουρασμένοι, πονεμένοι, με ραγισμένες καρδιές,
θλίψη και πόνο.
Άνθρωποι που προσπαθούν να καταλάβουν τι φταίει που η ζωή
τους είναι χάλια, χωρίς όμως ποτέ να
κάνουν την παραμικρή προσπάθεια, να κοιτάξουν βαθιά στην ψυχή τους.
Που αρνούνται να δουν και να αναγνωρίσουν, εκείνο το
βαθιά πληγωμένο κομμάτι τους, το άλλο τους μισό, που ξεχασμένο σε μια γωνιά,
θρηνεί και αναζητά αγάπη με λάθος τρόπο.
Που από νωρίς του δόθηκε το μήνυμα πως δεν είναι αρκετά
καλό, πως δεν αξίζει ή πως δεν είναι εντάξει όπως είναι.
Ένα μήνυμα που πέρασε και έγραψε βαθιά μέσα του, όταν με
χίλιους δυο τρόπους, το έκαναν να νιώσει ανεπιθύμητο, κριτικάροντας το συνεχώς
ή χειραγωγώντας το, με αντάλλαγμα την αγάπη τους. Που το πίεσαν να είναι
«κάπως» για να το αγαπάνε. Που του πέρασαν την πεποίθηση του «αξίζεις μόνο
εάν!»
Εάν είσαι καλό παιδί, εάν δε με στενοχωρείς, εάν δε με
κουράζεις, εάν είσαι καλός μαθητής, καλός άνθρωπος, εάν δίνεις στους άλλους,
άσχετα με αν το επιθυμείς ή όχι. και πάει λέγοντας.
Και εσύ, όπως κάθε άνθρωπος, είχες και έχεις την ανάγκη
να ανήκεις.
Γι᾽ αυτό προσπάθησες με όλο σου το είναι να είσαι όπως
έπρεπε, ώστε να παραμένεις αγαπητός και να μη διαταράσσεται το ανήκειν σου.
Το αποτέλεσμα ήταν όμως, να απομακρυνθείς από την
πραγματική σου φύση, τις πραγματικές σου ανάγκες και ένστικτα. Απομακρύνθηκες
από το είναι σου και ταυτίστηκες με ένα ρόλο ο οποίος είναι μια μάσκα, που ακόμη
και σήμερα δεν μπορείς να βγάλεις από πάνω σου.
Απομακρύνθηκες τόσο από τον πραγματικό σου εαυτό και από
εκείνο το παιδί που ήσουν, το πλήγωσες και τελικά ποτέ δεν το άκουσες.
Ποτέ δεν του έδωσες την ευκαιρία να εκφραστεί, να κλάψει,
να γελάσει και να προσπαθήσει γι᾽ αυτό που πραγματικά είναι.
Το έκλεισες σε μια
φυλακή και το έμαθες από εκεί κάτω, να παλεύει μια ζωή να αγαπηθεί. Να προσπαθεί
μάταια να κάνει τους άλλους να το αγαπήσουν, ξεχνώντας να του μάθεις να αγαπάει
το ίδιο τον εαυτό του. Δυστυχώς το αποτέλεσμα που παίρνει, είναι πάντα το ίδιο
και ο πόνος κάθε φορά και πιο μεγάλος.
Διαβάζοντας αυτά, πιθανόν να σκέφτεσαι πως οι μνήμες
ανήκουν στο παρελθόν και πως όλα αυτά,
τα έχεις αφήσει πίσω.
Δυστυχώς όμως, δεν είναι έτσι. Στην ουσία είναι
φαντάσματα, τα οποία έχουν χωθεί βαθιά στο μυαλό σου και προσδιορίζουν την ευτυχία
σου.
Είναι φωνές από το παρελθόν, που δεν παύουν να σου
υπενθυμίζουν τα λάθη σου και να σε κριτικάρουν
συνεχώς, προσπαθώντας να σου δείξουν την ελλειμματικότητα και την ανικανότητα σου,
να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.
Που σε κάνουν να θυμώνεις με τους γύρω σου, να
παραπονιέσαι, και να νιώθεις μια συνεχόμενη συναισθηματική πείνα, που ποτέ δεν
καταφέρνει να καλυφθεί.
Και κάπου εκεί βαθιά κρυμμένο, το πληγωμένο παιδί μέσα
σου κλαίει γοερά, γιατί πιστεύει πως κάτι έχει κάνει λάθος. Πιστεύει πως δεν
είναι αρκετά καλό, πως δεν αξίζει αγάπη και αισθάνεται ενοχές και ντροπή
σκεπτόμενο ότι φταίει που δεν μπόρεσε να τα λάβει.
Πως φταίει εκείνο, που δεν ήταν αρκετά καλό και γι᾽ αυτό
δεν του έδωσαν.
Eπιμένει να σχετίζεται με ανθρώπους που δεν του δίνουν,
όσο και αν ζητάει, βιώνοντας καθημερινά την αποτυχία, τη στενοχώρια, το βάρος
στην ψυχή και το σώμα, το άγχος πως θα απορριφθεί ξανά και έτσι παραμένει
καθηλωμένο στην ηλικία του τραύματος.
Εκεί είναι που πρέπει εσύ, ο ενήλικας πλέον, να κοιτάξεις
κατάματα το παιδί μέσα σου, να το χαϊδέψεις, να το κανακέψεις και να το
φροντίσεις.
Να του υποσχεθείς πως στο εξής, θα είσαι πάντα δίπλα του,
να το υποστηρίζεις και να το αγκαλιάζεις όταν φοβάται αλλά και όταν κάνει λάθη.
Να του πεις «δεν πειράζει» και πως για σένα είναι καλό σε
ό,τι κάνει, ό,τι ξέρει και ό,τι μπορεί.
Να του πεις πως αξίζει, απλώς και μόνο γιατί είναι ο
εαυτός του και πως κανένας άλλος δεν είναι όμοιος με εκείνο. Να εστιάσεις στην
ομορφιά και τις αρετές του και να του φωνάξεις δυνατά, πως το αγαπάς και πως το
αποδέχεσαι, ακριβώς όπως είναι. Άνευ όρων!
Τότε θα δεις, πως δεν κλαίει μόνο για ό,τι πέρασε, αλλά
κλαίει και γιατί το έχεις παραμελήσει. Κλαίει περισσότερο γιατί δεν το βλέπεις,
γιατί δεν το αναγνωρίζεις καν. Κλαίει γιατί ενώ ήσασταν ένα, έχετε γίνει δυο
ξένοι.
Μη σπαταλάς, λοιπόν, χρόνο από τη ζωή σου και
συναισθήματα σε ανθρώπους με μόνο σκοπό να σε αγαπήσουν.
Κανένας δεν πρόκειται να αγαπήσει κάποιον που δεν αγαπάει
τον εαυτό του.
Μπορεί όμως εύκολα να τον απορρίψει, όπως ακριβώς κάνεις
και ο ίδιος, απορρίπτοντας το μισό κομμάτι του εαυτού σου. Μπορεί πολύ εύκολα
να τον αγνοήσει ακριβώς όπως κάνεις ο ίδιος στον εαυτό του και πάρα πολύ εύκολα
μπορεί να τον αφήνει να πονάει, χωρίς να νοιάζεται, όπως ακριβώς κάνεις και εσύ
στο μικρό παιδάκι που ζει μέσα σου.
Μόνο όταν μπορέσεις να κοιτάξεις κατάματα, εκείνο το
μικρό παιδί, όταν ενωθείτε και δημιουργήσετε μια αληθινή σχέση όπου ο ένας θα
φροντίζει θα αγαπάει και θα αποδέχεται τον άλλον, τότε μόνο θα γιατρευτεί η
ψυχή σου και τότε μόνο, θα μπορέσεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς ισότιμα και
αληθινά από κάποιον άλλον.
Τότε θα κατανοήσεις πως όλα όσα χρειάζεσαι είναι μέσα
σου.
Πως εμπεριέχεις και την αφθονία και τη χαρά αλλά και όλα
τα εφόδια που χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος. Δε σου λείπει, απολύτως
τίποτα!
Έτσι, σιγά-σιγά, δουλεύοντας μαζί και γνωρίζοντας ο
μικρός εαυτός σου τον μεγάλο, ο ενήλικας το παιδί που κάποτε υπήρξε, τότε θα
καταφέρεις να κλείσεις όλες τις πληγές και να μεταμορφωθείς σε έναν πραγματικά
ελεύθερο άνθρωπο.
Ένα παιδί χωρίς ατέλειες και λειψά κομμάτια που δεν χρειάζεται
να σου τραβάει την προσοχή, με τις ψυχοσωματικές αντιδράσεις του και ένας
ενήλικας που δε χρειάζεται να ζητιανεύει αγάπη από τους άλλους ώστε να νιώθει
πως αξίζει.
Ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος και ελεύθερος να κάνει εκείνο
που επιθυμεί ο ίδιος και όχι εκείνο που επιθυμούν οι άλλοι για εκείνον.
Που έχει την ικανότητα να ζήσει τη ζωή του, χωρίς να εξαρτάται από ανθρώπους για να του δώσουν
αξία. Που δε φοβάται, πλέον, την
απόρριψη και τις αλλαγές, γιατί πλέον έμαθε πως η αξία του ήταν και βρίσκεται από
πάντα μέσα του, βαθιά στην ψυχή και στο είναι του.
Φρόντισε και εσύ το εσωτερικό παιδί σου, δίνοντας του
χώρο να σε μεταμορφώσει και να ξεβάψει το γκρι της ζωής σου, με τα χρώματα του
ουράνιου τόξου.
Θρέψε τις βαθιές πληγές του και δώσε του, όλη σου τη
φροντίδα, την αγάπη και την προσοχή, γιατί μόνο έτσι, μπορείς να είσαι ευτυχισμένος.
Μην το εγκαταλείψεις ποτέ ξανά!
Αλήθεια, έχετε ποτέ αναρωτηθεί, που βρίσκεται αυτό το
μικρό εσωτερικό σας παιδί;
Είναι έξω στην αυλή και παίζει ή κρυμμένο στην ντουλάπα
και θρηνεί τις ελλείψεις του;