Ο Φώτης Θεοχάρης είναι ένας νεαρός, δυναμικός άνδρας που
εξαιτίας της δικής του αγάπης για το βουνό, δημιούργησε τη δική του πεζοπορική
ομάδα «Απόδραση στη Φύση» και είναι εκείνος που εφάρμοσε την «Εκδρομή σε
Αναμονή», ακολουθώντας το πνεύμα της εποχή και με γνώμονα την αλληλεγγύη.
Τι σου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθείς με το βουνό;
Έβρισκα πάντα χρόνο να
ασχοληθώ με το βουνό. Από μαθητής, μικρό παιδάκι ήμουν, που άρχισα να κάνω τις
πρώτες μου βόλτες στο βουνό.
Ποιο είναι το πρώτο βουνό που περπάτησες;
Κλασσικά, Πάρνηθα! Είχαμε
κάνει σκασιαρχείο από το σχολείο, ανεβήκαμε με το τελεφερίκ που ήταν πολύ
εντυπωσιακό για μένα τότε και κάναμε μια μικρή πεζοπορία ως το Μπάφι. Όλο αυτό
με γοήτευσε και με συγκίνησε γιατί δεν είχα καμία επαφή με το βουνό ως τότε πέρα
από το χωριό μου, το Καρπενήσι.
Κι από εκεί πώς έφτασες να ανεβαίνεις μεγάλα βουνά;
Όταν τελείωσα τη θητεία
μου άρχισα να συμμετέχω σε εκδρομές για αρχάριους, με απλά ρούχα και αθλητικά παπούτσια, και το ένα έφερε το άλλο.
Πάρνηθα, Υμηττός, Βαρδούσια
που τα αγαπώ πολύ μαζί με τη Γκιώνα, Χελμός, Όλυμπος είναι από τα πλέον
αγαπημένα μου.
Και τι ακολουθεί;
Άμεσος στόχος είναι το
Έβερεστ αλλά και η Ινδία.
Τι είναι αυτό που αγαπάς στο βουνό;
Το γεγονός ότι έρχομαι
αντιμέτωπος με τα πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου. Η ακοή, η όραση οξύνονται, η
επαφή με το περιβάλλον σε φέρνει πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση σου, όταν ο
καιρός αλλάζει ξαφνικά η αδρεναλίνη ανεβαίνει, κοιτάς την κορυφή και λες «θα
μου επιτρέψει ο καιρός να φτάσω;». Όλα αυτά δημιουργούν έντονα συναισθήματα.
Φόβος υπάρχει;
Καμιά φορά υπάρχει, ειδικά
όταν οδηγώ άτομα και μεγάλες ομάδες και έχω την ευθύνη τους υπάρχει φόβος αν
και περισσότερο θα έλεγα άγχος να πάνε όλα καλά.
Έχεις κινδυνεύσει ποτέ;
Μια φορά που ήμουν μόνος
μου και είχα πάει χωρίς εξοπλισμό κατάλληλο υποτιμώντας τις συνθήκες. Ο καιρός
άλλαξε ξαφνικά, άρχισε να βρέχει, ήμουν σε πεδίο όλο πέτρες χωρίς κανένα δέντρο
και δεν έβρισκα πουθενά μονοπάτι. Τελικά βρέθηκα στην κορυφή, βρήκα το κολονάκι
και σιγά σιγά κατέβηκα. Δεν είχα ξαναβρεθεί σε τέτοια θέση και φοβήθηκα λίγο
όμως το αντιμετώπισα με ψυχραιμία.
Είναι ο χαρακτήρας σου τέτοιος που σε βοηθά να μη
πανικοβάλλεσαι ή το βουνό βοήθησε σε αυτό;
Είναι ο χαρακτήρας μου θα
έλεγα, για αυτό και οδηγήθηκα στο βουνό. Όμως σίγουρα αυτά ενισχύθηκαν μέσα από
την ενασχόλησή μου με αυτό.
Υπάρχουν ιδιαίτερες κατηγορίες ανθρώπων που τελικά
ασχολούνται με το βουνό;
Οι άνθρωποι ανήκουμε στη
φύση, άρα όλοι έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό το οποίο μας οδηγεί στο βουνό ή
στη φύση με την ευρύτερη έννοια. Συνεπώς όλοι μπορούμε να γίνουμε πεζοπόροι
αλλά και ορειβάτες αν ασχοληθούμε με την κατηγορία της ορειβασίας. Έχω παρατηρήσει ότι πρόκειται για άτομα που έχουν βαρεθεί τη μιζέρια της
τηλεόρασης, της καφετέριας και του μπαρ, τη ρουτίνα της Αθήνας και γενικότερα
της αστικής ζωής αλλά και τον βομβαρδισμό από την τόση αρνητικότητα και
επιθυμούν να ξεφύγουν κάνοντας κάτι διαφορετικό που θα τους φέρει σε επαφή με
τη φύση αλλά και με άλλους ανθρώπους.
Η «Απόδραση στη Φύση» πώς προέκυψε;
Ξεκίνησα το 2013 όταν ήμουν
κι εγώ πιο έτοιμος. Η παρέα που κάναμε μαζί ορειβασία διαλύθηκε κι έτσι άνοιξα
ένα γκρουπ στο Facebook, έκανα
ένα event
περισσότερο για να βρω παρέα να συνεχίσω. Αφορμή όμως ήταν μια προηγούμενη
εμπειρία στην χιονισμένη Πάρνηθα που βρήκαμε κάποια άτομα τα οποία είχαν
αποκοπεί από την ομάδα τους και είχαν χαθεί χωρίς να υπάρχει κανείς υπεύθυνος
για αυτούς να τους προσέχει. Τους περιμαζέψαμε, τους οδηγήσαμε σώους στο
καταφύγιο. Το πρώτο event λοιπόν
είχε 7 άτομα. Τώρα πια, μετά από 2 χρόνια και κάτι, γεμίζουν περίπου τρία πούλμαν αλλά έχουμε φτάσει μέχρι και 6 πούλμαν, δηλαδή 360 άτομα.
Εσύ τι παίρνεις από τους ανθρώπους που έρχονται;
Το χαμόγελο, η χαρά τους,
η εμπιστοσύνη που μου δείχνουν είναι για μένα σημαντικά και κίνητρο για να
βελτιώσω τη δουλειά μου. Φροντίζω, όσο γίνεται, να ενδιαφέρομαι για τον καθένα
ξεχωριστά.
Τι κάνει τη δική σου ομάδα ξεχωριστή;
Καλή ερώτηση. Θεωρώ ότι
όλα ξεκινάνε από την κεφαλή. Εγώ βλέπω κάθε άτομο σαν ξεχωριστή προσωπικότητα
που θα έρθει, θα ξανάρθει και θα χτίσουμε μια σχέση που θα έχει βάθος χρόνου με
βασικό κριτήριο να περνάμε όμορφα και γιατί όχι, να γίνει πυρήνας για νέες
γνωριμίες και παρέα εκτός βουνού. Υπάρχει μοναξιά εκεί έξω και η Απόδραση στη
Φύση ελπίζει να καταφέρει να το μειώσει αυτό έστω λίγο.
«Τα χρήματα δεν παίζουν
ρόλο;» θα ρωτήσει κάποιος κακοπροαίρετος.
Είναι καλό να υπάρχουν και
τέτοιοι άνθρωποι γιατί έτσι υπάρχει κάποιος έλεγχος. Εγώ είμαι πάντα ανοιχτός
σε έλεγχο, δεν υπάρχει τίποτα κρυφό και μεμπτό και σαν Φώτης κοιμάμαι ήσυχος το
βράδυ.
Ποια είναι η φιλοσοφία της ομάδας σου;
Να γνωρίσουμε τον τόπο
μας, να τον στηρίξουμε ενώ ταυτόχρονα περνάμε όμορφα και διασκεδάζουμε.
Η ιδέα «Εκδρομή σε αναμονή» πώς προέκυψε;
Φυσικά από τον «Καφέ σε
αναμονή». Αποφασίσαμε με τον φίλο μου, που είναι η ψυχή της ομάδας, τον Κώστα,
ότι θα ήταν όμορφο να δώσουμε την ευκαιρία σε άτομα ή οικογένειες που δε
μπορούν οικονομικά να συμμετάσχουν αλλά επιθυμούν, να προσφέρουμε αυτήν την
επιλογή. Σε κάθε εκδρομή οι συμμετέχοντες θα ενημερώνονται ότι, αν το
επιθυμούν, μπορούν να προσφέρει τρία ευρώ επιπλέον στο εισιτήριό τους τα οποία
θα διατίθενται σε συμμετοχές τέτοιων ατόμων. Είναι μια πρωτοβουλία που έχει ήδη
ανταπόκριση και ελπίζουμε ότι θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις στο μέλλον και θα
εξαπλωθεί σε πολλές άλλες κατηγορίες. Πραγματικά εύχομαι να γίνει παράδειγμα
και να βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε τους συνανθρώπους μας.
Ποιo είναι το όραμά σου για την «Απόδραση στη Φύση»;
Να έχει διάρκεια, να
μεγαλώσει σε συμμετοχές και να είμαστε υπέροχα άτομα που αγαπάμε τη φύση. Με ενδιαφέρει
η συλλογικότητα και όχι το κέδρος. Να καταφέρνουμε να κάνουμε τους ανθρώπους να
σκέφτονται λίγο πιο θετικά και πιο αισιόδοξα μέσα από την επαφή τους με τη
φύση.
Το όραμά σου για εσένα;
Μ ενδιαφέρει να κάνω τις
σχολές μου αναφορικά με το βουνό, να εξελιχθώ ως ορειβάτης και φυσικά ως
άνθρωπος και να είμαι καλά για να μπορώ να στηρίζω τα όνειρά μου. Επίσης, θέλω
πάντα να θυμάμαι από που ξεκίνησα.
(Συνέντευξη από τη Χαρά Ντάτση για το ilov.gr)
