Ανάβουν τα φώτα. Πέφτουν περίεργες σκιές πάνω στα τραπέζια και στην υποτυπώδη σκηνή του μαγαζιού. Ξέρεις ότι σε λίγη ώρα έχεις soundcheck και στο μαγαζί το μόνο που λειτουργεί αυτή τη στιγμή σωστά είναι το ρεύμα.
Το παιδικό σου δωμάτιο είχε τους τοίχους γεμάτους από
παιδικούς σου ήρωες, Metallica,
Iron Maiden,
Bon Jovi, Guns 'n Roses. Έβλεπες το Rock
in Rio των Maiden και αναρωτιόσουν πώς να αισθάνονται άραγε παίζοντας τη
μουσική που αγαπούν μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμο. Θα ήθελες κι εσύ να
καταφέρεις κάποτε το ίδιο. Ήξερες πως στη χώρα που ζεις βέβαια αυτό είναι
ουτοπία, αλλά δε σταματούσες ποτέ να ονειρεύεσαι.
Είχες βαρεθεί να βλέπεις μπάντες του facebook και
επίδοξους rockstars. Η ενασχόληση με τη μουσική είναι κάτι ευγενές και όμορφο,
όταν όμως γίνεται για τους σωστούς λόγους. Το τι είναι σωστό για τον καθένα
μπορεί να είναι υποκειμενικό, αλλά κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με την
τέχνη είναι αντικειμενικά.
Συνήθως όταν από την εφηβεία παίρνεις την απόφαση να
ακολουθήσεις τα μουσικά σου πρότυπα, κάνοντας κάτι αντίστοιχο, το πρώτο πράγμα
που θα κάνεις είναι να μάθεις κιθάρα. Αισθάνεσαι Μπετόβεν όταν μαθαίνεις το
intro του “Smoke on the Water” ή του ‟Paranoid”.
Στη συνέχεια μαθαίνεις κι άλλα για να έχεις την ευκαιρία
να εντυπωσιάσεις γκόμενα είτε είναι μεταλλού παίζοντας τα παραπάνω, είτε είναι
χιπστερού / εναλλακτική / τζιβάτη και παίζεις γύρω από φωτιά στις παραλίες.
Μαζί με τον ευτελισμό της μουσικής σε βαθμό που, πλέον, κάποια
είδη είναι απλά θόρυβος, ακόμα και τα ίδια τα κίνητρα κάποιου για να παίξει
μουσική έχουν εξευτελιστεί.
Κάποτε το να
παίζεις μουσική σήμαινε το να εξωτερικεύεις τα βαθύτερα συναισθήματά σου, με
τρόπο που να μπορεί να τα ακούσει κάποιος και να τα νιώσει.
Αυτή τη στιγμή η
παγκόσμια βιομηχανία της μουσικής στοχεύει στο κέρδος μέσω του φτηνού
συναισθήματος που προκαλεί χρησιμοποιώντας πιασάρικες μελωδίες ακόμα και σʾ
αυτούς που δεν έχουν μουσικό αυτί, καθώς και με τη χρήση κατωτάτου επιπέδου
στίχου και μελωδίας. Σʾ αυτό το δεδομένο πλέον προσαρμόζονται και οι επίδοξοι
οργανοπαίχτες.
Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν εννοούμε ότι όποιος
μαθαίνει μουσική, πρέπει να προορίζεται για να παίζει μόνο στο Μέγαρο. Ούτε να
είναι στο άλλο άκρο και να το παίζει απογοητευμένος κι οργισμένος απʾ τη ζωή
(αλήθεια πότε πρόλαβες, ρε σπυριάρη, να απογοητευτείς από τη ζωή στα 18 σου;)
γράφοντας και παίζοντας επιθετικά κομμάτια που επιτίθενται λεκτικά σε ό,τι
υπάρχει.
Σε όλα τα πράγματα πρέπει να υπάρχει η μέση κατάσταση. Να
κάνεις αυτό που γουστάρεις πάνω από όλα για σένα και όχι για να δειχτείς στους
άλλους κρύβοντας άλλες σου ανασφάλειες, πάνω από όλα να εκφράζει εσένα, αλλά
όχι τη μόστρα σου.
Με αυτές τις σκέψεις βγάζεις την κιθάρα απʾ τη θήκη. Η
μπάντα σου παίζει power metal, άρα ξέρεις ότι σε λίγο θα γεμίσει το μαγαζί
άτομα που θα σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους, ενώ χτυπιούνται ακόμα και αν ο ηχολήπτης
κλείσει το κανάλι της κιθάρας σου, με αποτέλεσμα στον κόσμο να μην ακούγεται
τίποτα.
Δε σε νοιάζει, απλά γουστάρεις.
Η αίσθηση της συντροφικότητας πάνω στη σκηνή κι η
υποστήριξη του κόσμου από κάτω είναι μοναδική. Όταν παίζεις κάποιες νότες και
ξέρεις ότι μαζί σου ακολουθούν μπασίστας και ντράμερ, ενώ από κάτω γίνεται
χαμός, αυτό σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις να το κάνεις.
Παρόλο βέβαια που οικονομικά δε θα σου αποφέρει κάτι
καθώς ακόμα αντιστέκεσαι να μην προδώσεις τη μουσική που αγαπάς και να
δουλέψεις σε σκυλάδικο. Για λίγες στιγμές μόνο όταν παίζεις live αισθάνεσαι
Bruce Dickinson, γιατί ξέρεις ότι ήρθαν να ακούσουν εσένα και τους φίλους σου
να βγάζετε τα εσώψυχά σας πάνω στη σκηνή, και αυτό είναι όμορφο.
Η ώρα έχει πάει 6:00, και το soundcheck θα ξεκινούσε στις
3:00. Ξέρεις ότι δεν πρόκειται το live να ξεκινήσει στην ώρα του ποτέ, παρόλο
που έχει μαζευτεί ο κόσμος έξω. Αυτόν που έχει το μαγαζί φυσικά δεν τον νοιάζει,
γιατί οι εισπράξεις του είναι σίγουρες αφού έχει κόσμο. Τι πειράζει να
ταλαιπωρηθούν περιμένοντας απʾ έξω;
Εκεί που τελικά όλα είναι έτοιμα, έχει μπει ο κόσμος, πας
να παίξεις την πρώτη νότα, και μετά από 5'' ακούγεται μια έκρηξη. Κόβεται το
ρεύμα, σβήνουν τα φώτα και καίγονται οι ενισχυτές.
Δε θυμόσουν να μπήκε ο Μητσοτάκης μέσα, περίεργο. Ακόμα κι
έτσι όμως το χειροκρότημα του κόσμου είναι ζεστό. Σε μια πολιτισμένη χώρα με
σωστή υποδομή, ίσως καταφέρεις κάποτε να παίξεις ένα σωστό live.
Μόνο ο ντράμερ συνεχίζει απτόητος, γιατί είναι ο μόνος
που μπορεί να παίξει και να ακουστεί χωρίς ρεύμα.
Παρ' όλα αυτά ζεις μόνο για τη στιγμή που είσαι πάνω στη
σκηνή.
Δε θα την άλλαζες για τίποτα στον κόσμο.
