Όλα πήγαιναν μια χαρά, θεωρητικά. Προσπαθούσες να
τελειώσεις τη σχολή, να βρεις δουλειά, να δεις τι θα κάνεις με τη ζωή σου, σκεφτόσουν
το ενδεχόμενο του να φύγεις στο εξωτερικό και έσερνες και μια μικρή
καταθλιψούλα μαζί σου. Μέχρι που σου
έσκασε απ’ το πουθενά ο έρωτας.
Και τώρα τι κάνουμε; Πάνω που είχες αποφασίσει να βάλεις
τη ζωή σου και τις σκέψεις σου σε κουτάκια, να την τακτοποιήσεις με κάποιον τρόπο, ήρθε η ανατροπή. Λες και σου έβαλαν
ατομική βόμβα στο κεφάλι, σκόρπισαν στα σημεία του ορίζοντα όλες σου οι σκέψεις και έμεινε μόνο αυτός στη μέση να καμαρώνει
για το κατόρθωμα του.
Ποια σχολή, ποια δουλειά, ποιο εξωτερικό, ποια Amstel;
Επενδύεις όλη σου την ενέργεια σε αυτόν κι επανδρώνεις όλες σου τις δυνάμεις για να πετύχεις εκείνο που θα σου φέρει την
ευτυχία. Το «μαζί». Στρατηγική κόντρα στη στρατηγική και εναλλακτικά σχέδια. Μέχρι που έρχεται η αποκάλυψη που συνοδεύεται από
απόρριψη και χάνεις τα αυγά και τα πασχάλια.
Ξαφνικά η καταθλιψούλα γίνεται καταθλιψάρα κι εσύ πέφτεις
του θανάτου. Χτυπιέσαι, πονάς, ακούς καψούρα fm και το χέρι κοντεύει να πάθει εξάρθρωση από τον πόνο του άσματος.
Ποτά, τσιγάρα, κλάμα, κακό…
Όπα, κάτσε λίγο. Γιατί μάνα μου; Ναι, καταλαβαίνω απόλυτα
πόσο πονάει η απόρριψη, ειδικά η ερωτική και ειδικά όταν ξέρεις πόσο ταιριάζετε, πόσο τέλεια θα περνούσατε μαζί κλπ. Αλλά
μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι έχεις καταφέρει να κάνεις και πόσο υπέροχο είναι αυτό.
Κάθεσαι χτυπιέσαι, κλαις και οδύρεσαι, τη στιγμή που
έχεις καταφέρει μέσα σε όλη αυτή τη μούχλα και τη μιζέρια που ζούμε καθημερινά όλοι μας, να ζεις το ομορφότερο συναίσθημα που
μπορεί να νιώσει άνθρωπος.
Αν βάλεις την απόρριψη σε μια παρένθεση, αυτό που σου
μένει είναι καταπληκτικό. Ερωτεύτηκες μέσα σε έναν κόσμο, που έχει ξεχάσει πως είναι να ξυπνάς με πρώτη και μοναδική σου
σκέψη τον άλλον κι όχι τα δάνεια, την ανεργία, τα ανύπαρκτα
οικονομικά.
Κατάφερες να σκέφτεσαι ένα χαμόγελο που δημιουργεί
αυτομάτως και το δικό σου χαμόγελο. Έχεις πεταλούδες στο στομάχι σου, τη στιγμή που όλοι έχουν την ξινίλα στη μούρη τους, λες κι
έχουν καταπιεί ολόκληρη λεμονιά.
Σε ενδιαφέρει και κάποιος άλλος εκτός απ’ τον εαυτό σου,
διάολε! Ακόμα και το απλό μήνυμα για να ρωτήσεις τι κάνει, που για να το στείλεις έπρεπε να παραμερίσεις λιγάκι τον εγωισμό
σου, που πεισματικά σε απέτρεπε, λέει πολλά.
Νιώσε περηφάνια βρε! Δεν μπορούν όλοι να το νιώσουν αυτό.
Η απόδειξη; Η απόρριψη που πιο πριν βάλαμε σε παρένθεση. Τι σε νοιάζει εσένα που ο άλλος δεν μπορεί να νιώσει το ίδιο;
Ίσως να μην μπορέσει και ποτέ. Ε και; Εσύ θα χαμογελάς γιατί κατάφερες against all odds να ερωτευθείς.
Ο έρωτας είναι εσωτερική υπόθεση. Αυτό δεν καταλαβαίνουμε
και πέφτουμε του θανάτου με την απόρριψη. Το ότι δεν μπορεί ο άλλος για τους Χ λόγους να νιώσει το ίδιο για σένα, είναι
αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εσύ μπόρεσες. Δε θα κάτσω να σου πω τα κλασικά «θα γυρίσει ο τροχός» κλπ γιατί υπάρχει σοβαρή
πιθανότητα να μη γυρίσει ποτέ. Αυτό που μετράει, είναι ότι έχεις έναν λόγο να χαμογελάς το πρωί, κι ας μην είναι αυτός
ακριβώς που θα ήθελες.
Σκέψου μόνο τις βολεμένες, άχρωμες και άοσμες σχέσεις που
υπάρχουν γύρω σου και επιβιώνουν χωρίς έρωτα, απλά και μόνο από συνήθεια. Σκέψου ότι αντί να έχεις κι εσύ κάτι παρόμοιο,
επέλεξες το «τίποτα» που όμως γεμίζεις καθημερινά με όμορφα συναισθήματα. Σκέψου πόσα ζευγάρια χέρια κρατιούνται
χωρίς να νιώθουν αυτά που κατάφερες να έχεις μέσα σου, ανιδιοτελώς και χωρίς αντάλλαγμα. Ε, αν δεν είναι αυτός λόγος να
χαμογελάς, τότε ποιος είναι;
