Είναι γνωστό πλέον σε όλους πως
σε αυτόν τον κόσμο κανένας δε γεννήθηκε μέσα στην τέλεια οικογένεια, με
αποδοχή, αναγνώριση, αγάπη και σεβασμό.
Αυτό θεωρείται πλέον και απολύτως
φυσιολογικό, δεδομένου πως όλοι οι άνθρωποι φέρουν και αντιμετωπίζουν δυσκολίες
ως αυτόνομα όντα, τις οποίες αργότερα ως σύντροφοι, μεταφέρουν μέσα στην
οικογένεια και κατʾ επέκταση στα παιδιά που φέρουν στη ζωή.
Καθώς μεγαλώνουμε, λοιπόν, εμείς
ως παιδιά, αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τους εαυτούς μας, την προσωπικότητα και
τον χαρακτήρα μας. Αυτό είναι άλλωστε και η ζωή. Ένα μεγάλο σχολείο του οποίου
την εκπαίδευση αν κατείχαμε δεν θα χρειαζόμασταν την φοίτηση.
Πολλοί από εμάς
μεγαλώσαμε μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου οι ανάγκες μας για
αγάπη και αποδοχή δεν καλύπτονταν και έτσι αναγκαστήκαμε να δημιουργήσουμε
κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές, με σκοπό να πάρουμε την προσοχή και την
αγάπη που επιθυμούμε.
Άλλοι, εξέφρασαν αυτή τους την
ανάγκη με το να είναι δύσκολα παιδιά στο φαγητό, να τρώνε πολύ αργά και με το
ζόρι ή να χρειάζονται χίλια δυο τεχνάσματα από τη μητέρα, ώστε
να καταφέρουν να φάνε. Άλλοι λερωνόντουσαν πολύ ή έκαναν έντονους
θορύβους ώστε να τραβήξουν με αυτόν τον τρόπο την προσοχή και άλλοι, μπορεί να
ήταν ιδιαίτερα ατίθασοι και ζωηροί.
Όποιον τρόπο και αν χρησιμοποίησε
ο καθένας ο στόχος ήταν πάντα ένας.
Να πάρει την προσοχή που δεν
είχε, ελέγχοντας τον γονιό.
Με στόχο λοιπόν την απόκτηση
αυτής της προσοχής και της αγάπης, μεταμορφωθήκαμε σε
παιδιά εκμεταλλευτές και μεταφέραμε αυτά τα χαρακτηριστικά στη
ζωή μας ως ενήλικες.
Όταν στο σήμερα νιώθουμε πως δεν
μπορούμε να κερδίσουμε την προσοχή του ατόμου που επιθυμούμε, ο υποσυνείδητος
νους, καταφεύγει στα παλιά του τεχνάσματα. Και καταφεύγει με τέτοιο τρόπο που
όπως τότε νιώθαμε στα αλήθεια πονόκοιλο, έτσι και στο σήμερα δημιουργούμε την
αρρώστια και νιώθουμε φυσικά τα συμπτώματα της.
Τότε ο υποσυνείδητος νους προκαλούσε
τον πόνο στο κεφάλι ή στην κοιλιά για να μην πάμε σχολείο και να μείνουμε
σπίτι να πάρουμε προσοχή και να φροντιστούμε. Στο σήμερα, προκαλεί την γρίπη,
το κρυολόγημα ή μια οποιαδήποτε αρρώστια με κύριο στόχο πάντα, να φέρει κάποιον
κοντά μας και να τον ελέγξει.
Ο θυμός όπως και οι παραξενιές,
είναι μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε έντονες
εκρήξεις, γκρίνιες προς το σύντροφο ή παράπονα πως δεν είναι όπως τον θέλουμε,
με σκοπό να τον βάζουμε συνεχώς στην διαδικασία να προσπαθεί και να τον
ελέγχουμε;
Πόσες φορές δε λέμε κάτι, ενώ εννοούμε
κάτι άλλο, με σκοπό να τον μπερδέψουμε ή πόσες φορές του δίνουμε διπλά
μηνύματα, κάνοντας τον να τρελαίνεται με τα «ναι» και τα «όχι» μας;
Άλλες φορές ως εκμεταλλευτές,
έχουμε την τάση, να βάζουμε τους άλλους να κάνουν πράγματα για μας,
ισχυριζόμενοι πως εμείς δεν μπορούμε, με εκείνο το κακόμοιρο και πολύ γλυκό,
τρόπο του θύματος.
Όπως επίσης και οι
ανακοινώσεις περί τέλους ζωής, απειλές αυτοκτονίας ή λόγια του στιλ «θα μείνω
μόνος», «η ευτυχία δεν είναι για μένα», «δεν αξίζω χαρά στη ζωή μου»
είναι λόγια εκμεταλλευτή με μόνο στόχο τη χειραγώγηση και τον έλεγχο του άλλου
και μοναδικό σκοπό να τον βάλουμε στην διαδικασία να μας προσέξει ή να παλεύει
μια ζωή για να μας σώσει.
Αν είσαι και εσύ
ένας από εκείνους που ανακάλυψαν τον μικρό εκμεταλλευτή μέσα
τους, ίσως χρειάζεται να αναζητήσεις την πραγματική σου δύναμη,
προσπαθώντας να είσαι ανοιχτός και ευθύς.
Αφιέρωσε λίγο χρόνο στον εαυτό
σου και σκέψου:
Με ποιους τρόπους εκμεταλλεύεσαι
τους άλλους και τι είναι εκείνο που πραγματικά ζητάς από εκείνους;
Όταν συνειδητοποιήσεις τι είναι
εκείνο που έχεις ανάγκη και ζητάς πραγματικά, τότε σκέψου: Με ποιον άλλον τρόπο πιο έμμεσο θα
μπορούσες να το διεκδικήσεις;
Ξέρεις, οι άνθρωποι και πρόθυμοι
είναι και ικανοί και αγάπη έχουν να δώσουν.
Πάρε την δύναμη γιατί δύναμη
χρειάζεται και έκφρασε τις ανάγκες και τους φόβους σου στον άνθρωπο δίπλα σου
και τότε θα εκπλαγείς από το τι μπορεί να σου προσφερθεί χωρίς μάσκες πλέον και
χωρίς παιδικές συμπεριφορές.
Δεν είναι κακό να φοβόμαστε την
απόρριψη, δεν είναι κακό να φοβόμαστε την εγκατάλειψη, είναι κακό όμως να το
κρύβουμε πίσω από χειριστικές συμπεριφορές που το μόνο που καταφέρνουν, είναι να
πληγώνουν τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας.