Μπορώ να σας δώσω άπειρα
παραδείγματα που αποδεικνύουν πως τα παιδάκια είναι πιο σοφά κι έξυπνα από εμάς,
και είμαι σίγουρος πως μπορείτε κι εσείς να φέρετε στο μυαλό σας άπειρες
συζητήσεις με αυτούς τους μικρούς δαίμονες που σας άφησαν άφωνους. Γι’ αυτόν τον
λόγο κι εγώ απόψε, μετά από τόσες μέρες, θα σας δώσω ένα παράδειγμα αγνότητας.
Τα παιδάκια σήμερα μάθαιναν τον
αριθμό πέντε και τον ζωγράφιζαν στις φωτοτυπίες τους, το καθένα μόνο του. Καθώς
τα παρατηρούσα, έπεσε το μάτι μου σε δύο από αυτά, τα οποία συζητούσαν για τις
εργασίες τους και ο εξής διάλογος πραγματοποιήθηκε μεταξύ τους:
Χ: Δεν το ζωγράφισες ωραία, δε
ζωγραφίζεις καλά, κοίτα το δικό μου, έτσι πρέπει.
Δ: Δεν πειράζει, ξέρω να παίζω κιθάρα όμως.
Χ: Ναι, έχεις δίκιο, να γίνεις μουσικός.
Δ: Δεν πειράζει, ξέρω να παίζω κιθάρα όμως.
Χ: Ναι, έχεις δίκιο, να γίνεις μουσικός.
Λοιπόν, αν εσάς αυτό δεν σας
δείχνει ωριμότητα, τότε τι σας δείχνει; Προσπαθούμε πλέον να αναγνωρίζουμε τα
παιδιά ολοκληρωτικά κι όχι μόνο από μία ικανότητα που έχουν, αφού κανένας
άνθρωπος δεν είναι μόνο «ο καλός μαθητής» ή «ο έξυπνος». Είμαστε στον εικοστό
πρώτο αιώνα και ακόμη «προσπαθούμε». Αντιθέτως, τα παιδιά πια γνωρίζουν ότι η
ζωή δεν είναι μόνο το σχολείο και βλέποντας αυτό, χαίρομαι, επειδή ξέρω πως
μεγαλώνουν ευαίσθητοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο.
Πρέπει να μάθουμε κι εμείς,
λοιπόν, πως οι άνθρωποι είναι πολλά πράγματα. Είναι μαθητές, είναι καλλιτέχνες,
είναι ό,τι καλύτερο μπορούν εκείνοι να είναι.
Διδάσκουμε στα παιδιά να μην
κρίνουν τα πράγματα μονόπλευρα κι εμείς είμαστε οι πρώτοι που τα κατακρίνουμε
πριν καν δούμε όλες τους τις δυνατότητες, χωρίς να τα δούμε να δοκιμάζουν κάτι
διαφορετικό, κάτι νέο, κάτι πιο κοντά στις δικές τους προσωπικότητες.
Όσο εύπλαστα κι αν είναι τα
παιδιά, ο κορμός του χαρακτήρα τους είναι διαμορφωμένος έτσι ώστε να μπορούν να
έχουν άποψη και χαίρομαι πραγματικά που αρχίζουν να έχουν.
Είναι πανέμορφο που τα παιδιά
μεγαλώνουν γνωρίζοντας ότι κάπου είναι ξεχωριστά και ξεκινούν να μαθαίνουν, πως
η «αμνοποίηση» που ζουν στο σχολείο, είναι ένας θεσμός που πρέπει να αλλάξει. Ο
σκοπός μου δεν είναι να θίξω το εκπαιδευτικό σύστημα, μπορείτε μόνοι σας να
αξιολογήσετε αυτό το μεγαλείο. Αυτό όμως που πρέπει να μάθουμε, είναι πως οι
δυνατότητες των ανθρώπων πλέον έχουν σημασία.
Έχουμε περάσει πια το επίπεδο της
κλασικών σπουδών μετά το σχολείο και την είσοδο στην αιώνια προσπάθεια να
εργαστούμε. Οι καινούριοι άνθρωποι είναι πια εκείνοι που «μετρούν». Αυτοί είναι
πια το μέλλον.
Διαβάζοντας ξανά τα παραπάνω,
καταλαβαίνω πως μπορεί να με νοιώθετε σαν έναν άνθρωπο που έχει πια μεγαλώσει,
που έχει γράψει την δική του ιστορία στην γη. Όμως όχι, είμαι κι εγώ μέσα σ’
αυτόν τον φαύλο κύκλο της αναγνώρισης και μέσα από αυτά τα λόγια, που μπορεί τα
να βλέπετε ξερά, προσπαθώ να σηκώσω και τον δικό μου κώλο από τον καναπέ.
Αν
όλα πάνε καλά, θα επαγγέλλομαι κάτι, του οποίου ο κύριος στόχος είναι να
αναδεικνύει και να προωθεί την μοναδικότητα του ανθρώπου. Είναι ανάγκη, λοιπόν,
αυτό να αρχίζει να αναγνωρίζεται. Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί κι αυτά τα
μαθήματα μας τα δίνουν μικρά παιδιά, ενώ πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι έχουν
πασχίσει για να ακουστούν.
Φανταστείτε μια Βουλή γεμάτη
πεντάχρονα αγόρια και κορίτσια να τρέχουν και να μας μαθαίνουν τέτοια πράγματα.
Να μας δείχνουν και να μας θυμίζουν πως η ζωή πρέπει να δαμάζεται και όχι να
μας «καβαλάει». Αυτά τα πεντάχρονα είμαστε εμείς.
Γιατί, λοιπό.ν φερόμαστε σαν
ξεπερασμένοι άνθρωποι; Αυτό το κοινοβούλιο πάντως, σίγουρα θα το παρακολουθούσα
σε ένα κανάλι. Πόσο μάλλον, θα το ψήφιζα και θα το υποστήριζα.
