Θυμός! Ένα πανίσχυρο συναίσθημα που συνδέεται με
καταστάσεις οργής, άγχους, φόβου και επιθετικότητας.
Συνήθως, πίσω από το θυμό κρύβονται πληγωμένοι άνθρωποι,
γεμάτοι φόβο, που στην απειλή και μόνο να ντροπιαστούν, να υποτιμηθούν ή να
πονέσουν και να πληγωθούν ξανά, πυροδοτούν αυτόματα το συναίσθημα του θυμού.
Πάμε να δούμε παρακάτω, λοιπόν, με πόσους διαφορετικούς
τρόπους εκφράζεται ο θυμός. Ως βοηθητικός, ως καταστρεπτικός, ως δυνατός ή ως
αδύναμος;
Ο δυναμικός τρόπος έκφρασης είναι ο πρώτος.
Αν κάποιος μας επιτίθεται ή μας κάνει κακό και εμείς αντιδράμε με θυμό,
τότε δείχνουμε ένα είδος δύναμης προς εκείνον, με έναν τρόπο δράσης. Επομένως ο
θυμός διαλύεται, από την στιγμή που φτάνει πίσω στον στόχο του. Πίσω δηλαδή σε
εκείνον που τον προκάλεσε.
Υπάρχουν όμως και άλλοι τρόποι έκφρασης του θυμού, όπως
εκείνος της κακίας. Θυμός που χρησιμοποιούμε σε περιπτώσεις, που
συνειδητοποιούμε πως δεν πήραμε από τον άλλον εκείνο που πραγματικά
επιθυμούσαμε. Πως δεν μας έδωσε ό,τι πιστεύουμε πως θα μπορούσε να μας δώσει, ή
πως δε ζητήσαμε ό,τι θέλαμε.
Τότε γινόμαστε κακοί, με το πρόσωπο το οποίο δε μας έδωσε
και αυτός ο θυμός θεωρείται υποκατάστατο της δράσης και συνέπεια μια πράξης η
οποία παραλείφθηκε, με αποτέλεσμα να παραλύουμε και να μένουμε στην συγκεκριμένη
κατάσταση, κρατώντας το θυμό μέσα μας για πολύ καιρό.
Το ίδιο γίνεται και όταν αγαπάμε πολύ. Όταν έχουμε
πληγωθεί από την αγάπη και αυτό έχει να κάνει και γυρίζει αρκετά πίσω στις
παιδικές ηλικίες. Τότε που αγαπήσαμε μα δεν νιώσαμε ή δεν πήραμε αγάπη, με
αποτέλεσμα να νιώθουμε έναν πανίσχυρο θυμό τον οποίο στο σήμερα προτιμάμε,
δεδομένου πως είναι πιο υποφερτός από τη συνειδητοποίηση πως δεν αγαπηθήκαμε.
Είναι σαν να λέμε «προτιμώ να μένω στον θυμό μου για
σένα, παρά να σου πω πόσο πολύ σε αγάπησα, γιατί ο πόνος της απόρριψης από
σένα, με πονάει περισσότερο».
Παραμένουμε, λοιπόν, στο θυμό μην έχοντας τη δύναμη να κοιτάξουμε
κατάματα την απώλεια της αγάπης που υπάρχει από κάτω, φοβούμενοι πως πονάει
περισσότερο και αρνούμενοι να βιώσουμε ξανά αρνητικά κι επώδυνα συναισθήματα.
Ένας άλλος τρόπος έκφρασης του θυμού, είναι όταν κρατάμε
κακία σε κάποιον, επειδή του έχουμε κάνει εμείς κάτι και αρνούμαστε να το παραδεχτούμε.
Ένας τρόπος θυμού, με τον οποίο αμυνόμαστε κι αρνούμαστε
τις συνέπειες της ενοχής μας, μεταφέροντας τες στο άλλο άτομο.
Κάποιος μας προσέφερε κάτι καλό, πιθανόν πολύ μεγαλύτερο
από όσο μπορούσαμε να δεχτούμε, και σίγουρα τόσο μεγαλειώδες ώστε να το
επιστρέψουμε. Γεγονός που δύσκολα αντέχεται.
Τότε αμυνόμαστε εναντίον του και εναντίων των όσων μας
προσέφερε, με το να γίνουμε κακοί απέναντι του.
Θυμός που επίσης μας παραλύει, μην αφήνοντας μας να
δράσουμε και κάνοντας μας στην πραγματικότητα, αδύναμους.
Σε κάθε περίπτωση, ο διάλογος μοιάζει μία υγιής
οδός. Εκείνο που
χρειάζεται να κάνουμε, είναι να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε, δεδομένου πως δεν
υπάρχει χειρότερο πράγμα από την καταπίεση του θυμού.
Έρευνες έχουν αποδείξει, πως όταν θυμώνουμε συχνά, το
καρδιαγγειακό σύστημα μας φθείρεται με επίκεντρο την καρδιά, η οποία θεωρείται
το όργανο που πλήττεται περισσότερο.
Σε χειρότερη θέση μάλιστα, βρίσκονται όσοι θάβουν τον
θυμό τους και
δεν εκφράζονται, σε αντίθεση με εκείνους που ξεσπάνε και
εξωτερικεύουν αυτό που νιώθουν.
Παράλληλα, χρειάζεται να ακούσουμε το πρόσωπο με το οποίο
βρισκόμαστε σε διαμάχη. Είναι σημαντικό να μπορέσουμε να τον κατανοήσουμε. Να
δούμε τον φόβο πίσω από τον θυμό του και το παράπονο πίσω από τα άσχημα λόγια
του. Πράξη κοινής ωφέλειας με στόχο την ψυχική ηρεμία και των δύο.
Τέλος, η εκλογίκευση της εκάστοτε κατάστασης και η στροφή
προς τον εσωτερικό εαυτό μας, είναι ένας πολύ βοηθητικός τρόπος στην
αποτελεσματικότερη διαχείριση των αρνητικών μας συναισθημάτων.
Αρκεί να σκεφτούμε, πως κάθε άνθρωπος με βάση την
εμπειρία και τα βιώματα του, έχει διαμορφώσει έναν χαρακτήρα και μια προσωπικότητα
και με βάση αυτά, ερμηνεύει και κατατάσσει τα διάφορα ερεθίσματα που του
δίνονται.
Επομένως το πώς νιώθει ο κάθε άλλος, δεν έχει να κάνει
πάντα με εμάς και μόνο.