Κάποτε νόμιζα ότι είμαι
κυκλοθυμική. Αμ δε! Σχιζοφρενική είμαι και συγγνώμη στους σχιζοφρενείς, δε θέλω
να μειώσω την πάθησή τους, τον πόνο μου μόνο θέλω να πω.
Σχιζοφρενή σε κάνει η μητρότητα,
οι γονείς, οι καθηγητές σου, η «άτιμη ζωή» κι όλοι όσοι σου έχουν πει να μην
είσαι απόλυτος, να σκέφτεσαι τους άλλους, να βλέπεις τα πράγματα πιο σφαιρικά.
Όταν ήμουνα μικρή τα έβλεπα όλα
άσπρα ή μαύρα -τι όμορφα χρόνια! Μετά ήρθε η ενσυναίσθηση, η ευαισθησία, το
«βρε μήπως να το δούμε και από την άλλη πλευρά...». Και ενώ αυτή η φαινομενική
δικαιοσύνη και ευαισθησία ακούγεται σωστή και ανθρώπινη είναι μια κατάρα και
μισή!
Κάθεσαι να διαβάσεις το παιδί σου
-το μοντέρνο παιδί σου με τα γαλλικά, το πιάνο, το καράτε- και έχει πάει η ώρα
8.30. Το παιδί σου αρνείται να γράψει σωστά τις λέξεις «απαλλοτρίωση»,
«δεισιδαιμονία» και «συνωμοσία» για το τεστ ορθογραφίας αύριο, και εσύ από τη μια
αναρωτιέσαι τι σόι έκθεση περιμένει αυτή η δασκάλα να γράψουν τα παιδιά και
χρειάζονται τέτοιες λέξεις, και από την άλλη πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να
έχει καταφέρει όλους -μα όλους;- τους πιθανούς ανορθόγραφους συνδυασμούς εκτός
από το σωστό!
Το βλέπεις έτοιμο να κοιμηθεί και
παλεύει μέσα σου η μάνα που το λυπάται και θέλει να το στείλει για ύπνο και η
μάνα που σκέφτεται τι θα πει η δασκάλα και πώς το δικό της το παιδί δε θα πάρει
άριστα και τι θα πει ο κόσμος (ο κόσμος που θα σταματήσει προσωρινά να λέει για
τα κιλά μου και το αυτοκίνητό μας και που δεν έχω κάνει τις ρίζες των μαλλιών
μου και σε λίγο θα γίνουν όπως εκείνη η νέα μόδα μισό ξανθό, μισό μελαχρινό που
πάνε οι άλλες και δίνουν ένα σωρό λεφτά!!!) για να ασχοληθεί με την ορθογραφία
μας.
Του λες να μην κάνει κάτι. Το
κάνει. Χτυπάει. Παλεύουν μέσα σου η καλή Ελληνίδα μαμά «έλα εδώ, πασά μου, πού
χτύπησες, έλα να το κάνω μάκια» και η κακιά μάνα «εμ, στο πα μια, στο πα δυο,
στο πα πέντε φορές, αγάπη μου, κάτσε και κλάψε τώρα!». (Προσοχή, το τελευταίο
δεν είναι πιθανότητα αν είναι δίπλα γιαγιά!)
Παίρνεις τηλέφωνο τη δική σου
μαμά αναζητώντας μια παρηγοριά.
-Άσε ρε μαμά, κρύωσα.
-Αφού δε ντύνεσαι!
-Με πονάει το στομάχι μου.
-Ε, με αυτές τις βλακείες που
τρως απ’ έξω πώς να μη σε πονέσει! Να τα μαγειρεύεις όλα σπιτικά, να
παίρνεις φαγητό από το σπίτι, όχι μου τρως τα σάντουιτς απ’ έξω...
(Δεν έχει σημασία αν έχεις να πάρεις
ντελίβερι από πρόπερσι, δεν έχει σημασία αν παίρνεις το ταπεράκι στη δουλειά.
Άμα μας κολλήσει κάτι...)
-Μου κλέψανε το πορτοφόλι, μαμά.
-Ε, αφού βάζεις τα πράγματά σου όπου να ‘ναι!
(Στο χέρι αυτουνού που μου το ʾκλεψε
πάντως, δεν το έβαλα σίγουρα!)
Τα παίρνεις, φωνάζεις, το
κλείνεις. Κάθεσαι στον καναπέ. Σε πιάνουν οι τύψεις. Ήσουν λίγο απότομη, αφού
την ξέρεις, πάντα έτσι είναι. Η μανούλα σου είναι βρε, πώς της μίλησες έτσι;
Ξαναπαίρνεις τηλέφωνο, κόβει την αδύνατη στιγμή σου, σου κάνει τα νεύρα κρόσσια
πάλι!
Στη δουλειά σου ζητάει η
συνάδελφος για χιλιοστή πέμπτη φορά να πάρεις εσύ τη βάρδια του Σαββάτου.
Από τη μια λες: «Γιατί όχι; Έχει
οικογένεια εκείνη, παιδιά, υποχρεώσεις, τι μου είναι εμένα να πάρω τη βάρδια
του Σαββάτου;»
Ξυπνάει μετά ο βραδύπους μέσα σου
και ρίχνεις πενήντα μπινελίκια, εσύ πότε θα ξεκουραστείς δηλαδή, να μη σου μείνει
ούτε ένα Σάββατο; Άλλωστε τι φταις εσύ που δεν έχεις οικογένεια, εμ και στο
ράφι, εμ και τιμωρία;
Δε λέει... Αλλά δε βαριέσαι,
μωρέ, ένα Σάββατο ακόμα...
Πας στην αγορά, βλέπεις το
μπλουζάκι δύο ευρώ. Τι ψυχή έχουν δύο ευρώ; Θυμάσαι το μπλουζάκι που πήρες
πρόπερσι με δύο ευρώ και μόλις το έπλυνες έγινε οκταγωνικό.
Απαπα, δεν το παίρνω. Ναι, αλλά
αν δεν το πλύνω; Θα το φορέσω μια φορά να κάνω το κομμάτι μου και μετά θα το
πετάξω. Θυμάσαι τα άρθρα που διάβασες για τις συνθήκες εργασίας στην Κίνα και
την παιδική εργασία. Απαπα, δεν το παίρνω.
Ε, καλά, δεν τα δέρνουν και
όλα... Γιατί και τα ακριβά από τα καταστήματα, από Κίνα δεν είναι;
Να, ο ηθικός προβληματισμός στη
μέση της λαϊκής.
Αυτά είναι τα απλά. Να μην πω για
τη ζωή γενικότερα. Το δεξί μου ημισφαίριο είναι όλο τσαμπουκά και «σ’ όποιον
αρέσουμε», το αριστερό ημισφαίριο είναι «βρείτε μου μια γωνίτσα να είμαι
τελείως αόρατη και να μην ενοχλώ κανέναν».
Να δείτε που είμαι Κεντ
Κλάρκ/Σούπερμαν κατάσταση και απλά δεν έχω βρει το κατάλληλο τηλεφωνικό θάλαμο!
Στο μεταξύ επιπλέω κάπου στη
μέση, μέσα στη σχιζοφρένεια και τις ρυτίδες που μου δημιουργούν όλα αυτά τα
καθημερινά διλήμματα! Ευτυχώς που υπάρχουν και οι θαυματουργές κρέμες. Μου είπε
χτες η Λένα μια καταπληκτική, λέει. Μήπως όμως η εταιρεία κάνει τεστ σε ζώα;
Αχ, Θεέ μου, όχι πάλι δίλημμα!
