Και τι είναι ο χρόνος; Μια ηλίθια εφεύρεση που μετράει τις στιγμές, που χωρίζει σε τμήματα κομμάτια ευτυχίας ή δυστυχίας. Είναι ένα γραμμικό συνεχές, ο τρόπος που επινόησε ο άνθρωπος για να μπορεί να ορίζει τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια.
Ήταν
αναγκαίο, βλέπεις, να δημιουργήσουμε μικρά κουτάκια για να διαμορφώσουμε μία
τάξη στην απόλυτα χαώδη αταξία που ζούμε. Αλλά όχι, πρέπει να
μπορούμε να ελέγχουμε μέχρι και το δευτερόλεπτο που θα κυλήσει. Πρέπει να
καλουπωθούμε, να εγκλωβίσουμε την ελεύθερη ροή αυτής της έννοιας που ονομάσαμε
«χρόνο» και να λειτουργούμε με το ρολόι.
Βάσει κανόνων όλα. Θα μου πεις, πως μπορεί να
λειτουργήσει μια κοινωνία χωρίς νόμους, όρια, καλούπια, κουτάκια, χρονικά
περιθώρια; Και τι καταλάβαμε λοιπόν;
Σπρώχνουμε
τις ώρες μας να περάσουν με το ζόρι. Μάθαμε ν’ ανυπομονούμε για το αύριο,
αγνοώντας την αξία του σήμερα. Γκρινιάζουμε γιατί γίναμε
κατσούφηδες, γιατί κάνουμε δουλειές που δε μας ευχαριστούν μόνο για να
καλύψουμε τα προς το ζην και καταλήγουμε να γυρίζουμε στο σπίτι πτώματα από την
κούραση, μουρμουρίζοντας πως δε μας φτάνει ένα εικοσιτετράωρο να καλύψουμε όλες
μας τις υποχρεώσεις και τις επιθυμίες.
Ζούμε
για τη στιγμή του Σαββατοκύριακου που θα είμαστε πιο χαλαροί για ν’ απολαύσουμε
περισσότερο ύπνο, μια βόλτα μ’ έναν φίλο, μια στιγμή με το σύντροφό μας, μια
ώρα παιχνιδιού με το παιδί μας.
Κι ύστερα πάλι στη ρουτίνα μας. Στην κουραστική κι
εξαντλητική εβδομάδα που μας περιμένει, που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι
κακόκεφοι, προϊδεασμένοι για το τι μας περιμένει. Κι έπειτα πάλι στην προσμονή
του Σαββατοκύριακου, της αργίας, των διακοπών. Μάθαμε να ζούμε για ένα αύριο που δε θα έρθει ποτέ.
Είμαστε
αυτοί που δημιούργησαν κουτάκια, αυτοί που ενοχλήθηκαν από την ύπαρξή τους και
προσπάθησαν να ξεφύγουν μα κι οι ίδιοι που συνεχίζουν να τα δημιουργούν γιατί
έτσι έμαθαν να ζουν, εγκλωβισμένα. Δήθεν στην τάξη και στον προγραμματισμό.
Είμαστε εκείνοι που παλεύουν, υποτίθεται, για το καλύτερο
κι όμως τα κάνουν όλα χειρότερα. Τρέχουμε να προλάβουμε, πήζουμε σε μια ανιαρή
καθημερινότητα, δουλεύουμε σαν τρελοί για να μαζέψουμε χρήματα ώστε να τα
ξοδέψουμε έπειτα σε μασάζ επειδή μας πόνεσαν τα πόδια μας από την ορθοστασία
στη δουλειά, η μέση μας από το πολύ καθισιό στο γραφείο.
Για να τα ξοδέψουμε σε παιχνίδια που θα δώσουμε στα
παιδιά μας για να τ’ αντικαταστήσουμε με το χρόνο που δεν έχουμε εμείς να τους προσφέρουμε.
Τρέχουμε δηλαδή, για να καλύψουμε όλα εκείνα τα κενά που δημιουργούνται από τις
πράξεις μας. Ένας τεράστιος φαύλος κύκλος που ποτέ δε θα σταματήσει.
Σταματήσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια και να
εξομολογούμαστε ο ένας στον άλλον πώς νιώθουμε. Πάψαμε να λέμε «σ’ αγαπώ» στους ανθρώπους που νοιαζόμαστε, θεωρώντας -ανόητα-
πως το ξέρουν ή το αφήνουμε κι αυτό γι αύριο. Μέσα στο άγχος και την τρέλα,
σταματήσαμε να είμαστε άνθρωποι και γίναμε μηχανές.
Κολλάμε στ’ ασήμαντα και χάνουμε την αξία των στιγμών.
Χάνουμε τις μικρές χαρές που κρύβονται στην καθημερινότητά μας, τα χαμόγελα, τις
αγκαλιές, τα βλέμματα. Το πρωινό ξύπνημα
δίπλα στον άνθρωπό μας, την ουρά του σκύλου μας που κινείται με μανία από τη
χαρά του μόλις μας βλέπει, το χαμόγελο του παιδιού μας κάθε φορά που
επιστρέφουμε από τη δουλειά.
Όλα αυτά είναι που πρέπει να μας δίνουν ενέργεια, να μας κάνουν
ευτυχισμένους, όμως όχι. Έχουμε μεγαλεπήβολα
σχέδια, νομίζουμε πως η ευτυχία είναι κάτι άλλο, άπιαστο, μακρινό. Κάτι που
τρέχουμε να φτάσουμε και καταλήγουμε σαν τα χαμστεράκια που κινούνται κυκλικά
στη ρόδα τους μέχρι το τέλος της ζωής του. Κι υποτίθεται πως είμαστε το είδος
με το ανεπτυγμένο IQ.
Και για να τελειώνουμε με όλο αυτό, άκου. Αφού θέλησες να
χωρέσεις σε καλούπια αυτήν την ακαθόριστη κίνηση των πράξεων και να την
ονομάσεις «χρόνο», «ημέρα», «εβδομάδα», τουλάχιστον μάθε να τη χρησιμοποιείς
σωστά.
Σταμάτα να σφηνώνεσαι και να
προσπαθείς να προλάβεις. Άρπαξε τις ευκαιρίες σου μα μάθε να αξιοποιείς τις στιγμές σου. Βουτήξου στα χρώματα κι άσε το γκρίζο πίσω.
Ζήσε, γέλα, ερωτεύσου, αγάπα. Οι στιγμές περνούν και
τίποτα δεν είναι για πάντα. Πάψε να βασανίζεις τον εαυτό σου, σταμάτα να
ζορίζεις τις ώρες σου να περάσουν σαν να είναι βάρος. Γιατί δεν είναι. Κάθε στιγμή
έχει κάτι να σου προσφέρει.
Μην υπάρχεις μόνο για το αύριο.
Ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο.
