Έχεις κι εσύ τέτοιες στιγμές που νιώθεις ότι όλα σου πάνε στραβά κι ότι η μοίρα σ’ έχει μουντζώσει; Που ένα μαύρο σύννεφο έχει εγκατασταθεί πάνω απ’ το κεφάλι σου, βρέχει και βροντά, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος έχει λιακάδα;
Κοίτα που το έβλεπες σε καρτούν και χαζοχαχάνιζες.
Να που τώρα σου συμβαίνει και δεν έχεις πρόχειρη ομπρέλα!
Όλοι μας έχουμε φορές που
πιάνουμε πάτο συναισθηματικά. Μας φταίνε όλα, όλα τα βλέπουμε στραβά. Το
μυρμήγκι, γίνεται ελέφαντας. Βασανίζουμε τις νευρικές μας απολήξεις με τις πιο
μαύρες σκέψεις, από το πουθενά, μπλοκάροντας κάθε καλή διάθεση. Παραδινόμαστε στην
αυτολύπηση και γινόμαστε Κασσάνδρες, προλέγοντας για τους εαυτούς μας τους πιο
δυσοίωνους χρησμούς.
Το χειρότερο είναι ότι δε μιλάμε,
μόνο αναμασάμε αυτές τις σκέψεις μέχρι να βραχυκυκλώσουμε τον εαυτό μας σε
σημείο που να μην έχουμε διάθεση για το παραμικρό, να χάνουμε από τα μάτια μας
όσα έχουμε καταφέρει. Βρίσκουμε ένα σκοτεινό σημείο (κατά προτίμηση σε καναπέ,
κάτω από την κουβέρτα), μαζευόμαστε και παρακαλάμε να εξαφανιστούμε, να γυρίσει
πίσω ο χρόνος, να πιάσουμε το Τζόκερ και δεν ξέρω τι άλλο.
Η μαυρίλα μας, φτάνει σε τέτοιο σημείο
που μας συμβαίνει κάτι «ουάου» κι εμείς είμαστε «α, καλά, εντάξει» αντί να
κάνουμε κωλοτούμπες από τη χαρά μας. Αποτραβιόμαστε από φίλους, θέλουμε απλά να
κάτσουμε σπίτι και να κλάψουμε τη μοίρα μας. Οι επιδώσεις μας πέφτουν, κάνουμε
πράγματα μηχανικά για να ξεμπερδεύουμε, ίσα-ίσα για να πέσουμε στην κλάψα με
την ησυχία μας!
Ναι, σε όλους συμβαίνει αυτό
μερικές φορές. Αλλά εκεί είναι που χρειάζεται να σκεφτείς ότι όλοι τρώμε τα
μούτρα μας, όλοι κάνουμε λάθος επιλογές. Η μαγκιά είναι να σηκωθούμε στα πόδια
μας και να παλέψουμε ξανά!
Όχι μικρό μου, κλαψιάρικο κουταβάκι,
στη φάση που είσαι, δε θα σκεφτείς αυτά τα τόσο απλά αφού σ’ έχει καταβάλλει η
ηττοπάθεια κι όλα σου φαίνονται μαύρα κι άραχνα. Μόνο στοργή, προδέρμ και χαρτομάντιλα
για τα δάκρυά σου χρειάζεσαι. Άντε και δυο κιλά σοκολάτα.
Δόξα τον Θεό, υπάρχουν οι καλοί
φίλοι για να σε βγάλουν από το λαγούμι που έχεις σκάψει για να κρυφτείς, για να
μη σ’ αφήσουν σε χλωρό κλαρί μέχρι να σου βγάλουν με το τσιγκέλι την όποια
τρελή θεωρία σου βασανίζει τον εγκέφαλο. Δεν πα να κλείνεις τα τηλέφωνα,
μπαστακόνονται στην πόρτα σου μέχρι να τους ανοίξεις, αποδεχόμενος μοιρολατρικά
κι αυτό το χτύπημα της μοίρας.
Θα σε νταντέψουν και θα στα
χώσουν. Θα σε κεράσουν παγωτό, θα σε πάρουν αγκαλιά και μετά θα σε αρχίσουν στα
χαστούκια μέχρι να ομολογήσεις. Δόκτωρ Τζέκιλ – Μίστερ Χάιντ ένα πράγμα.
Τύφλα να έχει τ’ ανακριτικό
σύστημα good cop / bad cop.
Δύο σ’ ένα, σου λέω.
Κι όταν, μετά από επίπονη
προσπάθεια, καταφέρουν να σου αποσπάσουν εκείνο το εφτασφράγιστο μυστικό, την
ώρα που το βγάζεις από μέσα σου, ένα μεγάλο βάρος φεύγει μαζί του, ένα «ουφ»
βγαίνει από τα στήθη σου. Τα πράγματα παίρνουν την πραγματική τους διάσταση κι
αυτό το τρομερό θέμα σου, απομυθοποιείται.
Νέος κύκλος διαβουλεύσεων αρχίζει.
Τι είναι αυτό που σε παιδεύει; Είναι πραγματικό ή στο κεφάλι σου μέσα;
Αντιμετωπίζεται; Πώς;
Α, στο καλό, πιάσε μια μπίρα να
το συζητήσουμε!
