«Έρωτας στα χρόνια της χολέρας» διηγιόταν ο Μάρκες. Έρωτα στα χρόνια της κρίσης ζούμε εμείς. Δεινά μόνο, happy end δε βλέπω. Κανένα ηλιοβασίλεμα στο ποταμόπλοιο.
Σίγουρα τα χρήματα δε σου φέρνουν ευτυχία, ούτε μπορούν να αγοράσουν ουσιαστικά πράγματα, όπως αγάπη και φιλία, αλλά απ’ την άλλη η έλλειψή τους μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Από εκεί που πριν από οχτώ χρόνια υπήρχε μια άνεση, ως κι αλόγιστη σπατάλη, το τελευταίο διάστημα υπάρχει στενότητα.
Υπάρχουν συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων που το νιώθουν καθημερινά στο πετσί τους, απλά και μόνο επειδή είναι ο εύκολος στόχος των μέτρων της εκάστοτε κυβέρνησης για να βουλώσει τρύπες, όπως μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Με την νεολαία μας όμως τι γίνεται; Πόσο ονειρεύεται; Πόσο μπορεί να ονειρευτεί μια ζωή εδώ στην Ελλάδα; Δε σου λέω για φωτεινά παραδείγματα πραγματικά ευρηματικών νέων που έχουν βρει τον δρόμο τους και πραγματικά μεγαλουργούν εν μέσω κρίσης. Είναι άξιοι συγχαρητηρίων.
Με την μεγάλη πλειοψηφία όμως τι γίνεται; Σου μιλάω για μια γενιά ευνουχισμένη, που όσο κι αν προσπαθήσει εδώ, δε θα πάνε καλύτερα τα πράγματα. Για μια γενιά που ουσιαστικά δεν την παίρνει να αυτονομηθεί και να απογαλακτιστεί.
Πιο απλά, παιδιά στο λύκειο, τι όνειρα να κάνουν και πια σχολή θα δηλώσουν; Αυτή που ονειρεύονται κι έχουν κλίση ή κάποια που θα μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα εισόδημα; Πόσο μπορούν να ονειρευτούν;
Παιδιά που έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και δεν μπορούν να βρουν δουλειά! Στο αντικείμενο τους, σ’ αυτό που έχουν εντρυφήσει. Αν είναι τυχεροί ίσως βρουν μια δουλειά του ποδαριού, ίσα-ίσα να βγάζουν το χαρτζιλίκι τους. Άνοιξε σε παρακαλώ μια εφημερίδα να δεις τι γίνεται. Σερβιτόρους σε καφετέριες και ντελιβεράδες ψάχνουν.
Δεν περιφρονώ αυτές τις δουλειές, προς θεού, τις έκανα κι εγώ! Απλά με καλύτερους όρους. Οχτάωρο, αξιοπρεπές μεροκάματο και φιλοδωρήματα τέτοια που περνούσα το μήνα μου κι οι μισθοί μου έμπαιναν στην άκρη για τα φοιτητικά μου έξοδα. Τώρα αυτά είναι αρχαία ιστορία!
Ακόμα κι αν κάποια παιδιά έχουν δουλειά, τι μισθό παίρνουν; Μπορούν να φύγουν από το πατρικό τους και να δοκιμαστούν, να πατήσουν στα πόδια τους; Ή τους φτάνουν ίσα-ίσα για να καλύψουν τα έξοδα τους μένοντας στο σπίτι των γονιών τους; Και μετά τι; Έχουν να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο;
Έχουν τη δυνατότητα να συζήσουν με το ταίρι τους, να δουν ο ένας τον άλλο στην καθημερινότητα του, στις καλές του και στις κακές του, να ζυμωθούν μαζί; Να φτιάξουν στιγμές! Ή μήπως περιορίζονται σε λίγες ώρες που θα περάσουν μαζί όταν μπορούν; Θα ταξιδέψουν μαζί;
Αυτό το άρθρο αποτελεί κάποιες βραδινές σκέψεις, βασισμένη σε παραδείγματα κοντινών μου ανθρώπων που κάπως προσπαθούν να βρουν άκρη στην ζωή τους, άτομα νέα και χαρισματικά, που όμως λόγω κρίσης είναι περιορισμένοι σε πολλά επίπεδα.
Όλοι μας περνάμε δύσκολα κι έχουμε σφίξει το ζωνάρι, όλοι έχουμε πληγεί. Αλλά αυτά τα παιδιά που ψάχνουν το δρόμο τους και κάποια επιλέγουν να φύγουν έξω προκειμένου να βρουν πιο ανθρώπινες συνθήκες, είναι το μέλλον μας.
Όλοι μας χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι φέρουμε ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση. Όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βοηθήσαμε να έρθουν τα πράγματα εδώ που είναι τώρα και θα έπρεπε να νιώθουμε υπόλογοι απέναντι τους.
Μήπως λοιπόν είναι η ώρα να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο μας και να κάνουμε κάτι γι' αυτό;
