Μιλώντας με μια φίλη πρόσφατα, εντελώς αυθόρμητα την ρώτησα: «Δώσε μου μια λέξη για το επόμενο άρθρο μου». Η απάντησή της ταχύτατη, σχεδόν σαν να ήξερε την ερώτησή μου, σαν να είχε σημειώσει σε ένα χαρτάκι τη λέξη και περίμενε υπομονετικά να ρωτήσω. «(Επ)ανάσταση», μου έγραψε.
Ως επιρρεπής στα παιχνίδια των λέξεων, τα μάτια μου αμέσως
έλαμψαν και το μυαλό μου κόλλησε στοργικά σ’ αυτές τις δύο (τελικά) λέξεις.
Ποια «γεννάει» ποια; Η επανάσταση άραγε φέρνει την ανάσταση
ή το αντίστροφο;
Και τι ειρωνεία. Ένα
απλό επιφώνημα δισταγμού να δημιουργεί την ανατροπή. Ίσως όμως ο δισταγμός να
είναι που συντηρεί και θεριεύει την ανάγκη για ανάσταση. Αυτή η υπομονή που
χτίζεται λιθαράκι- λιθαράκι από ένα απλό «επ» και μόλις κολλήσει στην
«ανάσταση» της δίνει λόγο ύπαρξης.
Μια ανάσταση που σε όποιο σημείο της ζωής σου και να
κοιτάξεις θα βρεις τη δική σου μικρή ή μεγάλη επανάσταση.
Κοίτα παιχνίδια που κάνουν οι λέξεις. Στην παραπάνω πρόταση
ακόμα κι αν αλλάξεις τη θέση αυτών των δύο λέξεων, το αποτέλεσμα παραμένει
σχεδόν το ίδιο. Μάχες προσωπικές ή
διαπροσωπικές που ξεκίνησαν με μια επανάσταση και κατέληξαν σε ανάσταση ή το αντίθετο.
Γιατί, αν δεν αναστηθεί η κρυμμένη σου ανάγκη για διεκδίκηση, αν δεν
επαναστατήσει το εγώ σου, θα μένεις πάντα εκεί, σταυρωμένος.
Στην
καλύτερη περίπτωση, με τα χέρια ανοικτά να περιμένουν κάποιον ν’ αγκαλιάσεις,
να στηριχτείς επάνω του ή κάποιον να σε αποκαθηλώσει, να σε λυτρώσει από το
μαρτύριο. Στη χειρότερη, με τον κάθε περαστικό να σου καρφώνει κι εκείνος το
δικό του καρφί. Χρυσό, ασημένιο, σκουριασμένο; Δεν έχει σημασία.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις σημασία έχει η δύναμη που θα
χρησιμοποιήσουν, το πόσο άγαρμπα θα χτυπήσουν με το σφυρί, πόσο θα βεβηλώσουν
το κορμί σου, πόσο μίσος θα κρύβει η προσμονή του χτυπήματος και πόσο απόλαυση
η ολοκλήρωση του.
Βλέπεις,
ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι στα δύσκολα εμφανίζει κι όλα αυτά που φοβάσαι ή
ντρέπεσαι να δείξεις. Ακόμα και τα χειρότερα να «πρέπει» να κάνεις, έχεις τον
τρόπο να τα φροντίσεις, να μισήσεις κάτω από την σκιά της αγάπης. Ακόμα και το
μίσος μπορεί να κρύβει αγάπη αν η δεύτερη είναι αληθινή.
Ποτέ δεν εκλείπουν οι τυχάρπαστοι που θα σε κοιτούν από
χαμηλά και με το δόρυ τους θα ξύνουν την πληγή σου. Όχι για να βγάλει χολή,
αλλά για να σου μοιράσουν την δική τους. Σημαδεύοντας στο κέντρο της πληγής,
για να κάψει περισσότερο. Θέλουν να δουν
τα μάτια σου ν’ αλλάζουν χρώμα. Να «απολαύσουν» το κόκκινο της φωτιάς να
πνίγεται σε θάλασσες.
Πόσο να το αντέξεις όμως; Στερεύουν κάποτε κι οι θάλασσες
και μένουν οι φωτιές να καίνε. Αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα φωνάξεις
«ΕΠ! Ως εδώ».
Τότε θ’
αποκαθηλωθείς μόνος σου. Θα πετάξεις τα καρφιά, θ’ αγνοήσεις τις πληγές και θα
σταθείς ψηλά. Πιο ψηλά απ’ όλους. Θ’ αναστηθείς μέσα από την επανάστασή σου. Θα
σηκώσεις στα χέρια τον σταυρό σου και θα κατέβεις το Γολγοθά. Θα τυλιχτείς με
το λευκό σεντόνι που «φέρει» τα σημάδια των πληγών σου, το αίμα σου και θα περπατήσεις
πέρα από το μαυσωλείο που νόμιζαν πως σε καταδίκασαν. Οι φωτιές σου θα κάψουν
τα πάντα στο πέρασμά σου.
Μα πρόσεξε. Στο διάβα σου θα βρεις κι εσύ σφυριά και
καρφιά. Θα έχουν ξεμείνει από τότε που σε σταύρωναν. Μην μπεις στον πειρασμό. Πρόσεξε,
μην τ’ αγγίξεις.
Γιατί
εκείνοι μπορεί να μην ήξεραν, εσύ όμως γνωρίζεις τώρα πια πως είναι να
σταυρώνεις από μίσος.
Κάνε την επανάστασή σου, ανάσταση για όλους.
