Σ' αγαπώ αλλά δε φτάνει. Δε μου φτάνει ούτε γι' αστείο κάτι χλιαρό. Δε μου φτάνει η αγάπη αν δε νιώθω την καρδιά μου να σπάει, αν σε βλέπω και δε γεμίζει έρωτα το κάθε κύτταρό μου. Κατά την ταπεινή μου άποψη, βέβαια, γιατί δε φαίνεται να ενστερνίζονται όλοι αυτή τη γνώμη.
Προχθές μιλούσα με μια φίλη. Σκέφτεται να επιστρέψει στον
πρώην σύντροφό της. «Τον αγαπάς;» τη ρώτησα. «Τον αγαπώ» μου απάντησε. «Νιώθεις
όπως παλιά μαζί του; Το ίδιο πάθος, την ίδια φλόγα να καίει μέσα σου;». «Όχι.
Απλά είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να δω σοβαρά».
Μα τι «σοβαρά»;
Σοβαρά τώρα; Έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις άλλους τόσους, γιατί να
συμβιβαστείς; Έχεις παιδιά, σκυλιά, οικογένεια μαζί του; Έχεις διανύσει μόλις 2
δεκαετίες στη ζωή σου και συμβιβάζεσαι έτσι απλά. Καταθέτεις τα όπλα επειδή
βολεύεσαι στη σιγουριά.
«Άσε
τα σίγουρα και πήγαινε εκεί που τρέμουν τα πόδια σου», δε
λέει ένα κλισέ στιχάκι που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Φαίνεται,
όμως, πως το ίδιο κλισέ στιχάκι περικλείει μια σημαντική αλήθεια.
Είναι
ωραίο να έχεις κάποιον που να σε αγαπά και να σε νοιάζεται, αλλά πως μπορεί να
σου αρκεί απλώς αυτό τώρα που βράζει το αίμα σου; Τώρα που η καρδιά χτυπάει για
έρωτες, για περιπέτεια, για έντονα βιώματα και συναισθήματα. Θα ήταν αρκετό
ίσως σε 10 και 20 χρόνια από τώρα, αλλά όχι τώρα.
Τέλος πάντων, δε νιώθω η πλέον αρμόδια για να κρίνω κάτι
τέτοιο αλλά μπορώ να πω μετά βεβαιότητος πως όταν μια κατάσταση πρόκειται να
τελειώσει πρέπει να την αφήσεις να τελειώσει, πρέπει να κάνει τον κύκλο της. Δε μπορείς να τη διακόπτεις και με
παλινδρομικές κινήσεις και πισωγυρίσματα να γίνεσαι τροχοπέδη σ' αυτή. Δεν
μπορείς να το τρενάρεις επειδή φοβάσαι. Είναι άλλωστε προφανές ότι δε φοβάσαι
το τέλος αλλά το μέλλον.
Δε
φαντάζει, όμως, και τόσο κακό να είσαι μόνος, χωρίς σύντροφο. Αντιθέτως,
θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που αρνούνται να συμβιβαστούν με τον πρώτο
τυχόντα και ψάχνουν κάποιον που θα μπορούν να είναι ο εαυτός τους μαζί του και
όχι ένας άλλος μίζερος και κομφορμιστής εαυτός.
Αυτά μπορεί και να συμβαίνουν σ’ ένα ουτοπικό σύμπαν. Γιατί
σ' αυτό το βόλεμα πάει σύννεφο και το κέρατο μαζί, αφού είμαστε τόσο
στενόμυαλοι που αρνούμαστε ν’ ακολουθήσουμε την κατεύθυνση που οδηγεί στην
ευτυχία μας.
Καταπιεζόμαστε.
Φυλακιζόμαστε σε καταστάσεις που οι ίδιοι δημιουργούμε. Είμαστε δέσμιοι
λανθασμένων επιλογών λόγω φόβου και τύψεων. Το χειρότερο απ' όλα δε,
συνεχίζουμε να δίνουμε βάση στα λεγόμενα των άλλων κι όχι στα συναισθήματα και
το ένστικτό μας.
Κι ερωτώ μετά από όλα αυτά: Είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι
ή νομίζουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι; Μήπως ζούμε σε μια φενάκη και
ετεροκαθοριζόμαστε; Μήπως αν «ακούγαμε»
με περισσότερη προσοχή την καρδιά μας, θα ήμασταν λιγότερο μπερδεμένοι και
περισσότερο ικανοποιημένοι με τις επιλογές μας;
Ίσως μια καλή αφορμή για αναθεώρηση και τροφή για σκέψη τα
παραπάνω. Αν και θα προτιμούσα ο κόσμος
να σκέφτεται λιγότερο ορθολογιστικά.
Έτσι, θα δούλευαν όλα καλύτερα, δε θα υπήρχαν τόσα
προβλήματα και οι ψυχολόγοι θα είχαν μάλλον χάσει τη δουλειά τους (sorry, team!).
