Η ώρα 00:20 τη νύχτα. Απόλυτο σκοτάδι. Στο δωμάτιο σου
ακουγόταν ο ρυθμικός ήχος του ξυπνητηριού, το οποίο επέμενε η μάνα σου να έχεις
στο δωμάτιο λες κι η χρονολογία ήταν 1992, παρόλο που χρόνια τώρα χρησιμοποιούσες
το κινητό σου για να ξυπνάς.
Ο
ύπνος δε σ’ έπαιρνε. Μετρούσες προβατάκια. Τίποτα. Μετρούσες βοσκούς. Τίποτα.
Μετά αρνιά. Μετά αρνιά στη σούβλα. Μετά κοκορέτσια. Μετά πείνασες κι ο ύπνος
έφυγε τελείως.
Η ώρα είχε πάει 1:30. Ήσουν έτοιμος να κοιμηθείς. Ξαφνικά
το ξυπνητήρι άρχισε να τρέμει. Μετά το κομοδίνο. Ύστερα το κρεβάτι. Ύστερα
ολόκληρο το δωμάτιο άρχισε να σείεται και να πέφτουν βιβλία και άλλα πράγματα
από τα ράφια. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος
θα σκεφτόταν «σεισμός». Εσύ επειδή δεν ήσουν φυσιολογικός αλλά καμένος,
σκέφτηκες «απαγωγή από εξωγήινους».
Για να
επιβεβαιώσει τους φόβους σου, ένα άσπρο φως απλώθηκε πάνω απ’ το κρεβάτι σου
κάνοντας τα πάντα ολόλευκα και τυφλώνοντάς σε. Ένιωσες παραλυμένος στο κρεβάτι,
την αναπνοή σου περιορισμένη και δεν μπορούσες να κάνεις καμιά κίνηση.
Μετά άρχισες να αιωρείσαι. Σηκωνόσουν πάνω απ’ το κρεβάτι
με το σώμα σου σε οριζόντια ακόμα στάση. Ξαφνικά βρέθηκες πάνω σ’ ένα τραπέζι
ξαπλωμένος, γυμνός, με χέρια και πόδια δεμένα πάνω σ’ αυτό.
Ο
τρόμος σου είχε φτάσει σε επίπεδα στα οποία δεν υπήρχε δυνατότητα να τον
διαχειριστεί σώφρων και νοήμων άνθρωπος. Μέσα απ’ τα σκοτάδια ξεπροβάλλουν 2
πρόσωπα. Άσχημα. Σκύβουν από πάνω σου. Ουρλιάζεις σαν να μην υπάρχει αύριο.
Ξυπνάς και βλέπεις τον αδερφό σου πάνω απ’ το κρεβάτι με
την πρόταση σαφούς συμπαράστασης κι αδελφικής αγάπης να βγαίνει από τα χείλη
του: «τι θες ρε μαλάκα τέτοια ώρα και φωνάζεις; Κοιμόμαστε!»
Ξύπνησες,
λοιπόν, και πήρες την απόφαση να σταματήσεις να βλέπεις science fiction σειρές
κι από σήμερα μόνο Κάτω Παρτάλι. Μετά ηρέμησες και σκέφτηκες λογικά. Καλύτερα
να δώσεις το ένα σου νεφρό πάρα να σταματήσεις να βλέπεις science fiction
σειρές.
Γιατί όμως θέλουμε τόσοι πολλοί να βλέπουμε σειρές
επιστημονικής φαντασίας;
Πέρα
απ’ τους προφανείς λόγους, ο κυριότερος είναι ότι μας εξιτάρει ό,τι δεν είναι
μέσα στα στενά πλαίσια της καθημερινότητάς μας και μας βοηθά να ξεφύγουμε. Όμως
πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά των φανατικών του είδους είχαν οι σειρές κι οι
ταινίες που έχουν να κάνουν με εξωγήινους, αλλά και με εισβολή αυτών στη γη.
Βέβαια υπάρχουν αυτοί που βλέπουν τέτοιες σειρές απλά για
να διασκεδάσουν, υπάρχουν κι αυτοί που έχουν φτάσει στο σημείο να μην μπορούν
να ξεχωρίζουν την πραγματικότητα από το sci-fi και πιστεύουν ότι εξωγήινοι
υπάρχουν.
Η
αλήθεια είναι πως λογικά αν το σκεφτεί κάποιος, απλά κοιτάζοντας τον
ουρανό, θα διαπιστώσει ότι βλέπει δισεκατομμύρια
αστέρια. Κάθε αστέρι είναι κι ένας ήλιος, άρα κάθε ήλιος κι ένα ηλιακό σύστημα,
το οποίο έχει δικούς του πλανήτες, όπως ακριβώς και το δικό μας ηλιακό σύστημα.
Μέσα σε αυτό το αχανές κι αέναο σύμπαν είναι πραγματικά
εγωιστικό κι αφελές να πιστέψουμε ότι είμαστε μόνοι μας μέσα σ’ αυτήν την
απεραντοσύνη. Άλλο βέβαια να πιστεύει κάποιος ότι δεν είμαστε μόνοι μας στο
σύμπαν κι άλλο ότι οι κακές κυβερνήσεις των λαών μας αποκρύπτουν τις πολλαπλές
επισκέψεις εξωγήινων στη γη εδώ και αιώνες.
Ο
άνθρωπος έχει την ανάγκη να πιστέψει σε κάτι ανώτερο. Κυρίως επειδή συνήθως δεν
μπορεί να βρει εσωτερικά τη δύναμη να πιστέψει στον εαυτό του και μέσα από
αυτήν τη δύναμη να κατορθώσει πράγματα. Μπορεί να στραφεί στο θεό, στο Μωάμεθ,
στους εξωγήινους, στις ιστορίες συνομωσίας κι όπου αλλού μπορεί να φανταστεί
κανείς.
Δεν είναι δυνατόν επειδή με το σημερινό φτωχό μας μυαλό δεν
μπορούμε να κατανοήσουμε πως έφτιαξαν οι Αιγύπτιοι τις πυραμίδες, να τις αποδίδουμε στους εξωγήινους. Ο άνθρωπος έχει κάνει εκπληκτικά
κατορθώματα κι έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη γη με αξιοθαύμαστο τρόπο. Είναι το
λιγότερο υποτιμητικό για την ανθρώπινη νοημοσύνη να θεωρούμε λογικό ότι
εξωγήινα όντα ταξίδεψαν στο διάστημα εκατομμύρια έτη φωτός για να έρθουν να
φτιάξουν τεράστιες πυραμίδες και να φύγουν στη συνέχεια.
Υπάρχει και το σενάριο ότι δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν οι
αρχαίοι είχαν βρει τρόπο να ταξιδέψουν σε άλλους πλανήτες και να τους αποικήσουν,
και στην ουσία οι εξωγήινοι που λέμε, είναι γήινοι.
Ένα σενάριο, το οποίο πάλι δεν έχει λογική βάση γιατί όταν
έχεις τόσο ανώτερη τεχνολογία που σου επιτρέπει να φύγεις από τον πλανήτη σου,
10000 χρόνια π.Χ., και να πας σε άλλους πλανήτες, δε γίνεται ν’ αφήσεις στη Γη
τον πρωτόγονο άνθρωπο να φτάσει σε σημείο 12000 χρόνια μετά να έχει φτάσει μόνο
μέχρι το φεγγάρι και σε επάνδρωση το πολύ μέχρι μερικών διαστημικών σταθμών.
Δε γίνεται όλα αυτά τα χρόνια να έχεις την επιθυμία όχι
μόνο να επιστρέψεις στον πλανήτη - πατρίδα σου, αλλά και να έρθεις σε επαφή με
το ίδιο σου το είδος, την γενέτειρα σου,
τους προγόνους σου στην τελική.
Ο
καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την ύπαρξη ή μη εξωγήινων, είτε απλά για να
διασκεδάσει μέσα από μια σειρά, είτε για να καλύψει κάποια εσωτερικά κενά του.
Το μυστικό είναι όμως να μπορεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από την
επιστημονική φαντασία, καθώς όταν έχεις δει μέσα σε 2 βδομάδες τις 17 σεζόν του
Stargate εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα.
Προσπαθούσες να κοιμηθείς ξανά. Μάταια. Βλέπεις τη συρταριέρα
να τρίζει. Πάλι. Δεν ήταν όνειρο τελικά; Όχι πάλι.
Βλέπεις μετά τον αδερφό σου να γελάει σαν ηλίθιος ενώ
κρύβεται πίσω από το έπιπλο. Αρπάζεις το
ρόπαλο του baseball δίπλα στο κρεβάτι σου. Τον κυνηγάς στο δρόμο με τις
πιτζάμες να του σπάσεις το κεφάλι.
