Αν θα ήθελες να γίνεις ποτέ κάτι άλλο από ό,τι είσαι σήμερα, να εύχεσαι να γίνεις σαν τα αεροπλάνα.
Πάνε
μόνο εμπρός, όπισθεν δεν έχουν. Μπροστά και ψηλά, ποτέ πίσω. Ό,τι κι αν είναι
αυτό που αφήνουν, απ’ τη στιγμή που οι ρόδες τους κυλήσουν δε θα υπάρξει
επιστροφή. Συνεχίζουν την, πάντα, ανοδική πορεία τους με στόχο τα σύννεφα και
τον ουρανό.
Έτσι να 'σαι κι εσύ.
Όλο
μπροστά κι όλο ψηλά στα όνειρα και στα θέλω σου. Ποτέ πίσω. Ακόμη κι αν
κατακεραυνώνεσαι απ’ τις μπόρες και τις αστραπές, να θυμάσαι ότι οι επικίνδυνες
πτήσεις φτιάχνουν τους καλούς πιλότους. Και στο πιλοτήριο της ζωής σου είσαι
εσύ μοναχός σου, που κρατάς το τιμόνι.
Δεν υπάρχει συγκυβερνήτης, χωρίς ραντάρ και χωρίς καμία
προγραμματισμένη πτήση.
Εσύ
αποφασίζεις για πού θ’ απογειώνεσαι κάθε φορά, ρισκάροντας να βρεις
αναταράξεις, κενά αέρος και καταιγίδες. Μα σαν βγει εκείνος ο λυτρωτικός ήλιος
που θα ζεστάνει τα φτερά σου και θα λαμπυρίσει στα νερά της θάλασσας, τότε η
θέα από ψηλά θα σε ανταμείψει.
Κι αν πείθεσαι να 'σαι αεροπλάνο, ποτέ να μη γίνεις από
εκείνα που σκουριάζουν στα αεροδρόμια, που φοβούνται ν’ απογειωθούν μήπως
πέσουν και τσακιστούν. Αυτά δεν πάνε πίσω, αλλά όμως ούτε και μπρος. Προτιμούν
τη σιγουριά και την ασφάλεια. Δε θα δουν
ποτέ τον κόσμο από ψηλά γιατί τρέμουν μήπως σπάσουν τα φτερά τους.
Κι ας τα 'χουν, για να πετούν!
Κι ας τα 'χουν, για να πετούν!
Να γίνεις απ’ τ’ άλλα, τα μαχητικά που, τι κι αν
τσακίστηκαν και σπάσανε, μάζεψαν τα συντρίμμια τους και τώρα συνεχίζουν να στροβιλίζονται στον αέρα και
τολμούν τα πιο επικίνδυνα κόλπα. Εκείνα
είναι που κόβουν ανάσες και κάνουν τις καρδιές να βροντοχτυπούν.
Από
αυτά να γίνεις κι ας χάσεις τις μάχες σου, αρκεί να μπορείς να δώσεις άλλες
τόσες μέχρι τελικά να νικήσεις. Κι ας φτάνει στο λαιμό ο κόμπος της
απογοήτευσης, κι ας γίνεται δάκρυ στα μάτια κι ας νιώθεις τα γόνατα να
λύνονται...
Ποτέ μη λιγοψυχήσεις.
