Εμείς οι άνθρωποι είχαμε από αρχαιοτάτων χρόνων τη συνήθεια να κρίνουμε και να καταδικάζουμε τον διπλανό μας, είτε για λάθη που εμείς δεν κάναμε ποτέ, είτε επειδή δε συμβάδιζε με το δικό μας τρόπο σκέψης.
Δείχνουμε μονίμως αυτόν που «αμάρτησε» και σαν καλές κυράτσες τρέχουμε να τα προλάβουμε στη διπλανή πόρτα κι όλες μαζί να βγάλουμε τη δικαστική απόφαση .
«Θάνατος στον Κώστα από απέναντι που έφαγε όλα τα λεφτά του στο καζίνο».
«Κρεμάλα στη Φωτεινή που απάτησε το σύζυγο της με το Θανάση τον ηλεκτρολόγο».
Κι εσείς κυρία μου; Εσείς με το δάχτυλο σηκωμένο, ποια είναι η ζωή σας; Μη μου πείτε πως όλα είναι σωστά! Γιατί απ᾽ τη στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή μέχρι και τη στιγμή που φεύγουμε, τίποτα δεν είναι σωστό κι όλα είναι τέλεια.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αλλά το «φαίνεσαι» πάντα θα προηγείται του «είναι».
Εσείς, λοιπόν, με την υπεροπτική ματιά, με το δάχτυλο υψωμένο, το περιφρονητικό βλέμμα και το «συγχωροχάρτι» της Κυριακής δεν έχετε δικαίωμα ούτε να μιλάτε, ούτε να κρίνετε.
Η δική σας η ζωή μπορεί να κρύβει περισσότερες αμαρτίες απ᾽ της Φωτεινής που πήγε με το Θανάση ή από ένα παιδί εξαρτημένο από ουσίες. Αν, όντως, πιστεύατε σ᾽ αυτή τη θρησκεία, αν όντως ήσασταν άνθρωποι, θα γνωρίζατε τη φρασούλα: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε», δηλαδή μην κατηγορείς και κρίνεις κάποιον, γιατί κάποια στιγμή κι εσύ θ᾽ ανέβεις στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Το να μιλάς για κάποιον είναι εύκολο, το να μιλάς για σένα είναι το δύσκολο. Κάνεις δεν παραδέχεται τα λάθη του, αλλά όλοι μας ανεξαιρέτως με την πρώτη στραβή του διπλανού μας, θα είμαστε εκεί για να του την υποδείξουμε και να τον μαλώσουμε.
Έρχεται, όμως, η στιγμή που καθένας από εμάς πρέπει να κοιτάξει τη δικιά του «καμπούρα» και τις δικές του αμαρτίες. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και για όλους ανεξαιρέτως.
Το δικό μου μπορεί να είναι μεγαλύτερο απ᾽ το δικό σου και πιο σοβαρό, αλλά εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με καταδικάζεις γιατί το δικό σου λάθος, που είναι μικρότερο, μπορεί να είναι καθοριστικό.
Απ᾽ την άλλη, εσείς που δέχεστε όλο αυτό, να ξέρετε πως έχετε κι εσείς μερίδιο ευθύνης. Μ᾽ ανθρώπους που δε μας καταλαβαίνουν δεν πρέπει να έχουμε καμία σχέση. Ούτε βέβαια και να γινόμαστε βούκινο για το τι κάναμε ή τι μας έκαναν ή το πώς.
Το χαμηλό προφίλ θα βοηθήσει κι εσάς, αλλά θα βουλώσει και πολλά γειτονικά μπαλκόνια. Άλλωστε τα λάθη δεν είναι για να τα εξιδανικεύουμε, αλλά για να τα διορθώνουμε και να βελτιωνόμαστε. Το να τα δημοσιοποιείς, συγγνώμη, αλλά τα θέλεις και τα παθαίνεις.
Κριτική, λοιπόν, επιτρέπεται να κάνουμε μόνο σε θέματα που γνωρίζουμε καλά, όπως για παράδειγμα τη δουλειά μας (που και πάλι είναι αμφιλεγόμενο), όχι στο πώς θα ζήσει ο άλλος.
Κριτική δεν πρέπει να δεχόμαστε από κανέναν. Γιατί είμαστε διαφορετικοί κι ο καθένας μας, στο ίδιο γεγονός, θ᾽ αντιδρούσε διαφορετικά. Δεν μπορείς, λοιπόν, ν᾽ ακούς όλους όσους έχουν να σου πουν κάτι. Γιατί θα καταλήξεις να χάσεις εσένα.
Μόνο οι άνθρωποι που σε αγαπούν και σε νοιάζονται θα σου πουν τη πραγματική και σκληρή αλήθεια. Γιατί, φίλε μου, όσο και να μην το θέλουμε, η αλήθεια είναι σκληρή και πονάει. Μόνο αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάποιο δικαίωμα να σε κρίνουν, ή μάλλον να σε βοηθήσουν. Μέχρι εκεί.
Από εκεί και πέρα η ζωή είναι δική σου, την ορίζεις εσύ, κάνεις τα λάθη σου, την αυτοκριτική σου και προχωράς. Ούτε εγώ, ούτε η μαμά σου, ούτε κανένας δεν μπορεί να σου πει κάτι.
Είσαι μεγάλο παιδί, με τη δική του πορεία και τη δική του γνώση. Δες τα λάθη σου, κάνε την αυτοκριτική σου, ράψε τα στόματα όλων και γίνε ο σωστός άνθρωπος που θα ήθελες να συναντήσεις.
