Όταν όλα
ξεκινούν ξαφνικά, όλα θα τελειώσουν και κατά αυτόν τον τρόπο.
Όχι,
είμαι λάθος; Σε όλους θα έχει τύχει έστω μία φορά να ζήσουν μια εμπειρία-πυροτέχνημα.
Τη λέω
έτσι, γιατί είναι ακριβώς σαν εκείνα. Τα φαντασμαγορικά, τα γεμάτα λάμψη και
στιγμιαία που αστράφτουν ψηλά και μας ενθουσιάζουν. Για λίγο. Τόσο κρατάνε και
μετά χάνονται.
Σου
θυμίζει κάτι; Εμένα πάντως ναι. Μου θυμίζει αυτό που έτυχε να ζήσω μαζί σου.
Μου θυμίζει εσένα κι εμένα. Μου θυμίζει τα βλέμματα που άναβαν το φιτίλι, πυροδοτούσαν το κορμί κι έσκαγαν μονομιάς ανάμεσά μας. Μου θυμίζει τη θερμότητα
που επικρατούσε μεταξύ μας κι έκαναν τα σκιρτήματα στο σώμα ολοένα εντονότερα.
Η λάμψη
φαινόταν στα πρόσωπά μας. Η απόλυτη ολοκλήρωση ήταν εκεί. Ήμασταν
αχόρταγοι και ανάβαμε το φιτίλι ξανά και ξανά. Είχαμε ξεχάσει, όμως ότι κι αυτά
κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Και ξεμείναμε. Και χαθήκαμε.
Ο καιρός
περνάει. Τα χιλιόμετρα μεγαλώνουν και κάπως έτσι βρίσκεσαι να συνεχίζεις να
περνάς τις μέρες, όπως πριν απ᾽ αυτό που έσκασε μπροστά στα μάτια σου,
προτού καν προλάβεις να ρωτήσεις αν το θες ή όχι.
Κανείς δε
θα σου χτυπήσει την πόρτα. Κανείς δε θα σε ρωτήσει τι θες να έρθει και τι να
φύγει. Κανείς δε σε προετοιμάζει για τίποτα. Εκεί είναι το μυστικό. Στην
έκπληξη.
Σ᾽ αυτήν
που σε βγάζει από κάθε πλήξη, που το μυαλό σου τονώνεται και το σώμα
συγχρονίζεται.
Αυτό
έκαναν και τα δικά μας σώματα. Το ένα συγχρονιζόταν πάνω στο άλλο και κάθε
άγγιγμα έσβηνε κάθε ανοιχτή γρατζουνιά που υπήρχε.
Σαν δια μαγείας αντίδοτο. Αυτό ήσουν.
Μα και το
αντίδοτο περιλαμβάνει μόνο κάποιες συγκεκριμένες δόσεις. Κι ας ήθελα να γευτώ
κι άλλες. Δεν ήταν απ᾽ αυτές που στο τέλος σου αφήνουν μια πικρή γεύση στο
στόμα. Αντίθετα, ήταν από εκείνες που σε κάνουν να εθίζεσαι χωρίς να φοβάσαι αν
η παραπάνω δόση θα σου κάνει κακό.
Το μόνο
που δε σκέφτεσαι είναι αυτό. Δε σε νοιάζει αν θα σε βλάψει ή όχι μετά. Δε σε
νοιάζει αν θα σου κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά. Γενικότερα, στο διάολο να πάνε
όλα αρκεί να συνεχίζεις να αισθάνεσαι πάνω σου το άγγιγμα που σε ταράζει
ολόκληρο και επιτέλους σε ξυπνά από το λήθαργο που είχες πέσει.
Μετά όλα
επιστρέφουν στα κανονικά. Στα σχεδόν. Στα μέτρια. Εκεί που ήταν και πριν. Όταν
δεν το περιμένεις, όλα γίνονται τα ίδια ξανά.
Τέρμα, τα
άτακτα και τα ακανόνιστα. Τέρμα τα απόλυτα. Τέρμα οι υπερβολές.
Μα, εγώ
αυτά ονειρευόμουν πάντα. Αυτά ήθελα. Δεν μου έφτασαν και απαιτώ κι
άλλα. Ναι, δεν τα ζητάω απλώς. Τα απαιτώ. Γιατί όταν κοιτάς και ξέρεις, όταν
όλοι σου οι μύες συσπώνται, όταν οι ανάσες σου πυκνώνουν, όταν το μυαλό
σου παγώνει, τότε δεν περνάει τίποτα από το χέρι σου. Έχεις χάσει τον έλεγχο
και έχεις σταματήσει να είσαι κυρίαρχος πια.
Ας έχει
περάσει καιρός. Ας έχουν μερικά πράγματα αλλάξει. Το νιώθεις.
Το
γνωρίζεις. Τα πυροτεχνήματα δεν έχουν τελειώσει. Με εσένα και με μένα. Θα
ξεκινήσουν να σκάνε ξανά μπροστά μας και θα αδειάζουν τα μυαλά μας από καθετί
άχρηστο που υπάρχει εκεί μέσα.
Θα
εμφανιστείς ξανά σαν τον πρωταγωνιστή στις ταινίες που γουστάρει να κάνει
φαντασμαγορική είσοδο και να ταράζει τα νερά. Σαν εκείνον που θέλει να έχει τον
έλεγχο στα χέρια, μα τον χάνει και εκείνος δίχως να το καταλάβει. Προσπαθεί
ξανά να τον βρει, όμως όταν νιώθεις το απόλυτο να ρέει μέσα σου δεν δίνεις
δεκάρα για τον αν θα τα κερδίσεις ή θα τα χάσεις όλα στον επόμενο γύρο.
Απλά τα
ποντάρεις όλα. Τα θες όλα και τα παίρνεις όλα.
Γι᾽ αυτό
σου λέωˑ αυτά τα μέτρια, τα χλιαρά εμάς δε μας πάνε. Δεν τα φοράμε πάνω μας.
Χαθήκαμε
για λίγο, μα θα βρεθούμε.
Πάλι.