Ξύπνα με όταν φύγει ο Σεπτέμβρης

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του καλοκαιριού, λέμε, και έχουμε το ύφος του ετοιμοθάνατου που τον οδηγούν στο απόσπασμα.
Φυσικά κι απαιτούμε τα μάτια μας να είναι κλειστά για να μην αντικρίσουμε τον χάρο κατάματα. Μας φαντάζει το λιγότερο τραγικό όλο αυτό –και ας συμβαίνει κάθε χρόνο. Σαν να πρέπει σε μια στιγμή να τινάξουμε όλη την άμμο από τα πόδια μας για να φορέσουμε κλειστές, ζεστές και το κυριότερο… στενές μπότες.

Το τέλος του Αυγούστου μού θυμίζει πολύ τα απογεύματα Κυριακής των παιδικών χρόνων. Είχα ακόμα πολύ διάβασμα, ήξερα πως την άλλη μέρα και όλη την υπόλοιπη εβδομάδα θα το περνούσα στο σχολείο και δεν υπήρχε τίποτα να μου χρυσώσει το χάπι, καθώς η ΕΡΤ έπαιζε αθλητική Κυριακή.

Τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί;

Αυτό το συναίσθημα μάς κατατρέχει λίγο πολύ όλους ακόμα. Υπάρχουν άπειρες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στα social media για το πόσο μισούμε οι άνθρωποι τις Δευτέρες και τον Σεπτέμβριο.

Το κλασσικό τραγούδι που θα ποστάρουν όλοι από αύριο είναι το “wake me up when September ends”. Κάπως έτσι φανταζόμαστε να περνάμε τις υποχρεώσεις στη ζωή μας: ανώδυνα και απόντες…

-Μια ολική νάρκωση για ένα μήνα παρακαλώ!

Διαβάζω πως το σύνδρομο εποχιακής κατάθλιψης (Seasonal Affective Disorder- SAD) χαρακτηρίζει κυρίως τους χειμερινούς μήνες, λόγω της απουσίας ηλιοφάνειας και των συνεπειών στις εκκρίσεις ορισμένων νευροδιαβιβαστών που βελτιώνουν τη διάθεσή μας. Μπα, δεν νομίζω να είναι αυτό αγαπητοί επιστήμονες.

-Hello, εμείς ζούμε στην Ελλάδα κι 'δω έχει πάντα ήλιο!

Τέλος πάντων, δεν έχει και τόση σημασία τι ακριβώς ευθύνεται για αυτή την κακή μας διάθεση. Ό,τι και να είναι το κουβαλάμε από την πρώτη μέρα στο σχολείο μέχρι την πρώτη μέρα της σύνταξης.

Βλέπω τον εννιάχρονο γιο μου να μετράει αντίστροφα τις ώρες που θα ξεκινήσει το σχολείο και δεν μπορώ με τίποτα να τον παρηγορήσω. Στέκεται αμίλητος μπροστά σε ένα βουνό που πρέπει να ανεβεί και όπως το κοιτάει δεν μπορεί καθόλου να διακρίνει πως δεν είναι τόσο άσχημο, ούτε τόσο δύσβατο όπως φαντάζει. Δεν ξεχωρίζει καν τις μικρές οάσεις που έχουν τα περισσότερα βουνά.

Ό,τι και να λέμε δεν μπορούμε να πείσουμε ούτε τους εαυτούς μας πως το ποτήρι είναι το λιγότερο μισογεμάτο, γιατί στην παρούσα φάση δεν βλέπουμε καν νερό σ’ αυτό.

Έτσι, δεν έχουμε παρά να εκτιμήσουμε ξανά τις τελευταίες ώρες πριν πάμε στο βωμό και να αφεθούμε να θρηνήσουμε την ελευθερία που θα θυσιάσουμε. Και όταν τινάξουμε τα πόδια μας από την άμμο θα τη μαζέψουμε κρυφά σε ένα σακουλάκι και θα την κρύψουμε για μια δύσκολη στιγμή.

Δεν έχω λόγια να παρηγορήσω κανέναν μας για αυτό που πρόκειται να μας συμβεί. Το μόνο που μπορώ να προτείνω είναι απόψε το βράδυ να πάμε όλοι να επισκεφτούμε αυτό το μικρό σκανδαλιάρικο και φοβητσιάρικο παιδί -που κρύβεται μέσα μας όλα αυτά τα χρόνια- και να του ψιθυρίσουμε στ’ αυτί.

«Αύριο μπαίνει ο Σεπτέμβριος, μα εγώ σ’ αγαπάω πιο πολύ στα δύσκολα.»