«Όλα συγχωρούνται εκτός απ’ το κέρατο» λένε. Ναι, καλά!
Μέχρι να συμβεί κι έπειτα ν’ αλλάξει το τροπάρι. Ψάχνεις να κολλήσεις τα
σπασμένα και καταλήγεις στην, πλέον, κοινότυπη δικαιολογία «ήταν ένα λάθος της στιγμής».
Γεια σου, ρε Πασχάλη, που πήγες το βερνικωμένο κέρατο σ᾽ άλλο level και
εμπνέεις κόσμο.
Την απιστία πολλοί εμίσησαν αλλά εκείνος ο έρμος, ο καψούρης
κερατάς δεν μπορεί να τραβήξει τόσο εύκολα την κόκκινη γραμμή στον άπιστο Θωμά
ή στην ατακτούλα μοιχαλίδα.
Πονάει κι αγαπάει κι έτσι θα φροντίσει πρώτα να κατηγορήσει
οτιδήποτε θα ξελαφρώσει τη συνείδησή του. Φταίει ο ανάδρομος Ερμής, φταίνε οι
δύσκολες μέρες του μήνα, φταίει το κωλόπαιδο που παρέσυρε με πονηριά το άβγαλτο
κοριτσάκι, φταίει το ξέκωλο που του κουνήθηκε λίγο και
ε-τι-να-γίνει-άντρας-είναι, φταίει ο Τσίπρας και η δεύτερη φορά αριστερά αλλά
ποτέ δε φταίει ο άνθρωπός τους που στο κάτω-κάτω τους πρόδωσε.
Πάνε οι καιροί που το κέρατο θεωρούνταν taboo κι
αποτελούσε ζήτημα τιμής. Ξεχάστε τις εποχές που ξημερωνόμασταν στα μπουζούκια
και πετάγαμε λουλούδια υπό τους ήχους της «αχάριστης που δεν άξιζε τόσο». Η
κοινωνία έχει εξελιχθεί, για να μην πω ξεμπουρδελευτεί, που η απιστία θεωρείται
ένα ατόπημα που, πάει στο διάολο μωρέ, πάει, πέρασε.
Έχεις φτάσει να γίνεις μάλιστα τόσο open-minded που
όλα τα συγχωρείς, όλα τα μαχαιρώνεις και καλά να είσαι να τα ξανακάνεις. Κι αν
τολμήσει και κανείς να σου τη βγει και σε πει μαλάκα, σηκώνεις φρύδι, παίρνεις
επικριτικό ύφος κι όλο ειρωνεία απαντάς: «Δεν έχεις αγαπήσει εσύ, ρε. Δεν
καταλαβαίνεις.»
Τι λες, ρε Πίκατσου; Σοβαρά; Πού το πήρες το Master στην
αγάπη, να περάσω να βάλω μια μολότοφ στο Πανεπιστήμιο που σε έχρισε εραστή; Νταξει!
Το καταλαβαίνω πως πονάει η προδοσία και πρέπει να κρατήσεις ένα επίπεδο αλλά
μη μου παριστάνεις και τον Γκάντι, διδάσκοντας αγάπη και κατανόηση.
Τα πράγματα είναι απλά. Όταν το σκάκι του έρωτα
μετατρέπεται σε γαϊτανάκι αποκριών υπάρχει πρόβλημα. Δεν την πήρε κανείς απ᾽ το
μαλλί, δεν τον πότισε καμιά ερωτικό μαντζούνι για να τον ρίξει. Ήθελε και σε
κεράτωσε και το γούσταρε κιόλας! Κι αυτά που σου λέει περί ψυχολογικών
αδιεξόδων, πιέσεων και κακής επικοινωνίας μεταξύ σας είναι μπούρδες. Ανώριμοι
άνθρωποι που δεν έχουν καν τη δύναμη να πάρουν ευθύνη των πράξεών τους και να
χωρίσουν.
Δεν υπάρχουν ονειρεμένες σχέσεις, ούτε πραγματικότητες
που σφίζουν από χαρά από το πρώτο λεπτό της ημέρας μέχρι το τελευταίο. Θα
υπάρξει τριβή, θα επέλθει η συνήθεια. Θα ξεκολλήσετε απ᾽ τα μέλια, θα μπουν στη
μέση οι υποχρεώσεις, το σεξ δε θα είναι πάντα καλό κι ίσως υπάρξουν στιγμές που
δε θ᾽ αντέχετε ο ένας τον άλλον.
Όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, όμως, δεν υπάρχει
χώρος να παραστρατήσει η ματιά. Μένει εμμονικά καρφωμένη στο πρόσωπο που έχεις ξεχωρίσει
απ᾽ το πλήθος, στο βλέμμα που κάθε φορά που συναντάς ουρλιάζει πληρότητα.
Όταν φτάνεις στο σημείο να λες πως αγαπάς υπάρχει μόνο
μια θέση για σένα: δίπλα του. Στο κρεβάτι πλάι του. Γαντζώνεις την ανάσα σου
στο λαιμό του και νιώθεις ασφαλής. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα απ᾽ αυτό.
Ολόκληρη η ύπαρξή σου στριμώχνεται στα χρονικά διαστήματα που εσύ κι εκείνος
μοιράζεστε την αθόρυβη ευτυχία σας.
Έτσι είναι ο έρωτας. Κτητικός, απόλυτος, σχιζοφρενής μα
πάνω απ᾽ όλα σταθερός κι εμμονικός στις επιλογές του. Δένει τους εραστές μ᾽
έναν όρκο απόλυτης αφοσίωσης και δε διαπραγματεύεται τους εύκαιρους δανεισμούς.
Δεν ξαπλώνει σε σεντόνια ξένα και δε γουστάρει τα μέτρα σύγκρισης.
Αν στην κοινή ζωή με τον σύντροφό σου δε μοιράζεστε αυτή
την τρέλα, τότε μάλλον θα πρέπει να προβληματιστείς αν βρίσκεσαι στο σωστό
μέρος. Κι όχι δε χωράνε ούτε υποχωρήσεις, ούτε συμβιβασμοί.
Το κέρατο είναι κέρατο . Βροντοφωνάζει προδοσία και δε
συγχωρείται. Μη βουλώνεις τ᾽ αυτιά, μην είσαι καθωσπρέπει. Μην μπαζώνεις άλλο
με δικαιολογίες την ανασφάλειά σου και τον φόβο σου να δεις τα πράγματα ως
έχουν και να κάνεις ένα βήμα παραπέρα.
Ο άνθρωπος σου είναι εκεί έξω και σε περιμένει. Στο χέρι
σου είναι αν θα ψάξεις να τον βρεις ή αν θα συνεχίσεις να είσαι τσιλιαδόρος της
ίδιας σου της ζωής.
