728x90 AdSpace

Latest Articles

28 Φεβ 2016

Ζήτα συγγνώμη στους ανθρώπους που φέρθηκες σκάρτα - Κατερίνα Σίμου - 28 Φεβ 2016


Όταν ήμουν μικρή έκανα πρόβα στον καθρέφτη την ομιλία που θα έδινα όταν θα μου απένειμαν το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου.
«Θέλω να ευχαριστήσω πρώτα απ’ όλα τους γονείς μου που με στήριξαν στο όνειρό μου, τους φίλους μου, την αγαπημένη μου δασκάλα που με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα, το μάνατζέρ μου που πίστεψε σε μένα...». Τίποτα φοβερό και πρωτότυπο.


Τελικά η ζωή τα έφερε αλλιώς και δεν πήγα στο Χόλυγουντ (έλειπα από το σπίτι όταν πήρε τηλέφωνο ο Σπήλμπεργκ και δώσανε αλλού το ρόλο). Όσο μεγάλωνα, τόσο καταλάβαινα την ανάγκη να μην περιμένω τα Όσκαρ για να πω τα «ευχαριστώ», αλλά να τα λέω κάθε μέρα ή να τα εννοώ με τις πράξεις μου -το συνιστώ ανεπιφύλακτα, είναι τόσο ωραίο τόσο για μας τους ίδιους όσο και για τους αποδέκτες των «ευχαριστώ» μας.

Χτες έλαβα ένα μήνυμα από έναν πολύ καλό κι αγαπημένο φίλο με ένα παράπονο για κάτι που έκανα λάθος. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να δικαιολογηθώ. Ναι, έκανα λάθος, αλλά υπήρχαν λόγοι κι έχω δουλειές και σκοτούρες και το ένα και το άλλο. Η δεύτερη σκέψη μου, όμως, ήταν πως έχει δίκιο. Ενώ όλες μου οι δικαιολογίες ήταν αληθινές, κι ενώ η πρόθεσή μου δεν ήταν ποτέ να κάνω κάτι κακό, είχε δίκιο. Και έτσι δεν είπα καμία από τις δικαιολογίες μου, απλά «συγγνώμη».

Δε θυμάμαι σε ποια ταινία ή σειρά ο πρωταγωνιστής που έχει πλέον αλλάξει και συνειδητοποιήσει πόσο άσχημα έχει φερθεί στις κοπέλες με τις οποίες βγήκε στο παρελθόν, αποφασίζει να τις πάρει τηλέφωνο και να απολογηθεί. Κωμωδία, νομίζω, ήταν οπότε τα αποτελέσματα κι οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι πολλοί από μας κάπου οφείλουμε μια συγγνώμη.

Συγγνώμη...

Στους γονείς μας που παραμελήσαμε τη στιγμή που σταθήκαμε στα δύο μας πόδια και αρχίσαμε να έχουμε τη δική μας ζωή.

Στα αδέλφια μας κι όσα τους φορτώσαμε άδικα οταν ήμασταν μικροί ή για το γεγονός ότι δεν παίζαμε μαζί τους, αν ήταν μικρότερα, γιατί ήμασταν κουλ. 


Σε όσους απορρίψαμε ερωτικά όχι καθαρά και σταράτα, αλλά αφού τους σύραμε λίγο από τη μύτη για να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας ή λόγω της αναποφασιστικότητάς μας.

Σε αυτούς με τους οποίους φλερτάραμε για να κάνουμε κάποιον άλλο να ζηλέψει.

Σε αυτούς με τους οποίους μείναμε μόνο μέχρι να βρούμε κάτι καλύτερο.

Σε αυτούς τους οποίους αφήσαμε να φύγουν, γιατί κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες, οι φίλοι μας, οι γονείς μας, η δουλειά τους μας έκαναν να πιστέψουμε ότι δεν ταιριάζουμε.

Σε όσους υποσχεθήκαμε τον ουρανό με τ᾽ άστρα, ενώ δεν μπορούσαμε να δώσουμε ούτε μέρος της γης.

Σε αυτούς με τους οποίους κοιμηθήκαμε μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε μια φυσική ανάγκη.

Σε αυτούς που υποσχεθήκαμε να πάρουμε τηλέφωνο και μετά ξεχάσαμε ή βαρεθήκαμε.

Σε αυτούς που υποσχεθήκαμε να βγούμε ή να τους βοηθήσουμε σε κάτι αλλά στο δρόμο μας έτυχε κάτι καλύτερο.

Σε αυτούς που φωνάξαμε, όχι γιατί αυτό που έκαναν ήταν τόσο κακό, αλλά γιατί είχαμε νεύρα από πριν.
Σε αυτούς που έκαναν ένα λάθος εν αγνοία τους, αλλά για μας ήταν το δέκατο τέτοιο λάθος στη σειρά και είχαμε χάσει την υπομονή μας.

Στα παιδιά μας που υποσχεθήκαμε ότι θα πάμε να παίξουμε μαζί τους σε «πέντε» λεπτά.

Ο καθένας μας έχει το δικό του παρελθόν και το δικό του τρόπο να δεχτεί καταστάσεις και να προχωρήσει. Μερικά «συγγνώμη» πρέπει να ειπωθούν, για άλλα είναι πλέον αργά.

Αν είναι έτσι, δέξου το και προχώρησε μπροστά (Γι᾽ αυτό πες ένα «συγγνώμη» τώρα, αν χρειάζεται, πριν είναι αργά και σου μείνει ως τύψη). 

Είναι σημαντικό, επίσης, να ξεκαθαρίσουμε, στους εαυτούς μας πρώτα απ᾽ όλα, ότι κάποια λάθη δεν έγιναν εσκεμμένα. Μερικές φορές οι περιστάσεις, άλλες φορές οι καταστάσεις, άλλες φορές η συναισθηματική μας φόρτωση μας οδήγησε σε στραβοτιμονιές. 

Προσέξτε αυτούς που απαιτούν τη συγγνώμη. Όποιος αγαπά αληθινά κι ανιδιοτελώς περιμένει, δεν απαιτεί.

Η συγγνώμη δε χρειάζεται να είναι υποταγή και να μας κάνει να νιώθουμε μειονεκτικά. Δε χρειάζεται να σημαίνει τύψεις και αυτομαστίγωμα. Δεν πρέπει να δίνει στον άλλο την ευκαιρία ή το δικαίωμα για θρίαμβο και αντίποινα ή εκδίκηση.

Το πιο σημαντικό όμως είναι το εξής: Μην κάνεις όλη τη ζωή σου μια συγγνώμη. Θα υπάρχει πάντα κάτι που δεν έκανες αρκετά ή καλά ή σωστά. Κάτι που έκανες πιο πολύ απ᾽ όσο έπρεπε. Αν το «συγγνώμη» γίνει καραμέλα, χάνει την αξία του. Όχι μόνο γι᾽ αυτόν που το δέχεται, αλλά και για σένα τον ίδιο. Δε φέρνει πια λύτρωση, φέρνει ηττοπάθεια και μιζέρια και αυτολύπηση και χάσιμο της αυτοπεποίθησης.
Σημασία έχει να έχεις πάντα επίγνωση των ορίων σου, να μην προσφέρεις περισσότερα απ᾽ όσα μπορείς να δώσεις και να κάνεις πάντα το καλύτερο που μπορείς, ώστε τα βράδια να μπορείς να πηγαίνεις για ύπνο χωρίς να σε κρατάει καμία τύψη ξύπνιο.



Κατερίνα Σίμου

Πρώην αιώνια απαισιόδοξη, το ποτήρι είναι όχι μόνο μισοάδειο αλλά δεν πρόκειται να γεμίσει ποτέ, αλλάζω σιγά-σιγά και το χαίρομαι! Δεν είμαι κουλ, δεν πουλάω τρέλα, δεν επεμβαίνω, θα σου πάρει λίγο να με συνηθίσεις. Η ζωή μου άλλαξε θετικά όταν άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά, αν κι όχι να εφαρμόζω πάντα το «ποιά πράγματα θα έκανες αν δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση να αποτύχεις;» Ilov ένα καλό βιβλίο, λουλούδια στο γραφείο μου, τον ήλιο και το μαύρο χρώμα.

Website: iLov.gr

  • Facebook Comments
Scroll to Top