Σήμερα
έχει (πάλι) ένα παλιό, κλασικό κι αγαπημένο: γιατί μένουμε σε ανθρώπους και
καταστάσεις όταν το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να «την
κάνουμε»;
Γιατί
κόντρα στην κοινή λογική επιλέγουμε να μείνουμε στο ίδιο σημείο, ακόμα κι αν
πονάμε, αγανακτούμε και απελπιζόμαστε;
Σήμερα θα
κάνω την έκπληξη και θα μιλήσω όχι μόνο για τις γνωστές κι αγαπημένες μου
τοξικές σχέσεις, αλλά και για καταστάσεις διαφορετικές, πιο γενικές, με κοινό
παρονομαστή κάτι που όλοι
κάνουν, αλλά λίγοι παραδέχονται: «δε φεύγω επειδή με βολεύει να μείνω».
Τώρα,
είτε παραμένω σε κάποια δουλειά, είτε σε μία σχέση, είτε σε κάποια γενικότερη
κατάσταση από την οποία θα ήταν παραγωγικότερο για μένα να φύγω, δεν έχει
σημασία.
Σημασία
έχει ότι θέλει δουλειά για να φύγω, θέλει ψάξιμο, θέλει επένδυση.
Δουλειά
που μάλλον δεν προτίθεμαι να κάνω…
Ακόμα κι
αν γκρινιάζω, όπως έχουμε πει στο παρελθόν. Ακόμα κι αν υπάρχουν εναλλακτικές.
Ακόμα κι
αν όοοολος ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει κάτι που εγώ επιλέγω να αγνοώ. Γιατί όμως
να το κάνω αυτό στον εαυτό μου;
Ω, μα
είναι αφοπλιστικά απλό. Μία κλασική γελοιογραφία της οποίας το δημιουργό δε
μπορώ να μνημονεύσω τώρα (αλλά επιφυλάσσομαι) κάνει το εξής ερώτημα:
Πόσοι
θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο;
Εκατοντάδες
χέρια στον αέρα, μπροστά απ’ τον ομιλητή.
Επόμενη
ερώτηση:
Πόσοι
θέλουν να αλλάξουν τον εαυτό τους;
Μαντεύετε
πόσα χέρια; Καλά μαντέψατε, ούτε ένα.
Ναι, κάτι
τέτοιο είναι εμφανές στον πολιτισμό μας, είναι περασμένο στα γονίδιά μας, είναι
αδιαχώριστο με την (τουλάχιστον πιο πρόσφατη) κληρονομιά μας. Δε μας αρέσει η
αλλαγή, και ειδικότερα η προσωπική αλλαγή.
Η αλλαγή
είναι ρίσκο.
Σημαίνει
ότι θα ξεβολευτείς, αν θέλεις να βελτιώσεις τη σχέση σου, τη δουλειά σου, την
κοινωνικότητά σου, τη ζωή σου.
Θα το
κάνεις; Ή θα περιμένεις να αλλάξουν ως δια μαγείας τα πράγματα γύρω σου;
Θα
ξεβολευτείς; Δε νομίζω.
Η
κακοποιητική σχέση που έχεις, είτε είσαι το «θύμα» (λέμε τώρα) είτε ο θύτης
έχει το χαρακτηριστικό ότι κάτι κερδίζεις. Θα ήσουν αλλιώς ακόμα εκεί;
Πόσο
κόσμο γνωρίζετε ο οποίος πάντα επιστρέφει στο άτομο από το οποίο επέλεξε να
φύγει; Ναι, το’ χουμε ξαναπεί, είναι ανθρώπινο να γυρνάς, είναι αδυναμία, είναι
συναίσθημα κλπ, κλπ…
Εμμ… Όχι,
δεν είναι πάντα συναίσθημα, δεν είναι πάντα αδυναμία. Απλά έχεις «βολευτεί» με
το άτομο αυτό που έχεις μπλέξει.
Έχεις
βολευτεί με τα κουσούρια του, έχεις βολευτεί με το ότι βγάζεις κάπου τη γκρίνια
σου.
Έχεις
βολευτεί με το ότι κάποιος άλλος σου ασκεί μία «βία» για την οποία μπορείς να
κατηγορήσεις εκείνον και όχι εσένα (που την ανέχεσαι).Έχεις βολευτεί ακόμα και
με την πιθανή αδιαφορία του, για την οποία και έχεις συνηθίσει να γκρινιάζεις.
Πάντα
πρέπει να φταίει κάποιος άλλος, έτσι δεν είναι;
Το να
φύγεις σημαίνει ότι πρέπει να αφήσεις αυτή την πλασματική ασφάλεια. Πρέπει να
πας από το σημείο Α στο σημείο Β.
Αλλά δεν
παίζει εύκολα κάτι τέτοιο, σωστά; Είναι δύσκολο να αρχίσεις πάλι απ’ το μηδέν.
Είναι δύσκολο να μείνεις μόνος.
Και το
χειρότερο; Είναι δύσκολο να αρχίσεις να παίρνεις εσύ την ευθύνη των αποφάσεών
σου.
(Secondary gain/Δευτερογενές κέρδος, ψάξτε το).
Η δουλειά
στην οποία βρίσκεσαι, και στην οποία μάλλον δεν έχεις μέλλον (επειδή, ας το
παραδεχτούμε, ακόμα και το παρόν σου χλωμό είναι) επειδή είτε βαριέσαι είτε
επειδή αισθάνεσαι ότι δεν έχεις πού αλλού να πας, δε θα αλλάξει.
Περισσότερο
αναλώσιμος είσαι εσύ. Πάρε το απόφαση και κάνε μία αλλαγή. Για αρχή, στον τρόπο
σκέψης. Αργότερα ίσως δεις ότι υπάρχουν πολλές παραπάνω επιλογές απ’ ότι
νόμιζες.
Θέλει
επένδυση και χρόνο για να αλλάξεις την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και
(μάλλον) επιθυμείς να παραμείνεις. Θέλει σκέψη, κούραση, απογοήτευση. Θέλει και
ρίσκο, ναι.
Είσαι
διατεθειμένος να τα δώσεις αυτά στον εαυτό σου; Αν δεν είσαι, δεν πειράζει. Πάντα
θα υπάρχει κόσμος πρόθυμος να πάρει την ευθύνη για σένα.
Πάντα θα
βρίσκεται αυτός/η που θα σε εκμεταλλεύεται επειδή θα βλέπει ότι μπορεί. Πάντα
θα υπάρχει μία σχέση ή ένα αφεντικό που θα σε τρέχει.
Είσαι
σίγουρος ότι μπορείς να το ανεχτείς αυτό; Για πόσο καιρό;
Till next time…
