Κάθεται και τον κοιτάζει νʾ
ανάβει το τσιγάρο του. Πάντα χαλαρές οι κινήσεις του, γεμάτες μυστήριο. Σήκωσε το
βλέμμα του και της έκοψε την μιλιά. Κάθε φορά η ίδια σκηνή. Τα μάτια του
καρφώνονται πάνω της και κάνουν έρωτα με την ψυχή της. Λίγα λεπτά διαρκεί.
Έπειτα… εκκωφαντική σιωπή.
Κάθε φορά προετοιμάζεται για τον επερχόμενο όλεθρο.
Θα του μιλήσει. Θα του τα πει
όλα.
Όλα αυτά που καιρό τώρα έχουν σφηνωθεί στα χείλη της και τρομάζει
να παραδεχτεί.
Όλον αυτόν τον καιρό ήταν δεκτική και υπομονετική. Σαν να μην είχε πληγωθεί. Σαν να μην κομματιάστηκε. Η πόρτα πάντα ανοιχτή για εκείνον. Περίμενε να εμφανιστεί σαν έτοιμη από καιρό.
Επικοινωνία ουσιαστική, κορμιά που διψούσαν για έρωτα. Και μετά το τσιγάρο. Κάθε τζούρα μία λέξη στάχτη.
Απάθεια να σκορπίζεται στο δωμάτιο και σιωπές να μιλούν δυνατά με τα μάτια.
Τίποτα ξεκάθαρο. Τίποτε σίγουρο. Μονάχα υποθέσεις να ταλανίζουν.
Αν ήξερε...
Αν ήξερε πως η ανάγκη της να τον βλέπει καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε άρνηση. Η ανάγκη να ακούει τη φωνή του και να αισθάνεται την παρουσία του.
Πέρασαν πολλές βροχερές Δευτέρες
που της έγινε επιτακτική η ανάγκη της μυστήριας αύρας του.
Ένα λεπτό παραπάνω ζητάει κάθε φορά μήπως και τον χορτάσει και αδημονεί λιγότερο μέχρι την επόμενη εμφάνισή του. Ύστερα την κατακλύζει ο φόβος. Ίσως να μην εμφανιστεί ξανά. Τρομάζει μα σωπαίνει πάλι.
Κι ας θέλει να γείρει το κεφάλι
της στο σώμα του και τα δάκτυλα του να πλεχτούν με τα μαλλιά της. Κι ας
μουδιάζουν τα άκρα της προκειμένου να μην απλώσει τα χέρια της επάνω του. Μένει
εκεί και πλέκει τα δάκτυλά της με το τσιγάρο.
Αν ήξερε πως όταν κλείνει η πόρτα και τη χαιρετά βυθίζεται σε απέραντη και ανεξήγητη θλίψη… Πως ξαφνικά σκοτεινιάζει το δωμάτιο και νιώθει αδύναμη. Το βράδυ δεν περνά και η μόνη της έννοια… μια φωτεινή ένδειξη στο κινητό μήπως την αναζητήσει εκείνος. Μήπως κατάφερε να γράψει όσα με λόγια δεν μπορεί να πει.
Αν ήξερε πως πονά η απουσία του. Αν μπορούσε να του πει ότι της λείπει. Όσο και αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να αναπληρώσει το κενό.
Η μορφή του ενσάρκωνε την ιδανική παράνοια. Η χαρά να μετατρέπεται
σε λύπη κι εναλλάξ μέσα σε μόλις λίγα λεπτά. Ζούσε τις στιγμές τους έντονα και
η σχέση που είχαν συνάψει χαρακτηριζόταν από οξύμωρα σχήματα.
Σε ποιον να πει τι και πώς να καταλάβει. Όμοιοι τους δύσκολα να υπάρξουν και νʾ αντέχουν να είναι χωριστά μαζί.
Εκείνος δε μιλάει, εκείνη τον κοιτάζει. Η φωνή της χαμογελάει κάθε που του απευθύνεται και γίνεται δική του. Κανένας από τους δυο δεν είναι βέβαιος για την ανταπόκρισης.
Άλλοι μιλούν για μαρτύριο. Συνεχείς διακυμάνσεις συναισθημάτων σε
θολό τοπίο με μη αναστρέψιμη πορεία. Κατευθύνονται προς την καταστροφή από
επιλογή.
«Θα πάψω να γίνομαι παρατηρητής της ιστορίας μας προκειμένου να σε καταλάβω. Δε
θέλω να βρω τι παίζει. Θέλω εσένα.
Εσένα που κατάφερες από φοβισμένο
αγρίμι να με μετατρέψεις σε λάτρη της τέχνης του έρωτα. Να με κάνεις να
ερωτευτώ και να πιστέψω στην μαγεία των συναισθημάτων. Εσένα που βρήκες τους
ιδανικούς τρόπους να δημιουργήσεις κάτι που όμοιό του δεν υπάρχει.
Ας καούμε στην φωτιά της σιωπής μαζί. Γιατί, αν ήξερες όλα αυτά, ίσως τρόμαζες».
