Τα τελευταία 13 χρόνια της ζωής μου έχω πραγματικά βαρεθεί να ακούω την εξής φράση από όσους με γνωρίζουν: «είσαι παλικάρι εσύ, δε μασάς.»
Έχω να δηλώσω ότι και τα παλικάρια μασάνε! Και κουράζονται! Από ατσάλι δεν φτιάχτηκε κανείς και ο Iron Man δεν υπάρχει.
Υπάρχουν, όμως, εκεί έξω πολλοί, άντρες και γυναίκες που ο καθένας κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Έχουν περάσει και περνάνε τις δυσκολίες τους και παλεύουν κάθε μέρα για να επιβιώσουν. Άλλοι δεν ξεκολλούν το χαμόγελο από το στόμα τους και όταν γυρνούν στο σπίτι γεμίζουν μια μπανιέρα με τα δάκρυα τους.
Το να είσαι δυνατός δεν σημαίνει πως δεν λυγίζεις.
Όση δύναμη και να 'χεις μέσα σου ,υπάρχουν στιγμές που έχεις ανάγκη από στήριξη.
Μια αγκαλιά, μια όμορφη κουβέντα, ένα φιλί, οτιδήποτε θα πάρει το βάρος από τους ώμους σου για λίγο. Να πάρεις κι εσύ μια ανάσα και να νιώσεις έστω και για λίγο άνθρωπος και όχι ρομπότ.
Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Τα τελευταία 5 χρόνια έχω ένα τατουάζ πιο πάνω από τον δεξί μου καρπό που γράφει κάτι. Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην με 'χει ρωτήσει κάποιος τι σημαίνει. Όταν τους απαντώ ότι είναι το όνομα της μητέρας μου και το αγαπημένο της τραγούδι με κοιτούν μ' ένα βλέμμα λύπησης ή συμπόνιας είτε απλά χαμογελούν είτε βουρκώνουν.
Κάποτε βούρκωνα κι εγώ.
Όχι πως επειδή δεν το κάνω τώρα σημαίνει πως έπαψε να μου λείπει η μητέρα μου.
Η φράση όλων, όμως, είναι η ίδια: «Είσαι παλικάρι εσύ, δε μασάς». «‘Ο,τι και να σου συμβεί, θα το αντιμετωπίσεις με τσαμπουκά, επιμονή και υπομονή». «Τόσα έχεις περάσει, όλα γίνονται για να γινόμαστε πιο δυνατοί», και τέτοιες μαλακίες, όπως τις λέω και ‘γω χρόνια τώρα στον εαυτό μου και γι’ αυτό έφτασα εδώ που έφτασα.
Εδώ κουράζομαι να τα λέω εγώ σε μένα, φαντάσου να τα ακούω και από άλλους.
Θέλω να πω πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Έχει το δικό του μοναδικό χαρακτήρα και τους δικούς του τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων του. Αυτό που δείχνει προς τα έξω δεν είναι απαραίτητα και το 100% του εαυτού του. Δεν μπορείς να ξεδιπλώνεις απλόχερα στον καθένα το εγώ σου κι όλον τον εσωτερικό σου κόσμο.
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι γουστάρεις να ακούς και συνέχεια τη λέξη «παλικάρι», απλά και μόνο γιατί είσαι δυνατός χαρακτήρας.
Φυσικά και μ' αρέσει όταν μου το λένε. Μ' αρέσει που έχω πάρει τον χαρακτήρα και τον τσαμπουκά του ανθρώπου που ήταν το παν για μένα. Και φυσικά μ' αρέσει όταν μου το αναγνωρίζουν.
Αυτό που δε μ' αρέσει είναι να το ακούω συνέχεια με την υπόνοια πως είμαι άτρωτη.
Να συζητάς με κάποιον τα προβλήματά σου και να σου το λέει συνεχώς, λες και εσύ δεν είσαι άνθρωπος. Έχω να σου πω ότι οι άνθρωποι που θεωρείς πιο δυνατούς είναι αυτοί που κλαίνε σαν μωρά παιδιά. Είναι οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι που μπορείς να φανταστείς. Μπορεί να μη μιλάνε πολύ, να μην ανοίγονται εύκολα και να σου βγάζουν την εικόνα του δυνατού και του παλικαριού αλλά σκέψου πως αυτή πιθανόν να είναι η άμυνά τους.
Οι άνθρωποι που δε θα σου πουν εύκολα τι νιώθουν είναι αυτοί που πονάνε περισσότερο. Και επειδή τυχαίνει να είμαι μια από αυτούς και με κούρασε απίστευτα να είμαι παλικάρι, θα σου πω ό,τι έχω ανάγκη, έστω για λίγο, να ‘ρθεί κάποιος να με πάρει απ’ το χέρι, να με κρατήσει σφιχτά και να μου πει: «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ, Όλα θα πάνε καλά».
Και να το εννοεί. Να είναι δίπλα μου κι όχι τριγύρω μου. Να με κάνει με το δικό του, μοναδικό τρόπο να νιώσω ότι και τα παλικάρια μπορούν επιτέλους να δηλώσουν μια στιγμή αδυναμίας και να κλάψουν.
Να αφήσουν για λίγο κάποιον άλλον να φροντίσει τις πληγές τους.
