Έρχονται στιγμές στη ζωή που, ενώ
νόμιζες πως όλα κυλάνε ρολόι, αλλάζουν ταχύτητα και πάνε με την όπισθεν.
Αρχίζεις να καταριέσαι τον άμοιρο πλανήτη Ερμή, που μάλλον είναι ανάδρομος, και
το όλο πλανητικό σύστημα για τη βουτιά στο κενό που έχει κάνει η ζωή σου.
Αν το δείτε αντικειμενικά, είναι
αναμενόμενο να πάνε όλα κάποια στιγμή στραβά, χωρίς τίποτα να το έχει
προμηνύσει. Η ζωή λειτουργεί, κατά κάποιο τρόπο, όπως κι η οικονομία. Σ᾽
αρκετές περιπτώσεις, ξεκινάς από χαμηλά κι ανεβαίνεις, κάποια στιγμή φτάνεις σε
ένα σημείο κορεσμού κι από εκεί και πέρα αρχίζουν σταδιακές υφέσεις κι
ανακάμψεις.
Το κόλπο στην όλη υπόθεση; Να μην
αφήσεις καμία κατρακύλα να σε πάει πάλι πίσω στην γραμμή έναρξης. Τα
σκαμπανεβάσματα είναι μέρος της ζωής και είναι λάθος να πιστεύουμε πως δύσκολα
θα συμβούν σ᾽ εμάς. Κάτι τέτοιου τύπου «ελεύθερες
πτώσεις», είναι που πρέπει να μας
κάνουν να πεισμώνουμε και να επιστρέφουμε στο παιχνίδι δριμύτεροι.
Εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι.
Μπορεί να φταίει η ρουτίνα ή η πίεση της καθημερινότητας. Μπορεί να φταίνε
χίλια δυο αλλά, εδώ που τα λέμε, με το που αντιλαμβανόμαστε την ύφεση,
βυθιζόμαστε στο άγχος, στα νεύρα και στη σύγχυση. Λες κι ήρθε το τέλος του κόσμου
και ξεχάσαμε να πούμε στον Νώε να στείλει καμιά ατομική κιβωτό να υπάρχει.
Οι έφηβοι, κακά τα ψέματα, το
πάνε σ᾽ άλλο επίπεδο. Ξενύχτια, τσιγάρα, ποτά, έρωτες της μιας βραδιάς και
πολλά άλλα. Ναι, είναι αυτή η ψυχολογική φάση που περνάνε όταν ανακαλύπτουν τον
εαυτό τους, το τι θέλουν απ᾽ τη ζωή τους. Η παραμικρή αποτυχία ή και
απογοήτευση ξυπνάει τα επαναστατικά τους ένστικτα και τα κάνουν όλα μπουρδέλο.
Άμα τους ρωτήσεις «γιατί», θα σου
πουν: «Γιατί μπορώ!». Αυτό το «γιατί
μπορώ», μην μπερδεύεστε, δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως όντως μπορούν.
Φτάνουν τους εαυτούς τους στα όρια –κάποιοι τα ξεπερνάνε κιόλας - γιατί ο
άπηχτος εγκέφαλός τους θεωρεί πως δεν έχει κάτι να χάσει. Ορισμένοι ζουν μόνιμα
σ᾽ αυτή τη φάση. Ξυπνούν μια μέρα, έχουν κλείσει την εξαετία, επταετία στη
σχολή και χρωστάνε της Μιχαλούς. Είδες που τελικά είχες κάτι να χάσεις;
Για να το γενικεύσουμε λίγο το
θέμα. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αναλωνόμαστε στα δυσάρεστα συναισθήματα
που μας περικυκλώνουν όταν κάτι δεν πάει έτσι όπως θα θέλαμε ή περιμέναμε. Αυτό
φέρνει ως αποτέλεσμα να κάνουμε βλακώδεις επιλογές και να κάνουμε τα πράγματα και
τη ψυχολογία μας, δις και τρις φορές χειρότερα απ᾽ ότι ήταν αρχικά.
Τι κι αν όλα στραβώσουν; Τι κι
αν, σ᾽ αυτόν τον υποτιθέμενο «άθλο» που ονομάζεται ζωή, σκοντάψεις, πέσεις και
βρεις εμπόδια μπροστά σου;
Σηκώνεις κεφάλι, σώμα και
ψυχολογία απ᾽ το χώμα και προσπερνάς ό,τι κι αν σταθεί μεταξύ εσένα και της
πορείας που θέλεις να χαράξεις στη ζωή σου. Όχι φλας και προσπέραση από τ᾽
αριστερά. Ξεπερνάς το κάθε εμπόδιο μ᾽ ένα άλμα τη φορά. Αντλείς ενέργεια, οξυγόνο,
θέληση και πυρ κατά βούληση.
Αν νομίζεις πως πέφτεις σ᾽ ένα
πέτρινο πηγάδι δίχως τέλος, κάνεις λάθος! Ή που θα πιάσεις πάτο ή, αν η τύχη
ρολάρει λίγο, θα βρεις μία εσοχή και θα πιαστείς. Και στις δύο περιπτώσεις η
λύση είναι μία. Σηκώνεις το κεφάλι και ξαναστοχεύεις στ᾽ αστέρια. Πας για την
κορυφή, δε σκύβεις και δεν κλαις τη μοίρα σου.
Δεν ακούγεται απλά δύσκολο, είναι
κιόλας. Μην ξεχνάς, όμως, πως σ᾽αυτή τη ζωή δε γεννήθηκες, ούτε προορίζεσαι να
την περάσεις μόνος. Η ενέργεια, το οξυγόνο κι η θέληση που χρειάζεσαι για να
σηκωθείς, πηγάζει απ᾽ τους ανθρώπους γύρω σου. Απ᾽ αυτούς που, σε κάθε δύσκολη
στιγμή, ήταν πάντα εκεί για σένα κι αποτελούν την κινητήρια δύναμή σου.
Σήκω, λοιπόν. Σκούπισε τα χώματα
απ᾽ τα ρούχα σου γιατί ο αγώνας δεν τελείωσε. Το παιχνίδι παίζεται ακόμα.
