Η Waris είναι ένα διαφορετικό κορίτσι απʾ τα
υπόλοιπα της φυλής του. Όχι εξαιτίας του ανεπτυγμένου σώματός της για το νεαρό
της ηλικίας της, αλλά επειδή επέλεξε ένα διαφορετικό μονοπάτι απʾ αυτό που
προσπάθησαν να της επιβάλλουν.
Τρέχει στην έρημο. Τα ποδαράκια
της ματωμένα και καταπονημένα από την πείνα και την καυτή άμμο. Η θέλησή της,
όμως, να συνεχίσει να τρέχει μέχρι να φτάσει στο Mogadishu, την κρατά όρθια κι ωθεί κάθε βήμα της.
Δε φοβάται τα λιοντάρια, καθώς ο
καταυλισμός που άφησε πίσω της είναι πιο τρομακτικός. Μια προμελετημένη ζωή
δίπλα σʾ έναν άντρα τόσο γέρο που έχει χάσει όλα του τα δόντια, είναι ένας
αργός θάνατος και πιο επώδυνος απʾ τα δόντια ενός θηρίου της ερήμου. Εξάλλου,
ήθελε πάντα να ερωτευτεί αυτόν που θα παντρευτεί, όπως και οι γονείς της.
Η Waris δεν είναι πλέον άνθρωπος· είναι γαζέλα
και τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Παρʾ όλα αυτά, ακόμα και το πιο γρήγορο, το
πιο ακούραστο, πλάσμα στην κτίση κάποια στιγμή θα πρέπει να ξαποστάσει.
Κάποια στιγμή θα κοντοσταθεί
απέναντι από ένα λιοντάρι. Tο κοιτά
στα μάτια, του χαμογελά. Ύστερα το εξαντλημένο βλέμμα της γυρνά προς τον
ουρανό. Γνωρίζει πως δε θα της κάνει κακό. Ο Θεός έχει μεγαλύτερα σχέδια για
την Waris. Με μια κραυγή του ζητά
να την καθοδηγήσει.
Ό,τι παιδική ανάμνηση έχει η Waris είναι από όταν έπαψε να είναι κορίτσι
κι έγινε γυναίκα. Για την φυλή της και τα πρωτόγονα έθιμά τους αυτό σήμαινε πως
εξελισσόταν σε κατάλληλη για την ώρα του γάμου· ένα εργαλείο για τα χέρια του
άντρα που θα προσέφερε ακόμη περισσότερα στον πατέρα της.
Της είχαν παρουσιάσει τη
διαδικασία ενηλικίωσης ως το πιο τιμητικό αξίωμα που μπορούσε νʾ αποκτήσει.
Έπεσε θύμα ενός απάνθρωπου εθίμου, το οποίο περίμενε ανυπόμονα να συμβεί.
Κανείς δεν της είχε πει, δεν την
είχε προειδοποιήσει. Κανείς δεν της εξήγησε τον πόνο, το αίμα, την υποβάθμισή
της ως άνθρωπο. Ούτε η περιπλανώμενη γριά με το δαιμονικό χαμόγελο, ούτε η
μητέρα της που της κρατούσε το χέρι εκείνη την νύχτα. Ούτε καν ο πατέρας της, ο
οποίος είχε χρυσοπληρώσει μια επέμβαση που θα μπορούσε να σκοτώσει την κορούλα
του.
Πώς να πουν άλλωστε σε ένα
παιδάκι, πως χρησιμοποιώντας ένα ξυράφι θα κόψουν ένα κομμάτι απʾ το σώμα της;
Πώς να της εξηγήσουν πως ράβοντας την πληγή θʾ αφήσουν ίσα-ίσα μια μικρή τρύπα
για να μπορεί να ουρήσει;
Κανείς δεν τόλμησε να της πει και
ό,τι ανυπομονησία είχε, χάθηκε καθώς λιποθυμούσε απʾ τον πόνο.
Η Waris τρέχει και θα τρέχει χωρίς σταματημό μέχρι
το Mogadishu. Δεν θα κοιτάξει
πίσω. Ποτέ ξανά. Θα βγάλει λεφτά και θα γυρίσει για τη μητέρα της, όπως της
υποσχέθηκε. Τον πατέρα της δε θέλει να τον ξαναδεί, ούτε τον γέρο που ήθελε να
την παντρέψει. Πέντε καμήλες, τόσο άξιζε η ζωή της κόρης του. Πέντε
αναθεματισμένες καμήλες.
Η Waris φτάνει στο Mogadishu μα γρήγορα θα φύγει πάλι. Θα αφήσει
πίσω την αδερφή της, την ανιψιά της, τη μητέρα της και τη δύσκολη δουλειά στα
εργοτάξια. Θα ταξιδέψει σε μια χώρα μακριά, σε μια πόλη που είχε ακούσει μόνο
σε συζητήσεις, το Λονδίνο. Στα χέρια της κρατά το διαβατήριό της, το πρώτο
έγγραφο με τʾ όνομα της γραμμένο.
Για πρώτη φορά στην ζωή της,
μπορεί να δει την ηλικία της. Είναι δεκατριών ετών, η σφαγή της αθωότητάς της
συνέβη όταν ήταν πέντε.
Η Waris είναι ένα πολύ έξυπνο κι εργατικό
κορίτσι. Μπορεί να μην ξέρει πώς να φτιάξει pancakes,
αλλά θα προσπαθεί κάθε μέρα μέχρι να μάθει. Θα δουλεύει και θα δουλεύει μέχρι
να γίνει πλούσια και διάσημη.
Στην αρχή, δούλευε ως καμαριέρα
στην έπαυλη του Πρέσβη αλλά όταν ήρθε η ώρα νʾ αντικατασταθεί με τον επόμενο,
της είπαν πως έπρεπε να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα.
Κρύβοντας το διαβατήριό της, η Waris έμεινε πίσω, και δεν το μετάνιωσε ούτε
μια στιγμή. Ο Θεός είχε διαφορετικά σχέδια για εκείνη και της το απέδειξε τη
μέρα που στάθηκε μπροστά στην κάμερα. Το κατάλαβε τη στιγμή που είδε στην
φωτογραφία την Waris το μοντέλο, και όχι την Waris την καμαριέρα. Ποτέ ξανά.
Στα επόμενα χρόνια η Waris μεταμορφώθηκε σʾ ένα παγκόσμιο
λουλούδι της ερήμου. Παρήλαυνε στα μεγαλύτερα περιοδικά μόδας, σε κάθε Ήπειρο
και πολιτισμό. Κατάφερε ακόμα και να διορθώσει ένα μέρος της ζημιάς στο κορμί της
που είχε προκαλέσει εκείνη η περιπλανώμενη γριά.
Νιώθει ευτυχισμένη και ξέρει πως
ήρθε η ώρα να γυρίσει σπίτι. Πρέπει όλες οι γυναίκες και τα κορίτσια να δουν
και να μάθουν πως έχουν επιλογή να μην πονέσουν, να μην κινδυνέψουν να χάσουν
την ζωή τους για να νιώσουν πολύτιμες. Είναι πολύτιμες όσο τίποτα άλλο στο
κόσμο. Δεν είναι αντικείμενα, να ανταλλάζονται με πέντε καμήλες.
Η φήμη της Waris είχε ήδη εξαπλωθεί όταν επέστρεψε στην
Αφρική. Όταν έγινε γνωστό πως ψάχνει να βρει τη μητέρα της, πολλές γυναίκες
θέλησαν να κλέψουν αυτό το ρόλο. Αλλά μόνο μία θα γνώριζε το παρατσούκλι της Waris στα παιδικά της χρόνια. Έτσι
τουλάχιστον πίστευε.
Όταν την είδε να βγαίνει απʾ το
αμάξι εκείνου του άντρα που είχε πληρώσει λιγότερα απʾ όσα έβγαζε την μέρα,
αναγνώρισε το πρόσωπο που είχε υποσχεθεί πριν από χρόνια πως θα επιστρέψει.
Ακόμα κι αν δε θυμόταν πια το παρατσούκλι, η Waris ήξερε πως η γερασμένη και εμφανώς
κουρασμένη γυναίκα ήταν η μητέρα της. Αμέσως της ζήτησε να την ακολουθήσει στο
Λονδίνο και να ξεκουραστεί. Εκείνη, όμως, ήταν ακόμα ερωτευμένη με τον άντρα
της, όσα μαρτύρια και να είχε περάσει εξαιτίας του. Έτσι, επέλεξε να μείνει
πίσω, στην οικογένεια της.
«Το μόνο που αξίζει στη ζωή,
είναι το δώρο της ζωής», είπε η Waris τη μέρα που γέννησε τον Aleeke. Μέχρι και την τελευταία της
ανάσα θα πολεμάει να σταματήσει την κακοποίηση των γυναικών, όχι μόνο στη
Σομαλία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, και ειδικά τʾ απάνθρωπο έθιμο του
ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων.
Αυτή είναι η αληθινή ανθρώπινη
δύναμη. Με γνήσιες, γενναίες και τίμιες λέξεις μπορεί να γκρεμίσει τους
βάρβαρους πολιτισμούς. Γιατί μπροστά στην αλήθεια ακόμα και τα πιο μεγάλα
τερατουργήματα γονατίζουν.
