728x90 AdSpace

Latest Articles

14 Μαρ 2016

Για σένα που δεν είσαι εδώ όταν σε θέλω - Χριστίνα Χατζηκαμπούρη - 14 Μαρ 2016


Δεν ξέρω αν θα μάθεις ποτέ. Δεν ξέρω αν απλά κάποια λόγια θα παραμείνουν καλά κρυμμένα μυστικά. Δεν ξέρω αν θέλω να μάθεις. Αυτό που με σιγουριά ξέρω είναι ότι αυτό που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου, δεν το χρησιμοποιείς όπως θα έπρεπε. 


Υπάρχουν λόγια που δεν ειπώθηκαν. Υπάρχουν λόγια που έμειναν στην άκρη των χειλιών και σφράγισαν το στόμα. Το δικό μου στόμα. Αυτό που φίλαγες κι άπλωνες τα δάχτυλά σου πάνω του. Τα λόγια ήταν αυτά που το σφράγιζαν, όχι τα φιλιά σου. Όσο κι αν ήθελες να συμβαίνει αλλιώς. 

Είχα κλειστεί σ᾽ έναν δικό μου μικρόκοσμο και δεν άφηνα κανέναν να μπει. Ούτε εσένα. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η σιωπή. Προσπάθησα να σε βάλω μέσα, αλλά ο χώρος συνεχώς στένευε. Στένευε τόσο, που σε λίγο θα έσκαγε και μένα απ᾽ τις ανάσες που δε θα μπορούσα να πάρω. 

Για καιρό μόνη μου σκεφτόμουν. Μόνη μου τα έλεγα και μόνη μου τα άκουγα. Δεν ήσουν ποτέ παρών. Προσπάθησα να το ανοίξω το ρημάδι, αλλά πάλι κάπως θα το μπλόκαρες. Πάντα μπλόκαρες την έξοδο. 

Παρέμενα εκεί μόνη να σκέφτομαι και να ξανασκέφτομαι. Να λύνω συνέχεια προβλήματα και να τους βρίσκω κάθε φορά καινούργια θεωρήματα για να μπορώ να τα δικαιολογήσω. Είχε δημιουργηθεί ένας ατέλειωτος κύκλος από προβλήματα. Από όπου κι αν το κοίταγες θα έβρισκες κι ένα. Κι όσο το κουκούλωνες πάλι εμφανιζόταν. Κουραστικό δεν ακούγεται; Ήταν. 

Κάθε βράδυ στο κρεβάτι ξάπλωνα μόνη μου. Κάθε πρωί την καλημέρα την έφτιαχνα μόνη μου. Κάθε μέρα που πέρναγε έκανα κι ένα βήμα πιο πέρα και δεν το είχα καταλάβει.

Νόμιζα ότι ο καιρός θα περάσει γρήγορα και δε θα χρειάζεται πια να παίζω σπαζοκεφαλιές. Όμως, συνέχιζα να σπάω μόνο το δικό μου το κεφάλι. Χωρίς λόγο και αιτία, τελικά.

Η ευθύνη ήταν δική μου.
Καθαρά δική μου. 

Μου είχες χαρίσει ένα ρολόι. Το κοιτούσα κάθε φορά και περίμενα την ώρα που θα ᾽ρθεις. Τελικά, αποδείχτηκε άχρηστο. Σταμάτησε να δουλεύει. Είχε σταματήσει καιρό, αλλά δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Δεν ήθελα να σταματήσει που απλά έλεγα ότι κάθε φορά ίσως κάνω λάθος στην ώρα. Η ώρα δεν ήταν ποτέ λάθος, εγώ ήμουν.

Διάβαζα λάθος τα σημάδια, γιατί απλά φοβόμουν ότι κάτι θα κάνω λάθος. Κι έκανα. Το μεγαλύτερο. Κράτησα το στόμα μου κλειστό. Κράτησα μέσα μου λόγια που έπρεπε να τα βγάλω απ την πρώτη στιγμή που τα σκέφτηκα. Κράτησα μέσα μου αυτά που ήθελαν να έρθουν σε μένα με αποτέλεσμα να μην κερδίσω τίποτα.

Ήταν ένα χαμένο παιχνίδι απ᾽ την πρώτη κουβέντα που δεν είπα. 

Γενικά, έχουμε μάθει σαν άνθρωποι να μη μιλάμε. Να μη λέμε τι ζητάμε και τι θέλουμε. Λες και είμαστε περιτριγυρισμένοι από μάγους που κάθε φορά θα μαντεύουν ποιο είναι το καλύτερο για μας.

Πάντα περιμένουμε λίγο ακόμα. Πάντα λέμε λίγο ακόμα για να ξεκινήσουμε να μιλάμε. Και δεν το κάνουμε ποτέ. 

Τυλίγουμε το ρίσκο με το φόβο και δεν το δοκιμάζουμε ποτέ. Όμως στο ρίσκο βρίσκεται η λύτρωση. 
Τα λόγια υπάρχουν για να γράφονται, να διαβάζονται και να ακούγονται. Αν κατανοούνται είναι άλλη υπόθεση. 

Δεν είναι στο χέρι μου να σε κάνω να καταλάβεις τι εννοώ. Όμως είναι στο χέρι μου να στα πω τη στιγμή που θα τα σκεφτώ. Είναι στο χέρι μου να μη χαραμίζω τη δικιά μου ζωή ούτε κανενός.


Απόψε να με περιμένεις. Να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά για πρώτη και τελευταία φορά.




Χριστίνα Χατζηκαμπούρη

Ο αυθορμητισμός το σημείο κίνησής μου. Μιλάω πολύ, δεν αφήνω τίποτα να αιωρηθεί. Αισιόδοξη μέχρι βλακείας και υπερασπίστρια της μαγείας που δίνουν τα πιο μικρά πράγματα. Αυτά σε αντίθεση με την τετράγωνη λογική μου δημιουργούν τις πιο ισχυρές εκρήξεις. Μην έρθεις σε μένα και μιζεριάζεις, καταπιάνομαι μόνο απ' ότι έχει ψυχή μέχρι να ξυπνήσω το πρωί και να έχω φύγει πρώτη.

Website: iLov.gr

  • Facebook Comments
Scroll to Top