Σχέσεις. Μια λέξη με δύο
παρανομαστές και ταυτόχρονα κατακριτέα ως προς το τι είδους είναι. Κοιτάς στο
δρόμο να περνάνε διάφορα ζευγαράκια. Ένας κοντός με μία ψηλή, ένας θεός με μία
άσχημη, το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής, o Άρης
με τον Τεό και η Δέσποινα με τη Μαρία. Θα σχολιάσεις εννοείται περισσότερο τα
δύο τελευταία ζευγάρια.
Αυτή τη φορά δε θα μιλήσουμε για τις
ομοφυλοφιλικές σχέσεις και κατά πόσο έχουν λογοκριθεί απ᾽ τον κόσμο, αλλά για
το πόσο διαφορετικές είναι σε συναισθηματικό επίπεδο και σε τι πραγματικά
διαφέρουν από τις ετεροφυλοφιλικές σχέσεις.
Το να είσαι γκέι ή λέσβια δεν
είναι πάντα εύκολο, ειδικά αν δεν έχεις τους γονείς και γενικά την οικογένεια
σου να σε υποστηρίξει. Ως ένα σημείο υστερείς από αγάπη και πραγματική αποδοχή
για το ποιος είσαι.
Συνήθως, στην Ελλάδα ο περίγυρός
σου αντιμετωπίζει τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις -πρώτο λάθος, αφού είναι
τρόπος ζωής- ως ένα ρούχο που τη μία μέρα το φοράς και την άλλη το πετάς γιατί
πλέον έχει χαλάσει, έχοντας ως αποτέλεσμα εσύ να αισθάνεσαι ως ο παρείσακτος
της κοινωνίας.
Ξέχασες, όμως κάτι σημαντικότερο
απ᾽ το να αποδεχθείς τον εαυτό σου˙ δεν πρέπει να ζητιανεύεις για την αγάπη
κανενός. Η πραγματική αγάπη δίνεται απλόχερα και χωρίς όρους.
Κατ᾽ αυτόν τον τρόπο, έχοντας
πλέον κλεισμένο τον εαυτό σου σε αυτή την ντουλάπα, νιώθεις μια έντονη ανάγκη ν᾽
αγαπηθείς και να κάτσει κάποιος και να καταλάβει ποιος είσαι και γιατί κάνεις
αυτές τις επιλογές. Με λίγα λόγια προσπαθείς να κτίσεις μια δικιά σου
καινούργια οικογένεια.
Κάπως έτσι ξεκινάνε όλα… Φίλοι με
τους οποίους μοιράζεσαι μια κοινή ταυτότητα, κοινούς στόχους και κοινές
εξόδους. Σαφώς, οι παλιές καραβάνες της παρέας γνωρίζουν και το τελευταίο
κλαμπ ή καφετέρια όπου μαζεύετε όλη η ομοφυλοφιλική κοινότητα.
Μπαίνεις μέσα στο αντίστοιχό
μαγαζί της επιλογής σου και νιώθεις λες κι έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου.
Παραγγέλνεις το ποτό σου και ξεκινάς να χορεύεις και μέσα στις χαλαρές άμυνες
βρίσκεσαι να χορεύεις μαζί με κάποιον άλλον.
Γνωρίζεστε, βγαίνετε μία-δύο φορές
μέχρι που μετά από λίγο καιρό βρίσκεστε σε μία σχέση και εκεί καταλαβαίνετε σε τι
πραγματικά είναι διαφορετικές οι σχέσεις αυτές.
Δεν έχετε τις ίδιες ελευθερίες
που έχουν οι στρέιτ να εκδηλώσετε τον ερωτά σας δημοσίως, αλλά αυτό είναι που
το κάνει μαγικό γιατί όταν θα είστε οι δυο σας στο δικό σας χώρο, θα νιώθετε
μια έντονη επιθυμία να εκφράσετε ότι δεν μπορούσατε με μεγαλύτερο πάθος.
Δεν έχετε τόσο μεγάλες
πιθανότητες να βρείτε το έτερόν σας ήμισυ όσο οι στρέιτ, όχι γιατί δεν είναι
φιλελεύθερα τα πράγματα αλλά επειδή οι περισσότεροι δεν έχουν μάθει ν᾽ αγαπούν
τον εαυτό τους για να μπορείτε να τους γνωρίσετε. Απ᾽ αυτήν την πλευρά
καταλαβαίνετε ότι η εύρεση είναι ένα δύσκολο κομμάτι.
Μ᾽ όλους αυτούς τους παράγοντες
να σας περικλείουν, νιώθετε πιο έντονα τα συναισθήματά σας όπως είναι η χαρά, η
ζήλια, ο φόβος καθώς και ο τρόπος με τον οποίο ερωτεύεστε. Αυτό συμβαίνει λόγω
των αρνητικών σχολίων που έχετε ανεχτεί κι έχει ωριμάσει ο συναισθηματικός
κόσμος πιο γρήγορα από την ώρα του.
Κατά συνέπεια η συσσώρευση όλων
αυτών των συναισθημάτων σας κάνει πιο διαχυτικούς και πιο συναισθηματικούς.
Το να έχεις κάτι δεδομένο και
φυσικό στο μυαλό σου όπως είναι η σχέση ενός άντρα με μια γυναίκα δημιουργεί τα
ανάλογα στερεότυπα για το ότι οι «φυσιολογικές» σχέσεις είναι μόνο αυτές. Έτσι,
έχοντας ως αυτό δεδομένο χάθηκε και η εκτίμηση.
Στις ετεροφυλοφιλικές σχέσεις
ακριβώς επειδή είναι διαμορφωμένες με αυτόν τον τρόπο κι επειδή θεωρούνται
φυσιολογικές για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν είναι τόσο δυνατά τα
συναισθήματα γιατί πολύ απλά : «Δε μου κάνεις, πάω παρακάτω». Με λίγα λόγια η
εύρεση είναι εύκολη απ᾽ την πόλη που θα είσαι μέχρι και στο κατσικοχώρι που θα
βρεθείς.
Κλείνοντας, θα ήταν ωραίο να
αναφέρει κάνεις ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και κάτω απ᾽ την σάρκα μας χτυπάει
μια καρδιά που θέλει να αγαπηθεί. Το να είσαι γκέι ή στρέιτ δεν έχει καμιά
σημασία, το θέμα είναι κατά πόσο δεδομένο και κατά πόσο φυσιολογικό το
θεωρείς εσύ ο ίδιος.
Ανοίξτε τα μάτια σας και
προσπαθήστε να καταλάβετε ότι το φυσιολογικό δεν έχει όρια, απλώς εμείς τα
βάζουμε για να φτιάξουμε ένα κόσμο «κανονικότητας».
Η ερώτηση, όμως, είναι μπορείς να
ζήσεις σ᾽ αυτόν μαζί με τη δική μου «κανονικότητα»;
