«Όχι, ρε παιδί μου, έτσι είναι,
άκου με που σου λέω» τον ακούτε να σας λέει για δέκατη φορά μέσα σε μια
συζήτηση με την κεκτημένη χροιά του έμπειρου στη φωνή του, σαν να σας λέει
πονηρό μυστικό στ’ αυτί, κι έτσι σας έρχεται να τον σπρώξετε να πέσει στον γκρεμό.
Γι’ αυτόν τον άνθρωπο θα
μιλήσουμε σήμερα. Έναν άνθρωπο που λίγο-πολύ, όλοι έχουμε στην παρέα μας και
ίσως, αν είμαστε έξυπνοι, απλά να τον γνωρίζουμε επιφανειακά. Ο άνθρωπος αυτός,
λοιπόν, είναι «το κινούμενο google».
Σας έχει τύχει ποτέ να κάνετε μια
συζήτηση με τους φίλους σας και, ενώ εκεί που κάθεστε και τα βρίσκετε όλοι
μαζί, έρχεται αυτός, που να μην ερχόταν ποτέ, και σας τα χαλάει όλα;
Η συζήτηση καταλήγει σε φωνές και
αναίτια ουρλιαχτά και ο μόνος που τη «βγάζει λάδι» είναι αυτός που κατέστρεψε
εξ᾽ αρχής τα πάντα.
Μιλάμε, λοιπόν, για τον άνθρωπο
που χωρίς να σου ζητήσει τον λόγο, χωρίς καν να τον νοιάζει αν έχει σημασία το
τι θέλει να πει, πετάγεται σαν κάτι κακομαθημένα στην τάξη και λέει ό,τι
εκείνος πιστεύει πως είναι σωστό, ακόμη κι αν είναι η πιο λανθασμένη πρόταση σε
όλα τα λεξικά.
Σηκώστε τα χέρια σας όσοι
γνωρίζετε τουλάχιστον έναν τέτοιο τύπο ανθρώπου. Αφήστε το, ξέρω εγώ, έχετε
σίγουρα στο νου σας έναν!
Ωραίο δεν είναι; Η παραπάνω
πρόταση είναι το πιο εύκολο και χαρακτηριστικό παράδειγμα που μπορώ να δώσω.
Προσέξτε όμως, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε πια με τον ξερόλα της υπόθεσης (αυτό
είναι σίγουρο, ξερόλας είμαι εγώ).
Έχετε υπ’ όψιν σας πως, αυτός ο
άνθρωπος δεν έχει όρια. Θα μιλήσει για ό,τι θέλει, ακόμη κι αν δεν τον αφορά
ούτε η τελεία από τα λεγόμενά σας. Θα πει οποιαδήποτε μαλακία του αρέσει κι όλα
αυτά γιατί; Για τον απλούστατο λόγο της αρέσκειάς του για την λογομαχία.
Εκείνοι οι τύποι, βλέπετε, δεν
έχουν στο μυαλό τους, ούτε να σας κλείσουν το στόμα, ούτε να σας δώσουν να
καταλάβετε τι είναι το σωστό. Απλά τους αρέσει η ιδέα του debate -γιατί είμαστε και Έλληνες-
και θα κάνουν τα πάντα για να εκπληρώσουν αυτή τους την ανάγκη. Να λογομαχήσουν
μέχρι και με τον σκύλο τους.
Ακόμη κι αν πεις μια λέξη λάθος,
σπεύδουν να σε διορθώσουν, σου δίνουν άλλες πέντε χιλιάδες πιθανές απαντήσεις,
καθώς η δική σου, προφανώς, δεν είναι η σωστή, με αποτέλεσμα να μην σε αφήνουν
να φτάσεις σε κανένα συμπέρασμα. Εξ ου και το «κινούμενο google». Δεν
έχουν απίστευτη ομοιότητα;
Βέβαια, πρέπει να παραδεχτώ, πως
όλοι μας έχουμε αυτήν την τάση κατά καιρούς, επειδή, σαν ανθρώπινα όντα, έχουμε
μια κλίση προς την αντιπαράθεση.
Ζωντανό παράδειγμα, τα
οικογενειακά δείπνα με όλο το σόι. Μας αρέσει να τσαλακωνόμαστε σε συζητήσεις,
να ανταλλάσσουμε απόψεις και να καταρρίπτουμε μύθους. Αλλιώς δε θα μαθαίναμε
ότι η γη γυρίζει, έτσι δεν είναι;
Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά
μας με το «κινούμενο google». Εμάς μας αρέσει να σκοτωνόμαστε για το
ποιος έχει δίκιο, ενώ εκείνοι απολαμβάνουν τον χαμό που δημιούργησαν,
τελειώνοντας κάθε καβγά με την φράση «κάτι ξέρω κι εγώ», καταστρέφοντας σχέσεις
και παρέες.
Εντάξει, υπερβάλλω λίγο, αλλά
ξέρετε τι εννοώ. Είναι οι μόνοι που περνάνε καλά μετά από κάτι τέτοιο.
Καλό είναι να έχουμε ανθρώπους
γεμάτους περιέργεια γύρω μας, έως και θεμιτό, αφού μας ωθούν να μάθουμε
περισσότερα και να βελτιώνουμε το «πνεύμα» μας.
Αλλά ήρεμα, ρε αδερφέ!
Σκοτωνόμαστε για σένα και όχι μόνο δεν ψυχαγωγούμαστε, αλλά πέφτουμε και στο
επίπεδο του χειρότερου «Φατσέα»!
Καλή κι η αντιπαράθεση, αλλά
κρίμα είναι να βγάζουμε τα μάτια μας με τα πιρούνια.
