728x90 AdSpace

Latest Articles

16 Μαΐ 2016

Υπάρχουμε κι εμείς που μισούμε το καλοκαίρι - Θάνος Δημητρογιάννης - 16 Μαΐ 2016


Πρωί. Ο ήλιος λάμπει. Τα πουλάκια κελαηδούν. Άνοιξη. Η μάλλον όχι άνοιξη, καλοκαίρι. Είναι τέτοια η ζέστη που, εδώ και λίγα χρόνια, υπάρχουν μόνο δύο εποχές, καλοκαίρι και χειμώνας. Το βράδυ είχες κοιμηθεί κανονικά και τώρα ξύπνησες λουσμένος στον ιδρώτα, λες και έπαιζες μπάσκετ όλη νύχτα.


Μπορεί η άνοιξη να μην είναι πλέον άνοιξη, αλλά παρ᾽ όλα αυτά είχες φτερνιστεί τόσες φορές, που οι γείτονες από ένα σημείο και μετά νόμιζαν ότι ακόμα σκάνε βεγγαλικά ξεχασμένα από την Ανάσταση.

Η μύτη σου ήταν κόκκινη σαν να έχεις πιει ένα βαρέλι κρασί, κι έχεις καταναλώσει τόσα χαρτομάντιλα, που οι εργάτες των εταιρειών χαρτοποιίας θα κατέβαιναν σε διαμαρτυρία για τις υπερωρίες που υπέφεραν εξαιτίας σου.

Τίποτα από αυτά, όμως, δεν ήταν τόσο τρομακτικό όσο  το να πας για άλλη μια φορά στη θάλασσα.

Μπορεί να έχει μπει το καλοκαίρι, αλλά τα κακά της άνοιξης έχουν πέσει όλα πάνω σου θυμίζοντας τις εφτά πληγές του Φαραώ. Δεν μπόρεσες να εκτιμήσεις πόσο ωραία είναι τα λουλούδια, όταν το να πλησιάσεις ένα από αυτά, σημαίνει να πάθεις κρίση και να χτυπιέσαι για ένα τέταρτο σαν χταπόδι. 

Η πιο μεγάλη αγγαρεία όμως, αφού ήδη το θερμόμετρο δείχνει πάνω από 30 βαθμούς είναι για άλλη μια χρονιά το μπάνιο στη θάλασσα. Όταν έλεγες πως σιχαίνεσαι το μπάνιο στα αλμυρά νερά κι ανέχεσαι μόνο την πισίνα (αν είναι καθαρή φυσικά) σε κοίταζαν σαν να ήσουν ανώμαλος. 

Αν μένεις στην Αθήνα και θες να βρεις σωστή παραλία να κολυμπήσεις, σημαίνει πως πρέπει να κάνεις ταξίδι ολόκληρο για να βρεις κάποια που δε θα βγεις έχοντας πλοκάμια ή τρίτο χέρι από τη βρώμα. 

Μέχρι να φτάσεις εκεί, σε έχουν βαρέσει τόσο πολύ ο ήλιος κι η ζέστη στο κεφάλι, που το τελευταίο που θες είναι να είσαι σε μια ξαπλώστρα (best case scenario) και να ψήνεσαι σαν τσιπούρα, καθώς η ώρα που θα αντέξεις μέσα στη θάλασσα είναι ελάχιστη. Το νερό σου φαίνεται σαν να έπεσε από κουβά που τον είχες ξεχάσει στην κατάψυξη, λόγω του ότι έχεις ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ. 

Εντάξει, ακούγεται μίζερο -μπορεί και αχάριστο- δεδομένου πως λόγω της χώρας που ζούμε, είμαστε τυχεροί που έχουμε τόσο ωραίες θάλασσες. Το να ταλαιπωρηθείς τόσες ώρες, πριν και μετά, για να ευχαριστηθείς λίγα λεπτά μόνο μέσα στη θάλασσα, δεν αξίζει τον κόπο. 
Η μόνη περίπτωση που θα εκτιμούσες τη θάλασσα ήταν να βγαίνεις από το σπίτι σου, να περνάς το δρόμο και η θάλασσα να είναι απέναντι. Όλα τα άλλα είναι περιττή ταλαιπωρία.
   
Η αισθητική σου επίσης είναι κάτι που θα δεχθεί πολύ σοβαρό πλήγμα εκεί. Δεκτό ο κάθε άνθρωπος να αισθάνεται καλά με το σώμα του και τον εαυτό του, αλλά το να βλέπεις τη γιαγιά 90 χρονών να γδύνεται μπροστά σου, για να φορέσει μετά το μαγιό-τέντα από το περίπτερο, είναι κάτι βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες.

Επίσης, το να θες να ηρεμήσεις όντας κάτω από σκιά ακούγοντας το κύμα της θάλασσας και αντ᾽ αυτού να ακούς το σπαστικό ήχο που κάνουν οι ρακέτες από τους κλαρινογαμπρούς με τα μούσια και τα τατού, πετώντας το μπαλάκι στη διπλανή γυναικοπαρέα με την ελπίδα κάποια να έχει μυαλό ίδιο με το δικό τους ώστε να τους προσέξει, φτάνει τα νεύρα στα όριά τους.

Αυτές τις σκέψεις έκανες την ώρα που κοίταζες το παράθυρο καθώς από εκεί που είχε ζέστη, ξεκίνησε να βρέχει. Ο καιρός είχε αλλάξει άρδην αλλά τουλάχιστον είχες γλυτώσει την αγγαρεία της παραλίας. 

Ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος για να γκρινιάζει με όλα και να μην είναι ικανοποιημένος με τίποτα. Ο καιρός πολλές φορές είναι άρρηκτα δεμένος με την ψυχολογία του. Εν αντιθέσει με άλλους που θα τους έριχνε ψυχολογικά μια καταιγίδα, εσύ θα ήσουν χάλια αν έμενες σε μια ξαπλώστρα κάτω από τον καυτό ήλιο.

Είμαστε διαφορετικοί αλλά όλοι έχουμε έναν κοινό παρονομαστή: βλέπουμε μόνο τα άσχημα μιας κατάστασης κι όχι τα καλά, με αποτέλεσμα να μην τα εκτιμούμε.

Ξαφνικά χτυπάει το κινητό σου. Λαμβάνεις ένα mail που σε ενημερώνει ότι κέρδισες σε μια κλήρωση για έναν διαγωνισμό που είχες συμμετάσχει πριν λίγες ημέρες για ένα διήμερο στο Παρίσι. 


«Ωραία», σκέφτηκες, «το Παρίσι δεν έχει θάλασσα. Πάλι καθαρή τη βγάλαμε!»



Θάνος Δημητρογιάννης

Πνεύμα που αμφισβητεί, ονειρεύεται και ελπίζει σε ένα καλύτερο κόσμο και μια ζωή γεμάτη χαμόγελα… Όνειρο μου νΜε λένε Θάνο Δημητρογιάννη (λογικά γιορτάζω 3 φορές το χρόνο) και από ανέκαθεν μου άρεσε να κάνω τους άλλους να γελάνε. Προφορικά, πάντα, γιατί scripta manent...τα γραπτά μένουν και είναι επικίνδυνο αυτό (για τους άλλους). Έτσι είπα να το δοκιμάσω και γραπτά, ανεξάρτητα από τις συνέπειες που θα έχει αυτό στον κόσμο γενικότερα. Στον ελεύθερό μου χρόνο τρώω σκεπαστές, βλεπω πάρα πολλές σειρές και κάνω φασαρία, είτε παίζοντας τύμπανα, είτε μιλώντας και γελώντας δυνατά, ή ακόμα κι όλα μαζί. Η χαρά της ζωής βρίσκεται στα απλά πράγματα. Φαγητό, μουσική, ύπνο, «Dexter».

Website: iLov.gr

  • Facebook Comments
Scroll to Top