Διάβασα κάπου
πως είμαστε η γενιά των κινητών τηλεφώνων με σκυμμένα κεφάλια επάνω από
φωτεινές οθόνες, η γενιά που ξέχασε να μιλάει, να επικοινωνεί και να συστήνεται.
Όχι! Είμαστε η
γενιά των ηλιθίων, η γενιά των ξεδιάντροπων και θρασύδειλων δίποδων που το μόνο
που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα βολέψουν αυτό που έχουν ανάμεσα στα πόδια τους.
Το μόνο που
μπορούν είναι να επιδείξουν την ψευτο-μαγκιά τους σε κάθε αδύναμο.
Σε αυτούς που
δεν μπορούν να αντισταθούν, δεν μπορούν να προβάλουν καμία αντίσταση.
Αυτό είμαστε!
Γελοίοι! Δεν μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι, θα πρέπει να εξαφανίσουμε από το
λεξικό τη λέξη ανθρωπιά. Δε μας ταιριάζει πια, ρε. Δεν υφίσταται, κι ακόμα και
αυτοί οι λίγοι που την πιστεύουν, μοιάζουν ανίκανοι και ανήμποροι στην τόση
βρωμιά που μας περιτριγυρίζει.
Γράφω αυτές
τις γραμμές με τόσο μίσος συσσωρευμένο μέσα μου τα τελευταία χρόνια από τις
απανταχού πληροφορίες που έρχονται μπροστά μου, λες και θέλουν σκόπιμα να με
γονατίσουν.
Σαν να με
δοκιμάζουν, να χαράζουν μικρές και βασανιστικές χαρακιές στο μυαλό μου και στην
ύπαρξή μου.
Και εγώ από
την άλλη, να αντιστέκομαι, βάναυσα, να ουρλιάζω πως δεν πρόκειται να γίνω σαν
εσάς, δεν πρόκειται να θεωρήσω λογικό το παράλογο, όσο και αν προσπαθείτε.
Και όλοι εσείς
υποκριτές. Αν είναι δυνατόν! Ασχολείστε περισσότερο με το βρακί τις κάθε τσούλας
που φάνηκε σε άλλο ένα τηλεσκουπίδι. Αφιερώνετε περισσότερο μελάνι και γραμμές
σε ευτελή πράγματα, σε υλικά, στο σεξ, απ’ ότι στις αξίες!
Έχετε ποτέ
αναλογιστεί ρε αλήτες, για αυτές τις λίγες γραμμές που αναλώνετε στις
κακοποιήσεις παιδιών, πόση σημασία έχουν ή το βλέπετε μόνο σαν άλλη μια
ευκαιρία να πάρετε μερικά likes και να πουλήσετε μερικές φυλλάδες
παραπάνω;
Έχουμε ξεφτιλιστεί
σαν είδος. Το ακούτε; Έχουμε ξεφτιλιστεί.
Βγάζουμε τα
πιο βίαια ένστικτά μας σε ό,τι πιο αδύναμο υπάρχει, σε ό,τι πιο αγνό, στα
παιδιά!
Είναι δυνατόν
να μην περνάει ημέρα χωρίς να συμβεί μια ακόμα κακοποίηση παιδιού;
Κοιτάξτε γύρω
σας. Σήμερα που διαβάζετε αυτό το κείμενο ανοίξτε την πρώτη φυλλάδα που θα
βρείτε μπροστά σας, διαβάστε το πρώτο site που θα σας έρθει στο μυαλό.
Κακοποίηση
παιδιών παντού. Σεξουαλική, βίας, ταπείνωσης, bulling;
Τι να διαλέξω; Απ’ όλα έχει πια η ρημάδα η ημέρα μας. Πεθαίνουν παιδιά σωματικά
και ψυχικά.
Για φαντάσου.
Έγινε καθημερινότητα μας η βία και η σεξουαλική κακοποίηση. Πόσο κατάντια
μπορεί να σημαίνει αυτό; Για μέτρησέ το, για βάλε τα στατιστικά σου και τα
νούμερα σου να το μετρήσεις, νούμερο!
Θες να στο
δώσω και σε νούμερα;
1/1/2015 έως
31/12/2015 (πηγή: Χαμόγελο του παιδιού)
988
καταγγελίες για κακοποίηση παιδιών
972 ανώνυμες
1975 παιδιά
936
Αγόρια
829
Κορίτσια
Και το 75%
είναι σε παιδιά κάτω των 12 ετών. Αν είναι δυνατόν!
Και αυτά είναι
μόνο αυτά που γνωρίζουμε. Αναλογιστείτε την πραγματική εικόνα.
Σε παιδιά που
δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τη ζωή, που δεν μπορούν να αντιληφθούν καν τη βρωμιά
που ζούμε, που ζούνε σε αυτό το όμορφο συννεφάκι της παιδικής ηλικίας που
αρκετοί θα θέλαμε να ζούμε ακόμα.
Και ξαφνικά αυτό το σύννεφο
γίνεται μαύρο, βρέχει, δάκρυα, γιατί κάποιος που δεν μπορεί να λέγεται ούτε
ζώο, αποφασίζει πως τα έχει τόσο μεγάλα ώστε να τα επιδείξει σε κάποιον που δεν
μπορεί να αντισταθεί.
Αυτά που έχεις ανάμεσα στα πόδια
σου και τα έχεις κάνει λάστιχο, έλα να τα επιδείξεις σε εμένα, ρε αλήτη! Έλα να
με αντιμετωπίσεις, εμένα, που έχω την ικανότητα να σε αντιμετωπίσω. Να προσπαθήσω
να σου τα δώσω να τα φας λίγο-λίγο, με την ίδια ανωμαλία που κάνεις, ό,τι
κάνεις εσύ, σε μια αθώα ψυχή.
Μπορεί να μην τα καταφέρω γιατί
ίσως να είσαι πιο δυνατός από εμένα, έχω όμως την ικανότητα να σε αντιμετωπίσω.
Αυτές οι ψυχούλες, όμως, δεν
έχουν την ικανότητα ούτε να ψελλίσουν «όχι», «μη» στο άρρωστο μυαλό σου.
Γιατί περί ανωμαλίας πρόκειται
όταν σηκώνεις το χέρι σου.
Περί ανωμαλίας πρόκειται όταν
ξαπλώνεις το κορμάκι του σε ένα κρεβάτι και πέφτεις από πάνω του.
Για σκεφτείτε πού φτάσαμε.
Έχουμε εξελίξει την ανωμαλία. Ξεφύγαμε
από τον παραλογισμό του άγνωστου, από αυτόν που «όρμαγε» σε μια άγνωστη ψυχή
και περάσαμε στον παραλογισμό του οικείου. Στον παραλογισμό της ίδιας της
οικογένειας, στον πατέρα και τη μάνα που το έφεραν στην ζωή.
Οι ίδιες οι μάνες που τα
κυοφορούσαν, που έφεραν στον κόσμο ένα κομμάτι τους, την ίδια τους την σάρκα,
στέκονται εκεί τις περισσότερες φορές και απλά κοιτάνε, στέκονται προωθώντας
την σάρκα από την σάρκα τους στις ορέξεις του κάθε άρρωστου μυαλού.
Τα πλασματάκια στέκονται εκεί
ανήμπορα υπομένοντας, δημιουργώντας αστραπιαία ερωτήματα στο αθώο μυαλουδάκι
τους ανάμεσα στον πόνο και τον οδυρμό και ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ!».
Πόσο «μικρό» μοιάζει το
«ανώμαλος», για φαντάσου; Έχουμε καταντήσει ανίκανη να απεικονίσει την
παραλογία και τη διαστροφή μία λέξη σαν το «ανωμαλία», που κάποτε είχε τεράστια
σημασία, που αντιπροσώπευε ό,τι πιο ακραίο στην συμπεριφορά του ανθρώπου.
Όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το
άρθρο μου, σας παρακαλώ, σας ικετεύω, μην αφήσετε τον παραλογισμό των ημερών
μας να γίνει κομμάτι σας. Αντιμετωπίστε την ανωμαλία, όπου και αν βρίσκεται,
μην κλείνετε τα αυτιά σας.
Μεταδώστε στα παιδιά σας, στα ανίψια
σας, στα εγγόνια σας, στα βαφτιστήρια σας, στα παιδιά των φίλων σας την αγάπη.
Μεταδώστε, ποτίστε το μυαλό τους
με το φυσιολογικό, μάθετέ τα να έχουν την δύναμη να υπερασπιστούν το αδύναμο,
τον εαυτό τους, να πολεμήσουν για το σωστό, γιατί το σωστό δεν είναι υποκειμενικό.
Έχει υπόσταση και μπόι μεγαλύτερο από κάθε λογής σκουπίδι.
Ακούστε τα όταν μιλούν και μην
κάνετε τους ξερόλες. Έχουν πολλά να μας μάθουν.
Εσείς φροντίστε να τα μάθετε να
έχουν τη δύναμη της γνώμης τους και καλλιεργήστε στην ψυχή τους την αθωότητα.
Αυτή χάσαμε και αυτό μας οδήγησε
μέχρι εδώ και μας πάει ημέρα με την ημέρα πιο βαθιά στον βούρκο.
Κάναμε την ανωμαλία και τον
«βιασμό» των απανταχού αδυνάτων μαγκιά, καθημερινότητα.
Ντροπή μας.
