Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, τουλάχιστον ένα βράδυ της εβδομάδας παίρνει το μπολ με τα φρεσκοβουτυρωμένα pop corn, βολεύεται στον αναπαυτικό καναπέ κι ανοίγει την τηλεόραση για να δει ένα απ’ αυτά.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα λένε talent shows τη στιγμή που το 80% της εκπομπής ασχολούμαστε με τους παρουσιαστές και την καριέρα τους. Η πραγματική τους ονομασία θα έπρεπε να είναι «έλα να σου δείξουμε πόσο λίγος είσαι μπροστά μας!», γιατί, στην ουσία, αυτό κάνουν, -ειδικά κάτι shows του τύπου «xFactor».
Είχαν την εντύπωση πως με το να βγάλουν το «The Voice» θα πλάσαραν την εικόνα της αντικειμενικότητας και θα ξεγελούσαν τον κόσμο, επειδή, και καλά, δεν κρίνουν απ’ την εμφάνιση, αλλά από τη φωνή.
Υπάρχει παράδειγμα! Ο Μαυρίκιος Μαυρικίου έκανε ολόκληρο makeover για να τους αρέσει και πάλι άκυρο έφαγε κι ας έχει φωνάρα. Οι κριτές-μέντορες, ζήτημα αν έχουν πει ένα μάθημα σολφέζ σ’ όλη τους την καριέρα. Κάποιοι μπορεί, όχι όλοι πάντως!
«Κάνεις πολύ vibrato εκεί, δε στηρίζεις καλά τις χαμηλές, δεν αναπνέεις από διάφραγμα», που ανάθεμα κι αν ξέρουν τί σημαίνει να στηρίζεις φωνητικά μία νότα και τί πάει να πει να αναπνέεις απ’ το διάφραγμα. Ας ασχοληθούν λίγο με τους εαυτούς σας, που ορισμένοι τραγουδάνε λες και τους έβαλες μανταλάκι στη μύτη.
Πάνε κι τα απλά, καθημερινά παιδιά, με την ελπίδα και το όνειρο πως θα γίνουν οι επόμενοι Παπαρίζου-Ρουβάς και μετά τη λήξη του σόου καταντούν τραγουδιστές σε τριτοκλασάτα μπουζούκια στην άνω κωλοπετινίτσα για ένα ψωρομεροκάματο. Οι μόνοι που αποκτούν φήμη δόξα και σεβασμό- μην αφοδεύσω- είναι οι κριτές που τους εκπροσωπούν.
Το παίζουν και δάσκαλοι, τρομάρα τους, κι εσύ που είσαι μέσα στα πανεπιστήμια και σου βγαίνει το λάδι για να πάρεις ένα πτυχίο με την ειδικότητα του μονωδού, του επαγγελματία, είσαι στο σπίτι, τα βλέπεις και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.
Ψευτοκαλλιτέχνες με ψευτοκουλτούρα, που πάνε στα σόου να πουλήσουν μούρη και ποιότητα, και καλά, και ξέχασαν από πού ξεκίνησαν. Που είδα εκτέλεση του Phantom of the Opera, opening σε μπουζούκια κι έχασα την κάτω γνάθο. Από τότε δεν μπορώ ν’ ακούσω το τραγούδι, γιατί φτύνω τη σπλήνα μου απ’ τα γέλια.
Είναι, όμως, ορισμένοι απ’ τους διαγωνιζόμενους, η προσωποποίηση του «ό,τι να ναι». Τους κάνουν παρατηρήσεις οι κριτές και πετάνε μουσικούς όρους, τζακ-ποτ αν θα είναι σωστό αυτό που θα πουν. «Έχασα το μέτρο». Ποιο μέτρο, ωρέ παιδί; Που το πιο κοντινό σε μέτρο που ξέρεις είναι αυτό της ραπτικής! Έχουν ανεβάσει μύτη και τουπέ του τύπου «εγώ είμαι ένας και σαν εμένα άλλος κανένας» κι όταν τρώνε το άκυρο, βγάζουν χολή προς τους κριτές, που είπαν και μία φορά να κάνουν κάτι σωστά. ΦΙΑΡ ΟΦ ΔΕ ΝΤΑΡΚ!
Να λέμε και τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, υπάρχουν νούμερα και νούμερα. Πιο πολύ λυπάμαι γι’ αυτά τα παιδιά που πάνε εκεί με το όνειρο. Που έχουν προσπαθήσει πραγματικά γι’ αυτό και τους κοιτούν με την ειρωνεία, ενώ η απάντηση των φωστήρων είναι πως δεν κάνουν γι’ αυτή τη δουλειά, επειδή μπορεί π.χ. να μην έχουν την εμφάνιση.
Η Susan Boyle είναι η ζωντανή απόδειξη πως κι εμφάνιση να μην έχεις, αν έχεις φωνή μπορείς να πετύχεις. Δυστυχώς όμως, εδώ στην Ελλάδα, οι φωτογραφίες με τα φίλτρα που έχουν οι διάσημοι στο Instagram και τα μπούτια τους είναι πολύ πιο σημαντικά απ’ την φωνή τους.
Αυτοί, οι λίγοι, που έχουν πραγματικό ταλέντο κι ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού που τους θαυμάζει και τρέχει στις συναυλίες τους, δεν έχουν το απαραίτητο image για να γίνουν κριτές σε talent show. Αυτό, για τον απλό λόγο ότι ο κόσμος γουστάρει να κρίνει τη μάπα. Χέστηκε για το ταλέντο.
Θέλει να μάθει το κάθε βρώμικο, μικρό
μυστικό.
Γιατί όλοι μπορούμε να κρίνουμε, χωρίς να
ξέρουμε που πάν' τα τέσσερα.
Γιατί μπροστά στο κουτσομπολιό, δε νιώθουμε
τίποτα άλλο.
Κι
εφόσον αυτό ακριβώς πουλάει η τηλεόραση, αυτό ακριβώς αγοράζουμε, κι ας
στέλνουμε τις τέχνες στο διάολο.
