Η κρυφή ιστορία της Βιβής.
Αν με ρωτούσες αν θα το ξαναζούσα , θα σου έλεγα ναι! Με τα στραβά του, με τα λάθη του, με τις υπερβολές του, αλλά ναι! Τίποτα δε θ’ άλλαζα. Ούτε το μέρος, ούτε εμάς, ούτε τη παρέα, αλλά ούτε και τα γεγονότα. Ίσως μόνο το τέλος θ’ άλλαζα. Θα το ξαναζούσα μόνο και μόνο για να σου αποδείξω πως έχεις άδικο. Για να δεις πως τελικά μερικές καταστάσεις γυρνούν όντως με το μέρος μας.
Σε συζητώ συχνά, με όλους εκείνους που πόνεσες, που έκανες συντρίμμια.
Μ’ εκείνες που σκορπίστηκες σε χιλιάδες κομμάτια αμέτρητα βράδια. Με τους
φίλους που πρόδωσες, αλλά νομίζω πως την καλύτερή μου κουβέντα την κάνω με τον
εαυτό μου.
Συλλέγω
φωτογραφίες που πετάγονται ξαφνικά μπροστά μου, σε ανύποπτο χρόνο, λες και μ’
ελέγχουν για τις αντιδράσεις μου. Βάζω σε επανάληψη τα βίντεο και τα τραγούδια μας
και μας κάνω εικόνα ξανά. Σ’ εκείνες τις ψάθινες καρέκλες , με τις φωνές του
κόσμου ολόγυρα και τα δικά μας βλέμματα σε εγρήγορση μην τυχόν και χαθούμε μέσα
στο συρφετό.
Ύστερα σκάω ένα ειρωνικό χαμόγελο, για να
χτυπήσω αυτό το «για πάντα» που υποσχόμασταν σαν παρέα και γυρίζω στη ζωούλα
μου.
Ακούγεται μίζερη έτσι όπως την αποκαλώ, αλλά κάθε άλλο παρά
μίζερη είναι. Εντάξει, της λείπει λίγη τρέλα και παράνοια, αλλά μαζί σου
χόρτασα και δεν την αποζητώ πια.
Κάποτε
μου άρεσε. Μου άρεσε που είχα αποκτήσει αυτή τη σαδομαζοχιστική σχέση μαζί σου.
Έπιασα τον εαυτό μου να γουστάρει αφάνταστα όταν με πονούσες. Όταν με προσέβαλες
με κάθε τρόπο. Όταν μ’ έκανες κουρέλι, όταν ήξερες και δινόσουν αλλού μόνο και
μόνο για να μη χαλάσει αυτό το πλατωνικό. Και τελικά, εγώ έμεινα με τη σκέψη,
εσύ μόνος και στη μέση, χάος. Γύρισες στο κοριτσάκι που αποκαλούσες «κοπέλα»,
γύρισα κι εγώ σε καθετί που μου έδινε έστω και λίγη ευτυχία και μετά σιωπή.
Αναρωτιέμαι κάποια βράδια, αν σκέφτεσαι κι εσύ όλες αυτές
τις στιγμές ή απλώς τις έχεις αφήσει. Άλλωστε, ήσουν πάντα άνθρωπος που αν κάτι
δε σου άρεσε ή σταματούσε να σε απασχολεί δεν ξαναγυρνούσες ποτέ εκεί. Το έκανες
και με τους ανθρώπους αυτό κι απορούσα. Θέλει
πολλή μαγκιά βλέπεις να πετάς ανθρώπους έξω από το παιχνίδι, αφού πρώτα τους
έχεις ξεζουμίσει.
Κατάφερνες
ν’ αποκτάς μια σχέση παρασιτική, ιδιαίτερα με όποιον έβλεπες πως στο μέλλον θα
σου φανεί χρήσιμος. Μην πεις όχι. Κάτι που παραδέχτηκα σε σένα απ’ την αρχή είναι πως παραδεχόσουν πως
εκμεταλλεύεσαι και δεν είχες καμία ντροπή να το λες. Μπράβο σου, γιατί θέλει
θάρρος. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους λυπάμαι που καθόμασταν σαν ζώα να σε
αποδεχόμαστε. Τελοσπάντων, το θέμα είναι εσύ κι εγώ.
Ποτέ δεν το κατάλαβα κι ούτε πρόκειται. Ήταν το εφέ σου ν’ αφήνεις
τα πράγματα μετέωρα. Σου άρεσε αυτή η απορία στο βλέμμα μου κι η αγαπημένη σου
ατάκα «δεν εννοώ τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που σου είπα». Με έπαιζες, γούσταρα και το απολάμβανες.
Ίσως κι εγώ. Ήταν τελείως ψυχωτική σχέση. Σχιζοφρενής θα έλεγα. Εσύ
δημιουργούσες τις ψευδαισθήσεις κι εγώ τις έκανα ζωή, φως, ανάσα, γέφυρα
ανάμεσα σε σένα και μένα.
Και φτάνουμε χρόνια μετά, να μιλάω ακόμη για σένα. Μετά από
τόσες πληγές, τόσους πόνους, κλάματα, συντρίμμια, να μιλάω ακόμη για σένα.
Τέτοια ικανότητα μόνο εσύ. Μόνο εσύ κατάφερες να δημιουργήσεις τέτοιο χαμό κι
όλοι να σε θέλουν πίσω, να τους λείπεις.
Το
παραδέχομαι, θέλει ταλέντο. Ακόμη κι εγώ που βγήκα η πιο χαμένη απ’ όλους,
σκέφτομαι πως θα ήθελα να ήσουν εδώ. Να τριγυρίζαμε όπως τότε μέχρι αργά, να
γελούσαμε με τους άλλους, να επικοινωνήσουμε πάλι μόνο εγκεφαλικά πριν καν το
ξεστομίσουμε.
Κάποιες φορές όμως χαίρομαι που δεν είσαι εδώ πια. Που
πήραμε άλλους δρόμους. Εσύ δε με πληγώνεις πια, παρά μόνο αν το θελήσω εγώ. Δε
με κάνεις άνω κάτω μόνο και μόνο για να σιγουρέψεις πως είμαι εκεί για σένα.
Εγώ
έφτιαξα επιτέλους το κομμάτι της ζωής μου που μου έλειπε, βασικά το κομμάτι που
πήρες φεύγοντας. Βρήκα έναν άνθρωπο που τον θέλω όσο κι εσένα κι ακόμη
περισσότερο. Βρήκα θάρρος για πράγματα και σκέψεις που ποτέ δε φανταζόμουν και
προχωράω για τα ωραιότερα που σίγουρα θα έρθουν.
Καλύτερα που η μοίρα μας χώρισε. Ή μήπως όχι;
