Εδώ και μισή ώρα κοιτάω τη λευκή
σελίδα μπροστά μου. Έχω κολλήσει. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Συγγνώμη που
άργησα να επανέλθω. Είναι που απέχω καιρό από το γράψιμο. Είναι που το θέμα το
σημερινό είναι βαρύ και δύσπεπτο. Είναι πολλά.
Είναι που κάθε φορά στο άκουσμα ειδήσεων με θέμα την κακοποίηση των γυναικών ανατριχιάζω. Ταυτίζομαι. Όχι ως συμπάσχουσα, αλλά ως γυναίκα που δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι στη θέση κάθε κακοποιημένης γυναίκας θα μπορούσα να βρεθώ εγώ.
Είναι που τρέφω και μια λαχτάρα για διαρκή χειραφέτηση, που θεωρώ την αξιοπρέπεια το σημαντικότερο εφόδιο για να πορευτεί κανείς, που αγαπώ το σώμα μου και θεωρώ την αυτοδιάθεσή του όχι απλά μια θεωρία, αλλά μια δεδομένη κατάσταση.
Γιατί όταν θα πω «όχι», σημαίνει όχι. Θα το καταλάβεις. Δε σου κάνω «τσαλίμια». Απλώς ΔΕ ΘΕΛΩ. Κι εσύ για να επιβεβαιώσεις τον ανδρισμό σου, καθώς σου είναι δύσκολο να χωνέψεις ότι σε απορρίπτω, αποφασίζεις να με εξαναγκάσεις να κάνω σεξ μαζί σου; Να με εξαναγκάσεις να σου επιτρέψω να βεβηλώσεις το σώμα μου;
Το σώμα μου δεν είναι πράγμα. Βρίσκεται σε συνάφεια με το πνεύμα μου και την προσωπικότητά μου και συνθέτουν την ανθρώπινη οντότητά μου. Ο βιασμός, λοιπόν, είναι σωματικός, πνευματικός και ψυχικός. Διότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραβιάσει την επιθυμία μου να μην προβώ σε συνουσία μαζί του.
Το δυστυχές, όμως, είναι ότι παραβιάζεται καθημερινά. Σοκάρουν τα ποσοστά βιασμών παγκοσμίως. Στην Ινδία καταγγέλονται 100 βιασμοί την ημέρα, ενώ στις Η.Π.Α. κάθε 45 δευτερόλεπτα βιάζεται μια γυναίκα.
Αλλά ας μιλήσουμε
για τα δικά μας δεδομένα. Στην Ελλάδα δηλώνονται στις αρχές μόλις 200 βιασμοί
το χρόνο, ενώ υπολογίζεται πως στην πραγματικότητα φτάνουν τους 4.500. 4.500
ανθρώπινα -όχι μόνο- σώματα αλλά και ψυχές εξαναγκάζονται, βασανίζονται και θα
κάνουν πολλά χρόνια να ξαναβρούν γαλήνη και ηρεμία ή δε θα βρουν ποτέ ξανά.
4.500 είναι ένα
τρομακτικός αριθμός που αντανακλά την απανθρωπιά, την έλλειψη παιδείας, τα
βαθύτατα ριζωμένα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις πατριαρχικές αντιλήψεις
του έθνους μας.
Βιασμός σημαίνει καταπάτηση σεβασμού στη γυναικεία αξιοπρέπεια και κατ’ επέκταση κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πράγμα που φανερώνει σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα.
Όμως, η καταστρατήγηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος δε συνίσταται μόνο στο βιασμό. Είναι και αυτό το απάνθρωπο έθιμο της κλειτοριδεκτομής.
Σύμφωνα με τα ήθη
και τις αντιλήψεις διαφόρων αφρικανικών και ασιατικών φυλών η
κλειτοριδεκτομή αποτελεί ένα «απαραίτητο στοιχείο για τη σωστή ανατροφή
ενός κοριτσιού, αλλά κι έναν τρόπο για να προετοιμαστεί για την ενηλικίωση και
τον γάμο», καθώς, όπως φαίνεται, η σεξουαλική απόλαυση συνιστά ακόμη έναν
φορέα δεινών.
Μέσω της κλειτοριδεκτομής, οι γυναίκες έχουν σωστή σεξουαλική συμπεριφορά και μειωμένη επιθυμία για ερωτικές συναναστροφές, και έτσι παραμένουν πιστές στο μεγάλωμα των παιδιών και στον σύζυγό τους. Η γυναίκα που δεν έχει κάνει κλειτοριδεκτομή δυσκολεύεται να βρει σύζυγο, καθώς θεωρείται ότι παραμένει ανικανοποίητη κι έχει διαρκώς σεξουαλικές ορέξεις.
Για το τέλος αφήνω και το κάποτε
μέγα ταμπού της έκτρωσης, μιας και πλέον είναι από τα σημαντικότερα κεκτημένα. Στην Ελλάδα χρειάστηκαν πάνω από 10 χρόνια αγώνων του
φεμινιστικού κινήματος για να κερδηθεί ο νόμος της έκτρωσης, ως ελεύθερη
επιλογή των γυναικών στο σώμα τους.
Υπάρχουν, όμως,
αρκετές χώρες στις οποίες εξακολουθεί να απαγορεύεται, ενώ συχνά προβάλλονται
εμπόδια στις υπηρεσίες έκτρωσης ακόμα και σε χώρες όπου η νομοθεσία την
επιτρέπει. Οι γυναίκες αναγκάζονται να υποστούν σε μεγάλο βαθμό τη χρήση της
αντίρρησης συνείδησης εκ μέρους των υπαλλήλων των φορέων αναπαραγωγικής υγείας,
υποχρεωτικές περιόδους αναμονής ή μεροληπτικές συμβουλευτικές υπηρεσίες, με
αποτέλεσμα να αποκλείονται από στοιχειώδεις υπηρεσίες αναπαραγωγικής υγείας
όπως η αντισύλληψη και η νόμιμη διακοπή κύησης.
Μετά ταύτα πρέπει να γνωρίζετε ότι μεταξύ των δικαιωμάτων που έχουν κατοχυρωθεί στη Διακήρυξη του Πεκίνου το 1995 είναι και το δικαίωμα των γυναικών να έχουν τον έλεγχο και ν’ αποφασίζουν ελεύθερα και υπεύθυνα σχετικά με θέματα που αφορούν τη σεξουαλικότητά τους, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας χωρίς εξαναγκασμό, διάκριση και άσκηση βίας.
Αλλά τι να πουν αυτές οι λέξεις σ’ ένα αδηφάγο κοινό που έχει εξαγριωθεί και δεχόμενο άκριτα κατάλοιπα εκατοντάδων ετών , διαιωνίζει καταστάσεις μη μπορώντας να ελέγξει ένστικτα και ενορμήσεις;
Είναι ψιλά γράμματα για πολλούς τα δικαιώματα και η πολυτιμότητά τους. «Είναι λογικό να κακοποιούνται οι γυναίκες σεξουαλικά, αφού ντύνονται προκλητικά», λένε και το πιστεύουν με περίσσια βεβαιότητα, ακόμη και νέα παιδιά, εν έτει 2019 πλέον.
Ω καιροί, ω ήθη! Είναι απογοητευτικό αυτό, γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, κράτος. Αμελήσατε να εμφυσήσετε στα παιδιά σας τα νοήματα της ισότητας και του σεβασμού και τώρα όλα παίρνουν την κατρακύλα.
Γι’ αυτό προτού να είναι πολύ αργά,
εσύ, που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, αν είσαι γένους αρσενικού,
αναλογίσου πόσες φορές έγινες προσβλητικός, πόσες φορές σκέφτηκες για ένα
βιασμό πως «ήταν το σωστό και της
άξιζε», πόσες φορές επιβράβευσες νοερά
τους εγκληματίες που προέβησαν σε τέτοιες πράξεις.
Είναι καιρός να αποτινάξεις τις
παρωχημένες αντιλήψεις , να δώσεις χώρο στις γυναίκες και να μάθεις να σέβεσαι
τόσο τη γυναικεία αξιοπρέπεια, όσο και τη δική σου.
Αν είσαι γένους θηλυκού μην αγνοείς ότι αυτή η ειδεχθής πράξη μπορεί να συμβεί και σε εσένα. Δείξε πυγμή, δυναμικότητα και θάρρος και μην επιτρέπεις σε κανέναν να προσβάλλει την προσωπικότητά σου.
Αν, όμως, ανήκεις στο φύλο το «ασθενές» κι έχεις βιώσει ανάλογες συμπεριφορές, δεν είσαι μόνη. Κάθε λυσσαλέα επίθεση σεξουαλικής βίας κατά μιας γυναίκας δεν υποτιμά μόνο την ίδια, αλλά ολόκληρο το γυναικείο φύλο.
Κατάγγειλέ το, μην
το αφήνεις να διαιωνίζεται, μην τους επιτρέπεις να σε εξευτελίζουν, να μας
εξευτελίζουν.
