Αγαπημένε μου.
Τελικά
το αποφάσισα. Ο βαρύς χειμώνας πλησιάζει
και νιώθω πως αν δεν κάνω κάτι τώρα, δε
θα το κάνω ποτέ.
Έπειτα
από αρκετή σκέψη, κατάλαβα πως μου είναι
εντελώς αδύνατο να ζήσω άλλον ένα χειμώνα μαζί σου. Ναι, καλά διάβασες. Η
συμβίωση μαζί σου έχει πλέον γίνει
αφόρητη.
Δεν
ξέρω καν αν με θυμάσαι. Ξέρεις... Είμαι
η γυναίκα σου. Έχουμε δυο
παιδιά και ζούμε μαζί τα τελευταία επτά
χρόνια. Τελικά, εγώ θα φύγω. Έτσι απλά.
Δε
θα αφήσω να περάσει άλλος ένας χειμώνας
από την ζωή μου και εγώ να είμαι στην
απ' έξω. Ένας χειμώνας που θα με βρίσκει
πάντα μόνη να κλαίω το βράδια έχοντας
αγκαλιά το μαξιλάρι μου. Δε θέλω άλλη
μιζέρια, άλλα κλάματα, προβληματισμούς
και ατελείωτες συζητήσεις με τις φίλες
μου για το τι θα μπορούσα να είχα κάνει
πιο σωστά, τι δεν μπορώ να κάνω και τι
δε θα καταφέρω να κάνω ποτέ.
Δεν
μπορώ να δεχτώ πως η ζωή μου τελείωσε
και δεν μπορώ να δεχτώ πως για σένα έχω
ήδη τελειώσει. Δε με βλέπεις καν. Περνάς
από δίπλα μου και δε με κοιτάζεις, λες
κι είμαι αόρατη. Δε μου μιλάς, πλέον, ούτε
για τα τυπικά. Δεν ξέρω αν θυμάσαι πως
είσαι και πατέρας, ώστε να ασχοληθείς
και λίγο με τα παιδιά μας. Η ζωή σου, ζωή
σου και η ζωή μας, ζωή μας. Εγώ με τα
παιδιά κι εσύ μόνος σου.
Εδώ
και τώρα λοιπόν, Θα σου δώσω πίσω τα
σκουπίδια που μου πέταξες.
Θα
σε χωρίσω και θα παντρευτώ ξανά. Μόνο
που αυτή τη φορά, θα παντρευτώ τη ζωή
μου. Εκείνη τη ζωή που άφησα πίσω, όταν
υπέγραψα εκείνα τα κωλόχαρτα για να
ενώσω -και καλά- τη ζωή μου, μαζί σου.
Εκείνα
τα κωλόχαρτα που με έβαλες να υπογράψω,
αφού με έπεισες πως θα μου δώσεις αυτό
που πραγματικά είχα ανάγκη. Τότε που οι
ελπίδες και τα όνειρα μου, έλεγες πως
είναι και δικά σου. Τότε που έλεγες πως
το μόνο που θέλεις στην ζωή σου, είναι
να με κάνεις ευτυχισμένη.
Και
έπειτα πήρες όλα αυτά τα λόγια, τα έβαλες
σε ένα κάδρο μαζί με τη φωτογραφία του
γάμου μας και τα κρέμασες στον τοίχο.
Και από τότε έμειναν εκεί.
Τελικά
η ζωή μου δεν ξεκίνησε ποτέ μαζί σου και
πλέον μπορώ να δω καθαρά, πως αυτό που
ζω δεν είναι αυτό που μου αξίζει. Θέλω
να ζήσω, θέλω την ζωή μου πίσω και θα την
πάρω!
Μερικές
φορές τελικά, χρειάζεται να χάσουμε τον
δρόμο και να τον ξαναβρούμε, ώστε να
μπορέσουμε να τον προσέξουμε καλύτερα.
Έτσι
συνέβη και με εμένα. Χάθηκα για αρκετά
μεγάλο διάστημα. Βρήκα αδιέξοδα, εμπόδια,
φράχτες και τείχη. Όμως τελικά, μετά από
μέρες νηστική, κουρασμένη και με την
ψυχή κομμάτια, βρήκα το δρόμο μου. Βρήκα
την αλήθεια μου, βρήκα εμένα και πήρα
το καλύτερο δώρο!
Αντίο, λοιπόν, «αγάπη μου».
Λέω
όχι σε εσένα και σε ό,τι κουβαλάς. Σε
όλες τις παραξενιές, τις ψευτιές και
τις προσβολές σου. Και λέω ναι στην
αγάπη, στην κατανόηση, στην αλήθεια, στα
όνειρα και τη χαρά. Λέω ΝΑΙ στη ζωή!
Σε
ευχαριστώ, λοιπόν, γιατί αν δεν ήσουν
εσύ, ποτέ δε θα γινόμουν εγώ.
Η
ζωή που ονειρεύτηκα και αξίζω, μόλις
ξεκίνησε.
Αυτήν
τη φορά, υπογράφω για την ελευθερία μου,
για την ευτυχία μου και υπόσχομαι μόνο
σε εμένα και σε κανέναν άλλον, πως αν δε
ζήσω το παραμύθι όπως ακριβώς το έχω
ονειρευτεί, δε θα συμβιβαστώ με τίποτα
λιγότερο.
Και
ξέρεις τι; Όσο κι αν με λες ρομαντική
και ονειροπόλα, δεν υπάρχει τίποτα που
τολμάς να ονειρευτείς και δεν μπορείς
να το πετύχεις. Απλώς μαζί σου το είχα
ξεχάσει.
Αντίο «αγάπη» μου.
